Langs het tuinpad van mijn vader

.... Zag ik de hoge bomen staan...

Dit liedje kent iedere Nederlander. Gedachtenloos neurie of zing je het mee.
Alweer een tijd geleden werd dit waarheid. In de achtertuin van mijn ouderlijk huis stonden twee kolossale coniferen van elk wel een meter of vijftien hoog. Beeldbepalend. De één groen, de ander meer naar blauw neigend. Ik was eraan gewend. 's Zomers gaven ze schaduw als het erg warm was, de parasol kon dan de schuur in. Als kind eens een fikkie gestookt zodat de bomen bijna twintig jaar eerder het loodje legden, ging nog net goed. Toen ik ervan hoorde dat ze weg moesten, omdat de eerste beste storm voor gevaarlijke situaties kon zorgen (ze waren molm en bruin van binnen en dreigden op het huis te vallen) vond ik dat wel jammer.

Ik ben die dag in de loop van de middag wezen kijken hoe het gevorderd was. Ik heb geen foto van voorheen, wel van tijdens en na. Met professionele klimuitrusting en een kettingzaag zijn de bomen één voor één tot handzame stammetjes verzaagd. Er is een aantal karren vol groen afgevoerd, en de buurman had wel belang bij het brandhout, dat inmiddels klaarlag.
Gek idee is; het went snel! Inmiddels is ook de herfstzon verdwenen, en moest ik dit blog nodig afmaken. De foto's vinden jullie hier: