Afscheid van oma, 1914-2010

De jaarwisseling 2010-2011 is één om nooit meer te vergeten.

Onderweg naar mijn ouders om daar 2010 uit te luiden, werd ik gebeld door mijn vader. Mijn oma, van ruim 96 jaren, was kort daarvoor toch onverwacht overleden. Zoals haar wens was; rustig inslapen en niet meer wakker worden.Een beetje verdwaasd liep ik verder naar hun huis, terwijl mijn ouders inmiddels afgereisd waren naar de stad waar oma woonde. Met mijn broer heb ik daar een beetje onwerkelijk Oud en Nieuw gevierd, de buren een hand gegeven om middernacht, en daarna het huis afgesloten.
Bij broer nog een fles bubbels opengetrokken en herinneringen aan haar opgehaald.
Twee weken geleden was de begrafenis. Een mooie afsluiting van een lang leven, het begin van een herinnering. Het is moeilijk voor haar kinderen, mijn moeder, ooms en tantes, maar het is goed zo. Zesennegentig. Ik proef dat getal en denk na over wat oma allemaal heeft meegemaakt, en over de verhalen hoe hard het leven was voor een meisje van 13 of 14 dat moest werken en "kachels poetsen" zoals oma het noemde. Bikkelhard, dat leven. Het heeft zijn weerslag gehad op haar latere leven. Een leven dat wij ons niet kunnen voorstellen. Een leven dat nu voorbij is.
Het is goed zo..