Parkeren met de Franse slag

Ik ben even weg geweest.

De reden was en is de nieuwe diensten. Ik werk bijna continu in de parkeerbussiness de afgelopen dagen. Naast het feit dat dat erg nieuw is, heeft deze dienst het effect dat ik aan het eind van de dag erg moe ben en mijn voeten (die toch al wat jichtig zijn) luidkeels protesteren.

Gelukkig heb ik een bank, en een stoel bij de computer waar ik ze op kan leggen.

Hoewel het erg vermoeiend is vind ik de diensten leuk, en ik schrijf heel wat af.

Ik leer Assen beter kennen en speel af en toe voor VVV kantoor, wat komische situaties oplevert. Vooral nu de WK atletiek voor gehandicapten er plaatsvinden zie je overal rolstoelen en daaraan vastgekoppelde racefietsen die door de stad crossen. Verder vandaag Polen, Denen, Engelsen en Fransen gezien, Duitsers ook natuurlijk. Ik keek raar op toen ik een Engelse auto wilde controleren, ik was ineens het stuur kwijt.. Stuurloos als ik was liep ik verder. Opeens klonk uit een auto die vlakbij stopte een welgemeend "Bonjour Monsieur".. Een Franse familie wilde naar het sportpark. Mijn collega kreeg een vage blik en schoof mij met enige drang naar de auto.. Hier..doe je best!.. Slik..ik raapte mijn moed bijelkaar en mijn bonnenboekje dat uit mijn handen was gevallen op, en deed een poging. "Aaaah, Vous parlez Français!" kreeg ik te horen.

Un peu.. De vraag waar het sportpark was vond ik moeilijker dan het uitleggen waarom ik de vraag moeilijk vond. Met een stratenboek dat ik leende van een paar loodgieters die bezig waren uiteindelijk de beste route uitgezocht, blij dat ik kaartcoördinaten heb leren lezen.

De Fransen vervolgen blij hun weg, met veel "Merci beaucuop en Au revoir"

en ik loop grijnzend verder. Prompt bekeur ik een leuke dame die me betoverende blikken toewerpt en me gelijk geeft omdat ze 20 minuten "over tijd is" zoals ze zegt. Ik stop met schrijven en kijk haar aan. Ze krijgt een kleur en we schieten in een stuip, de bon was helaas al klaar en ging door..Een voor de hand liggende opmerking heb ik voor me gehouden..

Ik loop verder en zwik over een stoeprand, mijn voet klapt dubbel en even kraakt het. Aandacht van parkeerders zat, maar ik draai 'm wat en loop verder, mijn enkelbanden zijn van elastiek zei de podotherapeut laatst, en da's maar goed ook. Nog een uitvaller zouden ze niet kunnen gebruiken.

Om een uur of vijf zijn de bonnen op en heeft de rest van de parkeerders mazzel.. Na een vermoeiende dag gaan we huiswaarts en zie ik de wereld voor een doedelzak aan..