Een vreemde reünie

Enkele maanden geleden werd ik gebeld door een leidster van een groep waar ik als klein kind een jaar in verbleef. Het was raar iets van haar te vernemen, het was al zo lang geleden. We schrijven 1972 of 1973. Vlak voor de basisschool leeftijd. Ik had wat moeilijkheden, moest mijn grenzen leren kennen en had al ADHD voor ze het uitgevonden hadden. Nu een stuk rustiger, of zoals een vriendin het noemde; "lekker opgedroogd". De juffen van toen, twintigers destijds, zijn bijna allemaal met pensioen. Juf B. is de laatste van het stel. Om haar te verrassen is voor haar één leerling uitgenodigd. Aan mij de eer. Het moest geheim blijven, dus ik toog om half drie naar de school waar de hereniging plaatsvond. De betreffende juf stond voor de deur en ik stelde me dus fatsoenlijk voor. Terwijl we daar stonden te praten kwam er een man met een rollator aan, moeizaam lopend en duidelijk gehandicapt.
Ik herkende H. van een oude groepsfoto en we raakten aan de praat. Binnen zaten nog meer mensen waarvan ik er niemand kende. Het bleek dat er enkele personen niet wilden komen, ze hadden die periode afgesloten. L., het leuke blonde meisje dat nooit sprak, was er ook niet. Ze blijkt arts te zijn geworden. Jammer dat ik niet meer mensen heb kunnen spreken die ik toen "kende". Het was ook erg confronterend voor de mensen, ik kan het me voorstellen. De meeste aanwezigen waren enigszins "gemankeerd". Het is lastig om dat een plaats te geven.
Ik kwam mezelf tegen op een dia, in verkleedkleren en met een blik van "moet dat nou?" in de camera kijkend.. En op een groepsfoto die ik ook nog heb.

Apart..tegen vijven druppelde het leeg. Leuke herinneringen opgehaald. In gedachten verzonken fietste ik terug naar huis. Zo lang geleden..ik heb het zo gek nog niet gedaan..