Virtuele ID

Ik ben een burger.. Dooddoener wellicht, maar bij het aanmelden voor een "DigiD" noodzakelijk om aan te klikken. Belastingaangiftes heb ik niet, maar snel contact met de overheid, gemeente en UWV is wel gemakkelijk. Geen rijen voor de gemeentebalie, vooral niet nu ze hier in een klein halletje zijn weggestopt in afwachting van een verbouwing. Ondanks dat ik geen problemen met internet en computers heb, Is het me al drie keer in een jaar mislukt me aan te melden. Steeds als ik me had aangemeld en mijn wachtwoord opgaf kreeg ik foutmeldingen. Na een week krijg je dan de papieren opgestuurd en moet je alles activeren. So far so good, zou je denken. Behalve als je één van de twee kwijt bent(wachtwoord of inlognaam). Vandaag de derde poging, die inderdaad scheepsrecht bleek. Gelukt! Ik kan nu ook mijn eerste kilometers op de digitale snelweg van de overheid maken; deze was tot voor kort afgesloten met een slagboom; geen virtuele spitsstrook voor mij.
Na SMS en mail en veel codes invullen mag ik me in het "trotse" bezit van een DigiD weten. Helaas kan ik mijn paspoort nog niet virtueel verlengen. Anderszijds maar goed ook; zo kom je er nog eens uit...

Er zijn wel bezwaren tegen deze actie, priacyoverwegingen en dergelijke.
Wat denken jullie van DigiD?

Cel

Het einde van een tijdperk is daar. De celletjes vielen me niet eens meer op, laat staan als ze ineens weg waren. Gister kwam ik echter langs één van de weinig overgebleven hokjes in mijn wijk. "Vroeger" moest je als je op vakantie of schoolkamp was een half uur in de rij staan tot de telefooncel vrij was, en je even met het thuisfront kon praten. Je laatste kwartje viel erdoor, je riep nog wat en de verbinding werd keihard afgebroken. Moedeloos sjokte je weer terug naar de rest van de brugklas. De eerste keer met oma praten aan de telefoon, zo'n grote zwarte bakelieten, thuis. Dat soort herinneringen kwamen boven toen ik gisteren zag hoe een vrachtwagen de ronde had gedaan en een tiental telefooncellen gebroederlijk naast elkaar had gezet. Het gat werd meteen dichtgegooid en betegeld. Iedereen heeft een mobieltje tegenwoordig, het is me al meerdere keren goed uitgekomen, terwijl ik in het begin het nut er niet van in zag. Overal waren toch telefooncellen? Heb zelfs nog telefoonkaarten gespaard, begin jaren negentig. Een foto als herinnering of voor de "nieuwe generaties" die over twintig jaar gniffelen om een ouderwets fenomeen als de telefooncel, wat begon als een wonder der techniek. Hele gesprekken werden gevoerd, de telefoongids was altijd beschadigd of ontbrak, en met oud en nieuw werden ze opgeblazen. Nostalgie?

Ik denk dat we binnenkrt niets meer van de cellen zien. Rijp voor het museum..

Vaarwel cel!

 

<