Gesleep

Vriendin V. gaat verhuizen. Van Groningen ("Stad") zoals ze dat hier zeggen, naar het mooie Limburgse land. Daar zit één of andere goeroe waar ze graag dichtbij wil zijn. Ik ben er nog steeds nuchter onder. Doe maar gewoon.. Ze liet weten dat ze een monitor over had, 19 inch en nog puik. Geen flatscreen, maar een flinke slag groter dan mijn 17 inch. Ik ben er dus maar naartoe gereden gister. Het gevaarte stond al klaar op een karretje, en ik prees de lift die het flatgebouw bezit. Met wat gesjouw heb ik het in de auto gekregen..wat was dat geval zwaar! Tot mijn verdriet was het betaald parkeren tot negen uur, en ik had geen kleingeld bij me. Omdat ik maar al te goed weet dat een parkeerbon pijn doet, ben ik eigenlijk tegen beter weten in naar de parkeerautomaat gelopen.. Tot mijn verbazing stond er nog een grijpstuiver op mijn chipknip. Ik mocht een uurtje blijven, en toen rammelde onverbiddelijk de wekker op mijn mobiel..

Naar huis gereden en het ding zowaar met het zweet op de rug vier trappen op gekregen zonder brokken. Het installeren nam meer tijd in beslag. Mijn computermeubel was niet berekend op de grootte van de monitor, en zo design als het ding ook is, de glasplaat paste nèt niet. Na veel verstellen en sleutelen lukte het nog niet. De monitor had ik inmiddels al vier keer van het meubel gehaald en weggezet en weer teruggezet. Zo ging het niet lukken. Ik moest iets hebben om het op te hogen. In een kast vond ik studieboeken uit een grijs verleden, verouderd en stof verzamelend, maar wèl A3 formaat. Het werkboek Titelbeschrijven, Sorteren en Formele Ontsluiting (nee dat is wat anders dan bij een bevalling) onder de monitorvoet tilde hem letterlijk naar een hoger plan. Zo kon de glasplaat er nèt onder geschoven worden. Tevreden en bezweet keek ik naar het resultaat. Na de kabels te hebben aangesloten deed hij het ook nog. Wel zo fijn, anders had ik opnieuw kunnen slepen.

Nu nog een nieuwe systeemkast met meer mogelijkheden erin, en vooral sneller, zodat ik niet een kwartier hoef te wachten voor mijn pc opgestart is..

Prikacties

Ruim een week geleden stond ik twee dagen in Assen en Emmen, om het verkeer tijdens de vaccinaties tegen de "Mexicaanse griep" in goede banen te leiden. Als je je bedenkt dat in Assen ruim 5.000 en in Emmen rond de 8.000 kinderen waren opgeroepen om een prik te komen halen, heb je een beetje een indruk van hoe druk het allemaal was, en hoeveel auto's we te verwerken hadden. In piektijden waren dat zomaar 500 à 600 auto's in het uur. In Assen verliep het gladjes, op de wat geïrriteerde mensen na die natuurlijk vreselijk haast hadden, maar de sfeer mocht er niet onder lijden. In Emmen was het wat chaotischer, maar ook daar ging het uiteindelijk goed. Even binnen gekeken, in "de Smelt" (toepasselijke naam voor een ijsbaan) waren de vaccinaties in de grote zaal, die ingericht is als een Mexicaans landschap..
Na beide dagen ruim negen uur op mijn voeten te hebben gestaan, moest ik het bekopen met een overbelasting van de linkervoet, waarna er voor de lol nog een jichtaanval overheen kwam.. De lappenmand is dus druk bezocht deze week. Gelukkig is de pijn aan het wegtreken, maar ik schrok wel van de forse aanval die ik moest verduren. Zittend werk schijnt erg moeilijk te zijn in mijn werk, maar ik heb besloten dat ik wel beter voor mezelf ga opkomen, want een week thuiszitten is ook niks.

Ondanks alles was het de beide dagen leuk samenwerken, en zat de sfeer en de samenwerking er goed in. Ik had het dus ook niet willen missen..

Schijn een lichie op mij

Het moet gezegd worden; de hele entourage staat er al een poosje. Als ik door het centrum van Emmen rijd, en vooral tegen de schemering, gaat in de tempelpoort die opgebouwd is voor het dierenpark het licht aan. Tegelijkertijd beginnen er in de bomen lichtjes te branden die een soort zilverkleurige regen suggereren. Het geheel trekt mensen van heinde en ver. Het Chinese lichtjesfestival is neergestreken in Emmen. Enkele weken geleden meldden mijn ouders dat ze kaarten hadden en vroegen me of ik ook mee wilde. Natuurlijk! De camera ter hand genomen en op naar het park. Vanuit mijn ouderlijk huis maar 10 minuten lopen. Nog nooit was ik in het donker binnen geweest. Als abonnementhouder kom je er alleen overdag binnen. Mijn broer, de nieuwsjager van de familie, was bij de opening geweest en had ons aangeraden eens te gaan kijken. Hij had niets teveel gezegd; al bij binnenkomst was ik verrast door de sprookjesachtige sfeer die er hing. Alle looppaden waren verlicht, in de waterpartijen dreven kunstig gefabriceerde watervogels, de route was verlicht d.m.v. Chinese lampions met tekens erop, en als je de hoek om kwam werd je met prachtig verlichte leeuwen en tijgers geconfronteerd.

Het toppunt was toch wel de 15 meter lange draak op de Afrikasavanne. Woest en vervaarlijk en prachtig verlicht; en als klap op de (chinese) vuurpijl blies het monster eens in de zoveel tijd een wolk rook uit. Naar verluidt werden de savannebewoners er eerst wat nerveus van, maar ach, zolang het geen leeuw was zou het wel meevallen, en ze gingen verder grazen. Ook zebra's en giraffen zijn nuchtere Drenten hier..

Na een dik uur rondgeslenterd te hebben bereikten we via de panda's en levengrote slakken het Biochron, waar een paar levensechte chinezen je naam voor vijf euro op rijstpapier kalligrafeerden. Niets voor mij, maar leuk om te zien. Na ettelijke foto's te hebben gemaakt verlieten we zwaar onder de indruk het park weer. Ik kan het iedereen aanraden eens te gaan kijken, hoewel de toegangskaarten aan de prijs zijn; het is absoluut de moeite waard!

Bus

Sinds enige tijd verzorgt ons bedrijf de beveiliging van de nachtbussen in de provincie. Na een tijdje vanuit Assen te hebben gewerkt heb ik nu inmiddels twee diensten op de discobus van Stadskanaal naar Ter Apel en Gieten achter de rug. Vanuit discotheek "Fox" in "Knaol" brengt deze bus de jongelui naar huis, die de hele nacht hebben gestapt en gedronken. Het OV-bureau Groningen-Drenthe heeft deze bussen samen met de plaatselijke horeca georganiseerd. Vooral de laatste bussen zijn erg druk. Je zult maar in Gasselternijveenscheboerenmond wonen, en de bus missen! Een dag voor die dienst werd ik gebeld door de chef; of ik ook enquêtes zou willen houden onder de reizigers, en formulieren willen invullen zodat er een beeld werd gevormd van het aantal reizigers en hun wensen. Ja hoor, dat wil ik wel..maar realiseert chef zich ook wel hoeveel "dronken droppies" er in zitten? Zuchtend leg ik de telefoon neer.

Zaterdagnacht om 1 uur vertrekken mijn collega en ik, en tegen half drie hebben we de eerste bus te pakken. De eerste gasten zijn nog redelijk aanspreekbaar. Helaas duurt dat niet lang. Toch wel een aantal formulieren in kunnen vullen. Het is geen pretje om tussen de boerende en schreeuwende boeren te zitten en "serieus" een enquête af te nemen. Na een paar pogingen bedank ik ze hartelijk en neem onder luid gejoel mijn plek bij de chauffeur weer in, waar ik en passant nog een dronken droppie uit de bus zet dat geen kaartje wil kopen. Als de laatste schreeuwers de bus uit zijn zetten we het ventilatieluik open om de dranklucht te verdrijven, en kunnen we weer lachen om een geslaagde rit. "houdt je van de straat" zeg ik dan maar.. en het is nog goed voor de onregelmatigheidstoeslag ook..

Boekje!

Al jaren doe ik mee aan de spelletjes op Radio2, bij het programma Schiffers.fm. Het leukste vind ik de cryptopicto; Hans Schiffers, de presentator van het naar hem genoemde programma, was bijna tekenleraar geworden. Hij hanteert dus niet onverdienstelijk de tekenpen. Zijn ideeën komen naar voren in de Cryptopicto. Dat zijn cryptische plaatjes waar je een bekende of minder bekende artiest/groep en hit uit moet zien te halen. De sport is dat te doen tussen 14:00 en 16:15 uur elke doordeweekse middag. Ik speel al zeker drie jaar mee, maar had nog nooit gewonnen. De prijs is het cryptopictoboekje; een verzameling van de beste tekeningen die Hans Schiffers heeft gemaakt. Om mij heen zijn mensen die met me meespelen, we geven elkaar hints en moedigen elkaar aan. Twee van hen hebben inmiddels deel 1 gewonnen. Ondergetekende helaas nog niet. Vorig jaar steunlid van de AVRO geworden, en prompt boekje 1 ontvangen. Toch was dat niet "echt". Tot vorige week. Zoals gebruikelijk puzzelde ik een tijdje, en had toen de tekening door. Ik stuurde de oplossing in, en ging over tot de orde van de dag. Om vier uur zette ik me schrap voor de uitslag. Mijn ongezouten commentaar over het vreselijke nummer van Modern Talking, een draak van een hit uit de eighties, ging door de ether. Het was de oplossing van de cryptopicto. Meestal word je genoemd maar win je niet. Tot mijn stomme verbazing werd ik genoemd als winnaar, en gefeliciteerd met boekje deel 2. Na een oerkreet te hebben geslaakt besefte ik dat de spanning van het wel of niet winnen er nu af was, tot ze deel 3 zouden uitbrengen. Toch blijf ik meespelen, al is mij nu "eeuwige roem" ten deel gevallen.. Veel te leuk!

Volgende week zal het boekje wel in de bus vallen, ik ben erg benieuwd! Hieronder het winnende plaatje..



(Afbeelding © Schiffers.fm)

Tevreden met Tele2 Mobiel?

Mijn mobiel heeft kuren. Balen. Na nog geen jaar begaf het toetsenbord van mijn Nokia N78 het. Aangezien ik alle toetsen nodig heb, ging ik naar het Nokia servicepunt hier. Prettige bediening, ze kennen me daar (helaas). "Kom over een uurtje terug" was het verzoek. Ik ging dus even koffie drinken in het centrum. Na een uur bleek dat ze het toestel open gemaakt hadden en dat ze het niet konden repareren. "Opsturen naar Nokia" was het advies. Thuisgekomen eerst Tele2 gebeld, waar ik het abonnement en toestel van heb afgenomen. Bij Tele2 trok men meteen de handen er van af, zoals gewoonlijk.

Ik wacht al 3 weken op een bestelling die tien werkdagen nodog had omdat ze het "druk" hebben. Laat dat even niet mijn probleem zijn.. Afijn, Nokia moest ik maar bellen. Zo gezegd zo gedaan. Tot mijn verbazing kreeg ik een Vlaams callcenter aan de lijn. "Indien uw vraag niet beantwoord wordt, gelieve ons te verwittigen" klonk het. Oeff.. Heb ik weer. Gelukkig kon men aan de hand van het IMEI nummer van de telefoon bepalen dat ik nog tot oktober 2010 garantie had. Nu was het zaak de telefoon op te sturen naar het reparatiecentrum. Daarvoor moest ik bij een zogenaamd "Kiala-punt" zijn dat mijn pakje in ontvangst zou nemen. Nooit van gehoord! Het "dichtstbijzijnde" Kiala-punt bevond zich in Borger en daarna in een supermarkt in Vries. Beide zitten 25 tot meer dan 40 km van mijn huis. Er zijn toch wel communicatieve moeilijkheden tussen een Vlaamse en een Drent..

Na veel zeuren en pushen mocht ik het ook bij "The Phone House" afgeven. Inmiddels heb ik een oud mobieltje simlockvrij laten maken. Zo kan ik met mijn vertrouwde nummer bellen. Helaas zijn er een aantal nummers verloren gegaan omdat ze in mijn telefoongeheugen stonden. Het is me nu wèl duidelijk dat ik als ik in augustus volgend jaar mag switchen van provider, ik dat meteen doe. De service van Tele2 is een drama, en je wordt steeds afgescheept. Ik ben er klaar mee. Helaas moet ik nog een jaar, maar mijn besluit staat vast: ik geef Tele2 de zak!

Nu ben ik an het bieden op een Nokia 6300, liefst simlockvrij, als tijdelijk toestel. Mijn 1650 die ik had liggen is nu simlockvrij, maar bevalt me niet zo.
Iemand nog een leuk toestel in de aanbieding?

Millennium

Het was gister eindelijk zover. Ik heb een tijdje geleden met een boekenbon die ik nog had liggen de eerste twee delen van de "Millennium-trilogie" gekocht. Afgelopen maandag vierde ik mijn verjaardag en kreeg deel drie, zodat de verzameling compleet was. Deel 1 heb ik ademloos uitgelezen, en ik ben halverwege in deel 2. Begin oktober zit ik een week op Vlieland, zodat ik ook daar alle tijd heb om te lezen.

De verfilming van deel 1 "Mannen die vrouwen haten" draaide al een tijdje in de bioscoop. Vanaf deze week ook om half zeven. Met wat versnaperingen en voorpret ging ik zitten, en liet de reclamefilmpjes aan me voorbijtrekken. Achter me zaten ongeveer twintig dames met de nodige popcorn en een hoop gegiebel en lawaai. Vreemd dat ze naar deze film gingen..dacht ik nog.. Na 2 minuten drong het tot me door dat ik niet in zaal 6 maar in zaal 7 zat. Een "meidenfilm".. help! Ik pakte mijn boeltje en onder luid gegiechel stak ik over en kon in de goede filmzaal plaatsnemen. Het viel meteen op dat er rustiger, ouder en serieuzer publiek zat. Voelde een stuk beter.

De film volgt vrij nauwgezet het boek. Wat ik wel lastig vond aan het boek was de uitgebreide beschrijving van de familiebanden; iets wat in de film natuurlijk niet zo uitgebreid kon. Er zat al gauw snelheid in de film, en de actie was ook dik in orde. Ik wilde de film pas zien als ik het boek uithad, dat is ook gelukt.
In de wetenschap dat ik nog anderhalf boek en twee films (de overige delen worden ook verfilmd) voor de boeg heb zat ik de 140 minuten film uit en knikte ik af en toe als er een bekende scène uit het boek meesterlijk in beeld werd gebracht. Het onaangepaste en "schokkende" gedrag van sommige hoofdpersonen riep reacties op uit het publiek, dat helemaal in de film zat. Mooi, beetje prikkelen vind ik wel ok.
Voor liefhebbers van Zweedse film in de stijl van "Wallander" is dit een echte aanrader. De boeken ook, en ook al ben ik niet zo'n trendvolger; aan deze hype doe ik inmiddels van harte mee!

Veegdienst

Ze zagen er niet uit als de doorsnee schoorsteenvegers, maar op verzoek wilde hij zijn hoge hoed wel uit de auto halen. Gezien de conditie van het stel (vooral de dame in kwestie kwam hijgend de trap op) heb ik dat maar afgewimpeld. Helemaal "achter de poest" zoals ze dat zei, had ze even adempauze nodig. Mond op mond beademing was ook wel wat, zei de man die erbij was. Ook dat wimpelde ik af, tenzij ik straks met een dode schoorsteenveger zou komen te zitten, dat was ook niks.

Mijn oude gashaard werd vakkundig van de muur gehaald en het rookkanaal geveegd. Voor de zekerheid werd de afvoerpijp afgeplakt zodat hij niet zou lekken. Toch maar eens op zoek naar een nieuwe kachel, of op termijn naar een woning met CV verhuizen.

Terwijl ik de verloren schatten achter de kachel weg haalde (10 Pfennig, een paar pennen en een ouwe batterij) werd met de stofzuiger de boel van stof en roet ontdaan. Mijn kachel en ik zitten er weer een jaartje warmpjes bij..

Pootje zeer (laatste update)

Het ziekenhuis hoef ik voorlopig niet meer van binnen te zien, ze waren tevreden.
Het gaat vooruit, alles groeit dicht. Ik doe bijna alles weer, fitness evalueren we eind deze maand even, maar ik hoop dat er over een maandje of twee niets meer te zien is dan een litteken. Daarvan heb ik er toch al genoeg, dus één meer of minder mag de pret niet drukken. Deze update even voor de geïnteresseerde volgers. Het gaat de goede kant uit, bedankt voor de belangstellende reacties op dit blog.

Over tot de orde van de dag! (Maandag weer aan het werk)...

Dagje Stad

Onlangs op één van mijn laatste vakantiedagen een dagje "stad" gedaan.
Als we het hier in het noorden over Stad hebben dan bedoelen we Groningen. Stad en Ommeland zijn een vaak bezocht gebied voor shoppen, slenteren en fietsen. Dat je er ook kunt varen wist ik wel, maar ik had het nog nooit geprobeerd. Het OV bureau Groningen en Drenthe bood uitkomst; tot eind augustus kun je een gratis dagkaart downloaden, en na het invullen van een kleine enquête heb je een dagkaart die uit de printer rolt. Aldus besloten stapte ik op het station in de Q-liner naar Grunn. De rit over de vernieuwde N34 verliep rustig. Overal zijn bijna "transferia" aangelegd,zodat de bussen (die toch een halve bus langer zijn dan de doorsnee lijnbussen)niet bij elke tien man en een paardenkop het dorpje in hoeven, maar langs de autoweg kunnen "laden en lossen". Alleen in Gieten moet de bus over kruip door-sluip-door weggetjes om op de Brink te komen. Voor toeristen prachtig, maar voor de reiziger uit de regio een ergernis.

Eenmaal in stad meteen overgestoken naar de aanlegsteiger van rederij Kool, en een schaduwplekje gezocht vanwege de hoge temperatuur. Ook liep ik niet lekker, vanwege een ander voetkwaaltje dat af en toe de kop op steekt. Al gauw staken we van wal met rondvaartboot "Golden Raand", en dobberde ik door de Groninger diepenring. Na een uurtje had ik de panden en bruggen eens vanaf het water gezien en besloot ik verder te gaan fietsen, omdat lopen naar het centrum niet lukte. Gelukkig heb ik een abonnement op OV-fiets, en kan ik voor nog geen 3 euro een degelijke stadsfiets huren. Een rondje stad was zo gedaan, en terwijl ik via Vismarkt en Grote Markt, "Olle Grieze", Oude en Nieuwe Ebbingestraat fietste was ik ook zo in het Noorderplantsoen, waar de mensen in het gras en aan het water hingen.. Ik ben er doorheen gefietst en kwam weer uit bij de Violenstraat, waar het oude Jugendstil pand van mijn MBO opleiding staat. Hier heb ik twee jaar gestudeerd, tot ze het onzalige idee kregen naar Vinkhuizen te gaan, letterlijk onder de rook van de Suikerunie.

Omdat een oud medestudent wel in Stad was, maar nog ergens zat te pimpelen, ben ik maar even een broodje gaan eten bij "de Rode Loper" in de Nieuwe Ebbingestraat. Pure nostalgie, ik kwam er vaak als ik een tussenuur had. De broodjes zijn nog net zo lekker en de zaak blijkt gerenoveerd te zijn. Mooi!

Mijn oud medestudent wachtte me op bij de AH aan de Vismarkt, waarna we bij "de Pintelier" een Weizenbier dronken en bijpraatten. Toen was het ook weer tijd om te gaan. Helaas vertrok de bus net voor mijn neus, maar de volgende kwam een half uur later. Met een koude Spa Blauw en een Vrij Nederland doodde ik de tijd.

Keurig weer thuisgebracht door Arriva.. voor herhaling vatbaar.. O, ik mag nog één dagkaart downloaden..waar zal ik dan eens heen gaan?



(Foto: © RTV Noord)

Sport en bureaucratie?

Ja en daar zit je dan, en je merkt dat fitness er met zo'n conditie bij in schiet.
Ik zie mezelf niet op een loopband of crosstrainer terwijl ik mijn been overstrek en misschien overbelast. Erg jammer, want ik begon net weer de smaak te pakken te krijgen bij het Health Center. Gelukkig kon ik het abonnement een maand stopzetten, zodat ik niet voor niets 30 euro betaalde. Daarvoor had ik wel een doktersattest nodig, in de zin van een briefje zoals je dat vroeger voor gymnastiek kreeg "Mies kan niet sporten vanwege..". Makkelijk toch? Ik begaf me dus naar de dokterspraktijk, waar ik inmiddels bijna kind aan huis ben geworden. "Een attest? Nee, meneer, die mogen we niet verstrekken, uit oogpunt van privacy". Goed, mevrouw de assistente, het gaat hier om MIJN privacy, en IK geef hierbij uitdrukkelijk toestemming voor het verstrekken van informatie. Mijn dossier hoeft niet te worden gelicht, alles wat ik nodig heb is een verklaring dat ik onder behandeling ben. "Meneer, daar beginnen we niet aan" .. Bureaucratie dus. Ik kon een verklaring krijgen waarin werd verklaard dat er geen mededelingen worden gedaan door de praktijk. Ik vraag me af wat ik moet doen om mijn dossier in te zien en daaruit te kunnen putten als dat nodig mocht zijn.

Ik heb het creatief opgelost; een kopie van mijn ponskaart en afsprakenkaart bij het ziekenhuis gemaakt, en op naar de sportschool. Eigen verklaring opgesteld en bijgevoegd, en na een prettig gesprek met de receptioniste een maand opschorting van mijn lidmaatschap afgesproken. Daarna (eind augustus) een gesprek met een sportinstructrice en evt. fysiotherapeut om te bekijken wat er mogelijk is voor mij.

Uiteindelijk los ik deze kwestie zelf op zoals jullie zien, maar ik heb me zeer verbaasd over de onwil en het gebrek aan medewerking. Dat zou toch anders moeten?

Werk en vakantie (update)

Hier volgt weer een kleine update.

Omdat ik na twee weken met mijn beschadigde pootje thuis te hebben gezeten lichtelijk "simpel" werd, maar niet als een gek de surveillance weer in kon lopen, werd er spoedberaad gehouden. Afgesproken werd dat ik voorlopig zittend werk zou gaan doen. Hand - en spandiensten op kantoor, en het wegwerken van een grote achterstand bij ons project "Ben Kwijt". Ik mag meldingen van verloren en gevonden voorwerpen aannemen, en de gebrachte spullen inventariseren en opbergen. Categoriëen zat, van kleding en tassen die in de bus zijn blijven liggen, tot wandelstokken en complete ondergebitten. Een computersysteem "matcht" verloren en gevonden spullen, en in de afgelopen weken heb ik met mijn collega's de nodige spullen weer bij de eigenaar terug gebracht. Het geeft wel voldoening dat het werk ook meteen wat oplevert. Bovendien kan ik me "zittend" ook nuttig maken. Wel heb ik mijn huid duur moeten verkopen, die heeft tenslotte de afgelopen tijd al genoeg gekost. Planners die me met heel veel overredingskracht op een semi-loopdienst wilden zetten, omdat ze geen mensen ervoor hadden.. NEE, is dan mijn antwoord. In de afgelopen jaren is dat iets dat ik geleerd heb, NEE zeggen.

Gister was mijn laatste dienst voor de vakantie, en heb ik de grootste achterstand weggewerkt. Men vond het jammer dat ik pas begonnen was en "nu al" met vakantie ging. Ja, overmacht.. Vandaag beginnen de drie weken vakantie die ik heb gereserveerd. Over een paar dagen begint het SIVO festival weer, en mag ik een paar dagen meewerken met een groep Servische dansers. Ik hoop dat deze groep wel bereid is mij te betrekken bij wat ze doen.

Overigens is de dokter in het ziekenhuis tevreden over het verloop van de genezing, maar mij duurt het veel te lang, al zie ik ook wel enige verbetering.
Het gaat langzaam vooruit dus..

Pootje zeer (update)

Even een update van de ontwikkelingen die de afgelopen week hebben plaatsgevonden. De ontsteking bleef lekker zitten waar hij zat, en dus werd er weer een bezoek aan de huisarts afgelegd. Die was al vastbesloten een paar sneetjes te maken en de spanning te verlichten. In de overtuiging dat ik even moest doorbijten en daarna als een jonge God de praktijk weer kon verlaten huppelde ik vrolijk achter de dokter aan. Die keek de zaak eens aan, en verliet gezwind de behandelkamer en haalde mijn oude huisarts erbij voor een second opinion. Die fronsde tot op zijn kin en stuurde me door naar het ziekenhuis, afdeling spoedeisende hulp. Na een ponsplaatje te hebben laten maken mocht ik in de wachtkamer gaan zitten. Vrij snel werd ik opgehaald en achter een gordijn in een kamertje op een bed gelegd. Wachten dus. Een verpleegkundige kwam voorbij, humde wat en ging een arts-assistent halen. Weer wachten. De arts-assistent kwam, zag, humde en riep er een chirurg bij. Foto's maken, bloed afnemen.. Ik ging er op mijn voordeligst bij liggen en mijn been werd uitgebreid gefotografeerd. Ik heb de rekening nog niet ingediend..

Na nog een uur wachten (inmiddels had mijn vader die me naar het ziekenhuis bracht me van kranten voorzien) werd ik richting operatiekamer gebracht. Drie dames wachtten me er op. Het paradijs? Nee, zou snel blijken. Hoewel goed voorbereid deden de verdovings injecties verrekte pijn. Daarna werd mijn voet niet gevoelloos.. Ik bespaar jullie, beste lezers, de details, maar reken maar dat ik het een kwartier erg moeilijk heb gehad.. Het sloeg niet aan dus.

Het resultaat? De ontsteking lijkt weg te zijn, mijn voet is tot normale proporties weergekeerd, maar hechten deden de dames niet. Bindingsangst wellicht?
Hoe dan ook, ik begin routine te krijgen in het spoelen en verbinden van de voet, hoe raar het er ook uitziet. Met alle medicatie en verbandmiddelen kom ik wel ver boven mijn eigen bijdrage uit die dit jaar 155 euri bedraagt. Lullig trouwens dat ik na deze traumatische ervaring geen troostbeertje mocht uitzoeken..

Voorlopig ben ik nog wel even zoet met die jaap in mijn pootje. Om niet helemaal te versimpelen kan ik volgende week zittend werk doen; inkloppen van gegevens in een computer..

Einde medisch communiqué

P.S: fruitmanden zijn niet aan mij besteed :-)

Pootje zeer

Daar zit ik dan, ik kan niet anders..

Even in de lappenmand voorlopig. Afgelopen donderdag begon een plekje op mijn been dat ik nota bene bij fitness had opgelopen, raar te doen. Ik werkte nog één dienst en daarna was het gebeurd. 's Avonds begon alles pijn te doen, en met een paracetamol ging ik naar bed. De volgende ochtend kon ik amper meer lopen, hele nacht wakker gelegen en meteen de huisarts gebeld. Ik kon meteen komen. Diagnose; een vrij ernstige bacteriële infectie. Een paar miljoen carnivoortjes deed zich te goed aan mijn scheenbeen. Dat was niet de bedoeling dus een tegen offensief werd ingezet. Antibiotica. Pijnstilling moest ik zelf maar regelen; in een dag of twee zou alles een stuk beter zijn. We schrijven nu zondag, en het lijkt nu een klein beetje op zijn retour. Gisteren merkte ik dat de paracetamol niet werkte, dus gooide ik er twee APC tabletten tegenaan, met als backup een Ibuprofen van 400 mg voor als het echt niet ging. Na een nacht op bed duurde het een kwartier voor de pijn enigszins dragelijk was en ik "normaal" mijn bed uit kon voor de noodzakelijke dingen. Daar werd ik erg moe en chagrijnig van, zo actief als ik ben. De hitte werkte ook niet erg mee, je bed opmaken duurt niet lang, maar in mijn geval in etappes een dik uur....

De APC maakte me lekker groggy en ik kon veel meer aan. Intussen blijft mijn ziekmelding voorlopig even in stand, ik merk dat alles erg gevoelig is en de kleinste aanraking zeer doet. Bovendien lijkt het me geen goed idee om onder de pillen op straat te lopen. Eind van de week zien we wel verder. Maandag of dinsdag eerst een tweede controle bij de huisarts.. Wel balen dat dit net gebeurt in een lang weekend dat ik vrij ben.. Plannen van dingen die ik wilde ondernemen gingen niet door. Gelukkig is de temperatuur wat dragelijker geworden en voel ik me ietsje beter nu. Kan ik eindelijk mijn huis eens opruimen en de afwas doen, hoog tijd..

Wordt vervolgd..

Collecte

Hoewel ik het vaak vervelend vind om zelf te collecteren en aan de deur te "schooien" gaf ik toch toe toen ik gebeld werd door de plaatselijke afdeling van het Rode Kruis. Ze hadden collectanten voor mijn wijk nodig, en ik mocht kiezen welke straat ik wilde doen. De doorgaande weg richting centrum heeft ongeveer 250 huisnummers, maar de meesten zijn aan één kant van de drukke weg, zoadt ik niet hoefde over te steken. (Niet te vaak tenminste). De hele week al denderden de spotjes voor de collecte over het TV scherm en door de radio, en ik kwam er maar steeds niet aan toe. Vanavond dan eindelijk de bus ter hand genomen, nette kleren aangedaan en mijn meest vriendelijke en innemende gezicht opgezet. Het hielp; na een uur was de bus behoorlijk zwaar. Ondanks dat weigerden toch wat mensen te geven. Hun goed recht, maar een vuile blik en een onbeleefd NEE! terwijl de deur voor je neus wordt dichtgesmeten..Nee, die mogen bij de volgende ramp even wachten tot ze in een gewondennest worden opgenomen wat mij betreft. Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend, luidt een citaat dat ik van huis uit meekreeg. Gelukkig was niet iedereen zo, en kwam ik zelfs een paar nekenden tegen die er net bleken te wonen. Dat dan weer wel. Morgen de laatste huizen aflopen en dan volgende week de bus wegbrengen. Alle beetjes helpen!..

Kadootje

De natuur is fascinerend. Je ziet haar alleen niet elke dag bewust.
Vandaag moest ik om de hoek werken; in het plaatselijke plantsoen, waar ik net geen zicht op heb want er staat een flat voor, worden nieuwe wandelpaden aangelegd. Bedoeling was dat we brommers en scooters en gravende honden uit de zandbedding zouden weren. Het bleef erg stil. Na kilometers te hebben gelopen gingen collega en ik even op een bankje bij de vijver zitten. Af en toe dook een vis uit het stille water om een vlieg te vangen, en verder was en bleef het stil. In de silhouetten van de bomen bewoog iets. Een kat? Nee, die hebben een andere staart. Een eekhoorn dan? vreemd om deze tijd.. Ik nam de maglite ter hand, en een krachtige lichtstraal priemde door het donker. Een grijsbruin beest met een lange pluimstaart en een paar lichtende oogjes bleef stil in de lichtbundel zitten. Langzaam stond ik op en sloop dichterbij. Het beest bleef zitten en keek nieuwsgierig naar die twee benen die dichterbij kwamen. Wat een prachtig beest!, dacht ik. Met één hand greep ik naar mijn mobiel om een lucky shot te maken. Helaas. Verderop kregen twee samen optrekkende katten het beest (waarschijnlijk een steenmarter) in het oog en zetten de aanval in. De marter verdween aan de overkant van de weg in de bosjes en ik hoorde geen geblaas of gekrijs. Hij zal wel ontkomen zijn. Beter voor de katten ook, die beesten kunnen zich fel verweren en zijn niet bang voor katten. Een medeblogger kan er over meepraten.. Even later reden we mijn straat uit en kwam er nog één voor de auto langs.

Ik woon hier dus al mijn hele leven en toch sta ik versteld van die kadootjes van moeder natuur. Dat er vleermuizen vliegen, pimpelmezen broeden en allerlei vlieg en kruipspul leeft dat verbaast me niet meer, maar dit was een leuke afsluiting van een verder erg saaie dienst..



(niet mijn foto)

Pinkpop

Alweer een week geleden! Twee nachten Pinkpop..

Ik ben geen festivalganger, en de aanblik van alle tentjes en dronken droppies op de campings deed me rillen. Gelukkig waren we in een bungalow ondergebracht. Ik heb het over mijn eerste evenement waar ik als beveiliger heb gewerkt. ter voorbereiding kocht ik een "cargo-broek" en een paar kisten bij een legerdump. Vooral zo'n werkbroek met al die zakken werkt heerlijk, en kostte maar 20 euro. 

Na een ommelandse reis vanwege problemen op het spoor vertrok ik zaterdag pas en stapte ik in Zeeland uit, om nog even bij mijn Zeeuwse vrienden op bezoek te gaan. Ik had er een reis van Deventer via Schiphol terug naar het Zuiden opzitten en was helemaal verreisd. Ik werd in Zeeland met een busje opgehaald,en weer volgde een vermoeiende reis. Na een uur vielen de luiken dicht en toen ik weer "bijkwam" was het landschap veranderd. Het Limburgse heuvelland is een belevenis. Niet dat ik veel tijd had om te genieten; om 22:00 uur begon onze dienst. Met de bus ging het van Schin op Geul naar Landgraaf, en het Pinkop-terrein. Wat een drukte!
Voor aanvang van de dienst wachtten we tot de deuren open zouden gaan. Net om die tijd begon "The Boss" op te treden, en gelukkig voor ons stond de wind de goede kant op. Ik heb een groot deel van zijn optreden meegekregen.Mijn taak was het, bij de feesttent-hekken te staan en te voorkomen dat het publiek dat naar binnen wilde, de hekken uit de betonnen sokkels tilde en zonder controle de feesttent (die eigenlijk een sporthal was) binnen zou gaan. Er werd vaak geprobeerd om onopvallend of door me af te leiden achter de hekken en Dixi's te sluipen. Mijn collega en ik zetten ze dan weer buiten. Kat en muis.. Intussen was het 3 uur 's morgens en liep het feest ten einde. De lichten gingen aan en de hal lipe gedeeltelijk leeg. Wat overbleef stond ladderzat en half in coma tegen een steunpilaar of muur, of liep jolig om de beveilgers heen. De remedie was een rol afzetlint dat we door de breedte van de hal uitrolden en waarmee we langzaam naar de uitgangen lopend de hal schoonveegden. Af en toe dook er één onder het lint door, waarna een groepje "achterhoede" de lolbroek bij kop en kont pakte en afvoerden, soms met enige overredingskracht (lees; de neuzen van onze kistjes.

De tweede nacht zorgde ik dat de nooduitgang niet als sluiproute werd gebruikt, en ook daar was veel gesteggel mee verbonden, want de techneuten van de drive in-show liepen er steeds doorheen. Na ingrijpen van de crew en wat collega´s was ook dat gebeurd. Ik had gelukkig oordopjes gekregen, want ik moest voor bij de boxen staan.
Een ervaring en een leuk Pinkpopshirt rijker was het om 4 uur einde verhaal.

Omdat het aantal bedden in de bungalows niet genoeg was voor dag/èn nachtploeg, moest er tot 8 uur gewacht worden voor we konden slapen. Na de eerste nachtdienst had ik Gronings (chronisch) slaaptekort opgelopen daardoor. Daags tevoren had ik station Schin op Geul al verkend, en ik besloot de laatste dag niet te blijven, maar de eerste trein te nemen; van het zuiden uit naar Emmen duurde wel vijf uur, en slapen kon in de trein ook. Gelukkig waren de treinen uitgestorven, en boden de ramen me mooie vergezichten op Valkenburg en later Maastricht. Tegen 12 uur 's middags was ik aan de andere kant van het land in ons mooie (en erg vlakke) Drenthe beland.. Ik doe het misschien nog wel weer, maar dan zorg ik er een dag tevoren te zijn..

Mees!

Het is al weken onrustig op mijn balkon. Een stel pimpelmezen heeft de nestkast uitgezocht die ik vorig jaar kocht,ter vervanging van de oude waar kennelijk ziekte in zat, en die een groot deel van het nest fataal werd.
's Morgens erg vroeg al tjilpten de jonge vogels hun keeltjes schor. Eerst was dat niet zo erg, wat maken mezen nou voor geluid? Maar naarmate de beestjes groter werden werd de herrie steeds groter. Ach, laat ze lekker betijen, straks vliegen ze uit, en heb ik ze niet meer vlak boven mijn slaapkamerraam zitten dacht ik. De snotneuzen lieten zich echter de voederbeurten van Pa en Ma Mees nog lekker aanleunen en de rupsen waren niet aan te slepen. Stelletje opvreters.. Als ik op mijn balkon moest zijn om was op te hangen, maakten de zorgzame ouders een duikvlucht of gingen op de lantaarnpaal zitten wachten tot ik verdween. Daarna ging het voeren gewoon verder.
Ik begon me zorgen te maken. Straks zijn ze te dik om door het gat te passen en moet ik ingrijpen! Vanmiddag kwam ik thuis en merkte pas na een uur dat het wel erg rustig was op het balkon. Na een korte inspectie vond ik geen gesneuvelde mezen of ander leed. De nestkast durf ik nog niet open te maken, hoewel ik geen nerveuze rupsenkoeriers meer zie. Ook zit er allerlei ongedierte in zo'n nest, heb ik eens gemerkt, dus ik wacht er even mee.

Toen ik net mijn balkon opkwam hoorde ik een compleet mezenkoor in de grote eik tegenover mijn flat. Ik denk dat de familie een ruimere woning heeft betrokken.
Succes en veel veilige vlieguren gewenst, jongens (en meisjes).. Ik zit nu wel een beetje met een "empty nest syndroom" maar ben blij dat het dit jaar goed is afgelopen..

Korte vakantie

Ik ben terug! Heerlijk vakantie gevierd. Het waren "maar" vier dagen, maar wat kun je in vier dagen veel doen! Een familieweekend in Noord-Holland was gepland. Een bungalowpark werd uitgezocht. Regio Westfriesland zou het worden. Ik ben daar niet onbekend, en heb aan één kant van die landstreek heel wat voetstappen liggen. Die kant wilde ik dus ook niet uit. De andere kant, omgeving Alkmaar, was nog niet zo bekend. Vrijdag werd opgebroken, ouders gingen al eerder. Broer en ik scheurden in een uur of twee naar Warmenhuizen, een dorpje aan de Westfriese Dijk, een pittoreske omgeving met kikkerslootjes en Noord-Hollandse stolpboerderijen.

De bungalow die we betrokken was eenvoudig maar gezellig. Zodra je de dijk afreed en je je via een helling het bungalowpark in stortte hield alle herrie op. Zittend achter coniferen had je genoeg privacy. Na wat verkennende bewegingen moesten er boodschappen gehaald worden. Uiteindelijk belandden we via Bergen en Bergen aan Zee in Alkmaar en vandaar weer terug naar het huisje. Prachtige omgeving daar..
's Avonds met de bus terug naar de stad, bioscoopje pikken en terug. Daarna uitstapjes naar Den Helder, Schagen, en een bezoek aan het museum in Wieringen, en vooral overdag en 's avonds gezellig eten drinken en genieten van de omgeving.
Omdat de bungalow moeilijk verhuurbaar was voor twee dagen, kregen we er twee voor een zacht prijsje bij. Omdat we beiden weer aan het werk moesten, vertrokken we dinsdag al. Ik had zo nog een week bijgetekend.. Voor herhaling vatbaar, deze vakantie..



(Uitzicht vanaf Wieringen)

Het tuinhuis van mijn vader

Na het coniferenverhaal vorig jaar besloten mijn ouders om de tuin drastisch anders in te richten. Een tuinhuis moest er komen! Nu bleek dat nog niet makkelijk te zijn, de bomenman had de stronken van de coniferen te ondiep weggefreesd. Zand erover, letterlijk. Nu moest er een fundering worden gelegd, want bouwen op zand is niet verstandig, zo gaat het verhaal. Opnieuw kwam de bomenman en hij freesde met grote vreze.. Vervolgens moest alle zavel (houtsnippers) worden afgevoerd en nieuw zand worden opgebracht. Twee kuub zand in grote zakken werd op de oprit gedeponeerd en broerlief en ik schepten er kruiwagens vol mee. Buurman schatte met een kennersblik in hoeveel hij nodig had, waar het moest komen en hoe het huisje verder moest staan.
Iik wist nooit wat "Gegist bestek" betekende, tot ik hem in gedachten zag staan en hij de hele zaak al in een paar minuten had berekend.

Een vlakke zandvloer was het gevolg, er werd beton op gestort en inmiddels waren de planken en wanden gebeitst. Een onoverzichtelijke puzzel voor ons, maar niet voor buurman. Het dak ging erop, er werden "shingles" op getimmerd en daar stond het huisje te pronken, op nog geen meter afstand van het appelboompje dat inmiddels het afbouwen vierde met een bloesempracht. Tegels en een tuinset erin, en voldaan zaten de heer en dame des huizes te kijken hoe de ochtendzon alles verwarmde. Ook de schutting was klaar, het is gedaan met heggen snoeien. Ik moet zeggen; het is prachtig geworden! Ik was een beetje triest van de coniferen, die ik als kind eens bijna in de fik heb gestoken.. Maar dit is gewoon erg mooi! Overtuig u zelf..

Radio

Met wat haperingen deed hij het nog, de receiver van mijn stereotoren. In 1991 gekocht van een erfenisje, toen ik op mezelf ging wonen. Een goede combinatie van het merk DENON, met tuner-versterker, dubbel cassettedeck en cd speler. Cassettes draai ik al jaren niet meer, cd's gaan via de DVD speler en radio luister ik veel via kabel of internet. De versterker was een goede voor tv geluid en video. Vorige week gaf hij het op. Na bijna twintig jaar ook geen wonder. Trots als een pauw kocht ik de toren, maar in die tijd kon er nog niet gepind worden, en cheques (wie gebruikt ze nog) waren maar tot 300 gulden gegarandeerd. Met tegenzin accepteerde de eigenaar van de audiozaak uitgestelde betaling. Tenslotte kende hij me al als klein ventje, als leerling van zijn inmiddels ex-vrouw. De dag erop was de bank weer open, en sloot ik netjes aan het loket aan om cash geld op te nemen. Met een envelop vol vuurtorens (wie kent ze nog) begaf ik mij naar de zaak om af te rekenen, waar ik plots tegengehouden werd door een barse politieman. Bleek dat ze in het weekend de zaak hadden leeggeroofd, en hij de weekkas had laten liggen. Dat was dus kassa voor de inbrekers. Mijn envelop bevatte een klein kapitaal, en werd in dank aanvaard.

Een bevriende techneut vermoedde vorige week dat het aan de voeding lag, en er een elco'tje was doorgebrand. De monteur heeft nu een overbrugging gemaakt, zodat hij het voorlopig weer doet. Intussen naar nieuwe apparatuur gekeken, maar bijna 500 euro voor een nieuwe receiver heb ik zo gauw niet.. Voorlopig geniet ik van het ouwe beestje, en we zien wel wat daarna gebeurt..

De aanhouder wint (2)

Het is ook altijd wat met mij. Ook al ben ik niet aan het werk, toch maak ik weer het nodige mee, ik geloof bijna dat ik een abonnement op actie en boeventuig heb..

Vanmiddag kwam ik op de fiets bij mijn ouders vandaan, toen ik op de hoek van de straat een busje zag staan dat half op de kruising stond met twee oranje zwaailampen aan. Omdat ik half vijf een rare tijd voor wegwerkzaamheden vond, ben ik er even naartoe gefietst.Tja, ik ben nieuwsgierig aangelegd.. Twee mannen waren in discussie, de bestuurder van het busje en een man met een fiets aan de hand. Ik vermoedde dat de bestuurder van het busje de fiets had aangereden, maar er bleek heel wat anders aan de hand. De ene man riep me en vroeg of ik er even bij wilde komen. Dat deed ik, waarop mij verteld werd dat hij de man met de fiets op zijn twee weken geleden gestolen tweewieler had zien rijden. Daarop reed hij hem klem en sprak hem aan. De man wilde niet dat er politie bij kwam. Ik hoorde het verhaal aan, en zei dat ik dan wel even zou bellen.. Prompt gooide de man met de fiets het karretje van zich af en riep iets van "hier, red je er maar mee".. En liep vlot weg richting centrum.. De busjes-man vertelde dat de verdachte man hem €75,- wilde laten betalen als hij zijn fiets terug wilde. Dat vertikte hij natuurlijk.

Ik greep vergeefs naar mijn mobiel, maar die lag nog op tafel bij mijn ouders. De man met het busje leende mij zijn mobiel, waarop ik als een ware "Sherlock Mies" fietsend en bellend achter de dief aanging, met het busje op mijn hielen. De fiets was door de eigenaar al in het busje gezet. Al snel had ik de meldkamer aan de telefoon, en terwijl de fietsendief (twee meter lang en een ruig tiep, dus afstand houden) kalm verder liep alsof er niets was gebeurd. Hij deed ook geen enkele moeite om niet gezien te worden.

Inmiddels was een politieauto onderweg, en die werd bijgepraat door de centraliste terwijl ik een signalement doorgaf en onze positie. Al gauw scheurde de opvallende wagen ons voorbij en reed even verderop de dief klem. Toen die eenmaal aangehouden was en in de politiewagen was gezet werd de fiets bekeken, en werden we beide gevraagd naar het bureau te komen voor een getuigenverklaring. Even later zat ik boven op de cellengang, pure nostalgie, ik heb daar jaren gewerkt.

Uiteindelijk kon ik na het afleggen van de verklaring,een handtekening en de bedankjes van de "sterke arm der wet" het bureau weer verlaten, de zoveelste boef was weer van de straat.. Wie volgt??



UPDATE:

Bekeuring voor diefstal fiets

EMMEN – De politie heeft donderdagmiddag een 41-jarige man uit Emmen aangehouden op de Meerstraat. De man wordt verdacht van diefstal/ heling van een fiets. De man werd overgebracht naar het politiebureau. De man verklaarde tegenover de politie dat hij de fiets voor 125 euro had gekocht. De fiets bleek gestolen te zijn. De man kon met een bekeuring van 150 euro het bureau verlaten. De fiets is teruggegeven aan de eigenaar.

Wekker

Even kort, totdat ik weer inspiratie heb voor een blogje:
Het wegloopgedrag van Wilders cs. in de kamer heeft me mateloos gestoord. Ik vind het de hoogste tijd dat hij eens eindelijk echt wakker wordt uit zijn droom om premier te worden. Verder maak ik er geen woorden aan vuil, maar ik denk dat we me zijn allen eens klant moeten worden bij deze site. Jaren geleden ben ik me eens de blubber geschrokken van dit oosterse alternatief voor een koekoeksklok, maar het lijkt me een mooi gebaar om de integratie te bevorderen.. Ik stel voor dat we massaal een exemplaar bestellen en deze genereus aan Geert sturen, p/a het Binnenhof, PVV fractie (Partij Verbieden en Voorkomen). Nog wat vroeg voor kerst, maar maak er een Paaspakket van..

Kijk en huiver!



Liefhebbers: voor een schamele € 13,95 heb je een mooi exemplaar, verzwaard met een kilo woestijnzand naar keuze. Zeg nou zelf, dat is toch geen geld?

Salaam, broeders en zusters!

Springer

Ik kwam vanmiddag thuis van fitness, achter me hoorde ik toeters en bellen, ik ben maar even voor een ambulance aan de kant gegaan.. Die ene werd door een tweede gevolgd..ernstig kennelijk. Ik reed weer verder en zag tot mijn schrik dat de twee gele wagens allebei stopten bij mijn flat. Daar aangekomen bleek er al heel wat volk te staan. Ik kon nog net de flat in voor de politie kwam. Ambulancepersoneel was druk bezig met een man die van zes meter hoogte van een balkon was gesprongen.. Ik kende hem niet maar zag dat koortsachtig gewerkt werd om hem te redden, terwijl de politie inmiddels arriveerde en de straat met linten afzette. Het liep me koud langs de rug.. Vanuit het achterraam zag ik dat er met vereende krachten werd gewerkt om de man te stabiliseren en in de ambulance te krijgen..

De pers was inmiddels ook uitgerukt.. Ik zag dat de ambulance met blauw blauw vertrok, en waagde het erop. Ik wilde eruit, even weg van de plek.
Het zag zwart van de politie in de flat, maar toen ze me herkenden mocht ik gelukkig onder het lint door en kon in de auto stappen. De buren die beneden alles hadden meegekregen werden met behulp van twee agenten het huis weer in gejaagd; er moest sporen onderzoek plaatsvinden..

Ik ben maar gaan rijden om mijn schrik wat te boven te komen. Toen ik terug kwam was alle consternatie voorbij en sprak ik mensen die me vertelden dat de springer eraf was gekomen met twee gekneusde enkels en veel blauwe plekken. Aanleiding? een relatieprobleem.. Hij heeft ontzettend veel geluk gehad..

Wel vreemd zo vlak voor je deur..

Studie?

Ik wist het niet meer.

Het werk bevalt niet meer, ik zit ver onder mijn kunnen en niveau. Netwerken is een interessante bezigheid, maar ook eng. Vorig jaar stuurde ik een mailtje naar mijn oud-studiebegeleider van de Hanzehogeschool Groningen, met het verzoek om eens van gedachten te wisselen. Geen reactie. Nog maar een mailtje. Ook niks. Enkele weken geleden kreeg ik plotseling telefoon van hem, hij had een mailtje gekregen (vier maanden later dus) dat in de pijplijn was blijven hangen. Toen ze er van overtuigd waren dat het geen spam was, ook al omdat er een CV aan hing, werd er een afspraak gemaakt. Zo toog ik dus naar Groningen, waar de school inmiddels op het Zernikecomplex was gevestigd. Ik kwam op tijd aan, maar heb vervolgens een half uur naar een parkeerplaats gezocht, en ook de locatie was onvindbaar; de TomTom ging tot 21, en daarna was alles woest en ledig. De campus (want zo kan ik het wel noemen) was dermate uitgestrekt dat van het gereserveerde uur maar een half uur overbleef. Ondanks dat hebben we een goed gesprek gehad. Kwa werk kon hij weinig voor me betekenen, maar hij adviseerde me wel om uit te zoeken of een deeltijdse HBO opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening niets voor me was.

Gewapend met wat informatiemateriaal en een routebeschrijving liep ik naar een grote groene toren waar alle HBO opleidingen in gevestigd waren. Ik was onder de indruk van de grootte van het terrein. Alles gloednieuw, een bescheiden winkelcentrum binnen, met een Norrod vestiging, een grote kantine (of heet dat mesa in universiteitstermen?) Alleen een Appie ontbrak nog. Blij was ik om binnen te zijn, want het regende dat het goot, zoals een bekend Groninger duo eens zong. Enkele keren een student de weg gevraagd; waarop ik achtereenvolgens in het Engels en Duits antwoord kreeg; multicultureel gezelschap daar, ook getuige de hoofddoekjes en Indisch en Chinees aandoende kleding en uiterlijk van sommige aanwezigen. Net iets voor mij dus!

Toen ik eindelijk op de derde etage aankwam (per trap, en mijn conditie was al zo slecht) bleek het "front office" net dicht te zijn. Tot één uur. Zuchtend begaf ik me weer naar beneden, waar ik maar een grote beker jus en een broodje gezond kocht.
Om één uur dezelfde weg weer naar boven, (hijg) en een goed gesprek met een studievoorlichter gehad. De studiebelasting, reistijd en collegegeld deden me schrikken. Toch kriebelt het. Ik weet niet of ik het kan opbrengen nog drie jaar te studeren, en bovendien heb ik (nog) geen relevant werk in de wet - en regelgeving.

Ik zal de informatie nog eens doornemen, wie weet.. Ik kan nog een gastcollege bijwonen, daar krijg ik ook nog info over. Intussen krijg ik gemengde adviezen van mensen die me kennen.. En ik vraag me ook af of HBO niet te hoog gegrepen is, omdat ik mijn MBO+ opleiding in dezelfde sector met hangen en wurgen heb gehaald en me de stress nog goed kan herinneren.. Ik weet het dus nog steeds niet..

Hoe dan ook; het was een aparte ervaring om daar eens mijn licht op te steken..

Nieuw werkwoord?

In de supermarkt gister:

Ik heb nog wat sokken nodig, waar liggen ze?

"Bij de SJALEN"

Sjalen? "Ik sjaal, jij sjaalt, wij sjalen?"

Dacht dat het voorjaar op komst was, gaan ze weer sjalen!

Ongelogen..dit kwam ik tegen. Het is droevig gesteld met de kennis van het Nederlands bij Super de Boer. Niks tegen boeren, maar dit?

Graag tips, want ik heb pas laat leren veters strikken, maar sjalen heb ik nooit geleerd, terwijl dat kennelijk deel uitmaakt van het Nederlands erfgoed..

Beesten in het nieuws

Kijk en huiver:

Het Dagblad van het Noorden bracht gister het dramatische bericht dat in Groningen een echtpaar bevers dat vorig jaar is uitgezet, elkaar uit het oog is verloren of "gescheiden" is, ondanks het monogame karakter van deze beestjes. Aangezien het het enige bever-echtpaar in het noorden is, kan vreemdgaan geen optie zijn geweest in dit geval. Als oplossing wordt nu een stel bever-zusjes uitgezet om hem te "gerieven", aldus het Dagblad. De Milieubeweging was er al niet gerust op, enn nu blijkt de beverkerel al in de nieuwbouw te zijn gesignaleerd. Slechte zaak? Ik denk dat"Willem Bever" aan het bijklussen is. (Hup daar is Willem met de waterpomptang). De kunstmatige burcht die ze hebben neergelegd was hem kennelijk te kunstmatig, bovendien beviel de reclame van sponsor Cetabever hem vermoedelijk niet.

Wat ik eerder vermoed als reden van zijn vertrek naar het "buitenste buitenbos" is de foto die het dagblad plaatst. Ik vind hem hilarisch! Je hoeft geen Midas Dekkers te zijn om te zien dat dit geen bever is. Wel een knager, maar zeg nou zelf.. Is dit een bever? Ik vond het een miskleun en heb er een reactie bij geplaatst. De foto is nog niet vervangen. Ach, journalisten zijn nu eenmaal geen biologen.. Ik vermoed een geval van haastig googlen..



Bever?? Ik zie een marmot!











En tot slot een filmpje uit de oude doos..wie kent ze nog?

Noodgrepen in het centrum

Het zal je gebeuren.. Ik had een saaie dienst achter de kiezen en sprong op mijn fiets richting werk en vrije tijd. In de verte hoorde ik een ambulance aan komen maar ik besteedde er weinig aandacht aan. Bij het gemeentehuis stond een "First Responder" een solo-ambulance, voor een verzinkbaar paaltje te knipperen. Hij kon er kennelijk niet doorheen. Normaal hebben hulpdiensten een zender om die dingen te bedienen, maar die werkte kennelijk niet. De chauffeur was uit de ambulance gekomen en riep me. Ik had mijn uniform nog aan dus kennelijk de meest logische voorbijganger om aan te spreken. Ik kon de paal niet laten verdwijnen, maar ik werd gevraagd om te helpen sjouwen. Bij de supermarkt vlakbij was een onwelwording. Ik kreeg de rugzak met medicijnen en zuurstof omgehangen (wat zijn die krengen zwaar!) en samen liepen we vlot naar de ingang waar we door de bedrijfsleider werden opgevangen. Een jongedame was niet goed geworden, en na een eerste onderzoek hebben we haar samen naar een kamertje gedragen waar de verpleegkundige met zijn onderzoek verderging. Intussen belde ik maar even met de planning om te laten weten waar ik uithing. Na een tijdje ging de deur open en na wat overleg werd besloten de patiënt mee te nemen naar het ziekenhuis. Dat was nog geen sinecure. Ondersteund door twee man werd ze via de leveranciers ingang naar buiten gebracht. Op een bureaustoel zetten we haar op het laadperron, dat hydraulisch naar beneden werd gebracht. In de auto van de chef ging het naar de ambulance, waar ze uiteindelijk in overgeheveld werd. Na een stevige handdruk als dank van de ambu-chauffeur en nadat ik alle tassen weer had ingeladen ging het naar het ziekenhuis, en ik weer naar kantoor.
Binnenkort maar eens informeren hoe het is afgelopen.. Uiteindelijk maakte ik overuren, maar na een saaie dienst was het ook wel fijn om nuttig bezig te zijn en te helpen..

ROOS - dagen

Al enkele jaren vul ik online enqüêtes in op het internet. Onlangs wilde een onderzoeksbureau van mij weten wat mijn kijk-en luistergedrag is voor wat betreft de regionale omroepen. Daar weet ik wel wat van te zeggen. In mijn familie komen en kwamen mensen voor die het klappen van de regionale zweep kennen. Ik beschik over wat inside information dus. Na het invullen en opsturen van het formulier werd me gevraagd of ik eventueel belangstelling had om in een panel plaats te nemen tijdens de ROOS-dagen. Dat is een jaarlijks tweedaags congres van en voor medewerkers van regionale omroepen. "Ach, waarom niet?", dacht ik. Een week later kreeg ik mail dat ik geselecteerd was. Ik werd verwacht in Ermelo, tegen 11:00 uur 's ochtends. Het onderzoeksbureau vergoedde reiskosten, een taxi naar het congrescentrum werd geregeld, betaalde een klein bedrag aan presentiegeld en bood me een lunch aan.

Aldus besloten aanvaardde ik de reis. In Ermelo aangekomen stond de taxi inderdaad al te wachten. Ean ander panellid reisde ook mee. In tien minuten waren we bij het hotel en werden we met alle égards ontvangen. Tafels met regionale omroep- hebbedingetjes lagen klaar, dus aan pennen en stickers geen gebrek.

Dan gaat het panel van start. Een jonge hond van het onderzoeksbureau is gespreksleider. We worden achter een lange tafel gezet en er wordt koffie geschonken. Intussen verzamelt zich een man of dertig in de zaal, gewapend met notebooks (die waar je ouderwets op schrijft en digitale) en het programma van de dag. Ik herken een paar gezichten. RTV Drenthe is vertegenwoordigd in de zaal met drie personen, en een groot deel van de overige omroepen ook. Wat er te verbeteren valt aan de programmering, wat zijn "afhaakmomenten" voor mij/ons, hoe vaak luister ik, en wat vind ik belangrijke speerpunten in de programmering. Interessant om te horen wat de overige panelleden vinden en hoe de digitale ontvangers zorgen dat je ook "over de grens" kunt kijken en luisteren. Er wordt druk geschreven en geknikt, en doorgevraagd. Leuk dat ze ook feedback oppikken van hun luisteraars..
Later hoorde ik dat een documentaire van ons eigen RTV Drenthe een award heeft gewonnen. Er zit best kwaliteit, al is het er soms een beetje een behoudend programma-aanbod.

Na een uurtje is het panel voorbij en mogen we aanschuiven aan de lunch. Regionale coryfeeën lopen voorbij, bekende koppen en namen. Als dank krijgen we allemaal een tas vol gadgets en hebbedingetjes, waar ik al een aantal van meegenomen had.
Aan pennen voorlopig geen gebrek. Na een zeer verzorgde lunch bestellen we weer een taxi op kosten van het onderzoeksbureau, en worden we in een sjieke Benz weer naar het station gebracht. Een welbestede dag, al miste ik wel 2 personen, die ik daar vergeten ben de groeten te doen. Bij dezen dus..

Bless me father

Aan de kassa bij de plaatselijke Super. Terwijl ik een snelle boodschap haalde en aansloot bij een vrijwel lege kassa zag ik hem staan. Een slanke, atletisch gebouwde man met een Indisch kleurtje. Ik ken hem van een afstand en meende eerder dat hij één van de "import" herders was uit het zeer gelovige Zuid-Amerika. Hij blijkt gewoon een Nederlander met een exotisch kleurtje. Ondanks dat aan Europa geen eer meer te behalen valt die mening wordt aan de Duitse Herder in Rome toegeschreven..

Ik ben gereformeerd opgevoed en heb niks met het Rooms-Katholieke geloof. Ik zie pastoors nog altijd als kapelaan Eric Odekerke uit "Dagboek van een Herdershond" die moeizaam fietsen met hun soutane en parafernalia. Ja, ook ik word beïnvloed door stereotypen, ik beken.. Deze man sprak met humor, en interesseerde zich oprecht voor het wel en wee van een familielid van de man die voor me in de rij stond. Ik betrapte me op de gedachte dat als ik een vrouw was geweest, het "eeuwig zonde" zou hebben gevonden van zo'n mooie man. Met een armzwaai en een groet neemt de in vlot grijs-met-kraagje geklede zielenherder afscheid. Ik grinnik even. Hier in Drenthe is hij toch een opvallende verschijning.. Later als ik eens op hem google blijkt hij zelfs te bloggen. Zou je ook online bij hem kunnen biechten?

Fitness

Het is zover: ik heb de stap gewaagd naar het volgen van een fitness traject bij een Achmea Health Center. Van mijn zorgverzekering kreeg ik de aanbieding om met forse korting te gaan beginnen aan een cursus waarvan het resultaat een vermindering van gewicht van 5% is. Allereerst een afspraak met een diëtiste gehad. Vakknundig werden de omvang van taille, benen en buik gemeten. Mijn BMI zat in de gevarenzone. Ja ik weet het, daar kom ik voor.. Vorige week kwam ik voor het eerst, en kon meteen aan de groepsles deelnemen. Een vrolijke en zeer strakke jongedame stond voor in de zaal te hupsen, met luide muziek als aansporing. Ik mompelde iets in de zin van: "doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg". De muziek was te hard om je verstaanbaar te maken. Een aantal toestellen stond langs de kant, en een aantal opstapjes lag ervoor. Op de maat vijf minuten "steps" en daarna op een toestel, beenspier en armspieroefeningen doen. Het doen van tien push ups verliep dramatisch. Ik weet het niet, denk niet dat het iets voor mij is. Eergister was mijn eerste individuele fitness les. Een zaal vol apparaten, breedbeeld tv's en mensen van verschillend formaat en trainingsniveau. Helemaal goed georganiseerd was het niet, ik had om acht uur moeten beginnen, maar toen was ik net in het health center gearriveerd. In de zaal werd snel een programma voor mij in elkaar gedraaid en ik werd te woord gestaan door een leuke Servische..

Met een chip-sleutel kon ik me aanmelden. Daar werden ook alle vorderingen op weggeschreven. Een hoop apparaten heb ik gezien. Na een half uur fietsen, met mijn schouders 50 kilo omhoogdrukken, schouderspieren trainen en een crosstrainer proberen.. en dan nog de beenspieren martelen. Als klap op de vuurpijl een half uur lopen op een loopband. Alles in een rustig tempo, met een hartslagmeter om mijn borst.. Enigszins vermoeid en bezweet stapte ik van de uitrollende loopband af en moest me vasthouden omdat de vloer onder mijn voeten nog steeds "bewoog". Verrast als ik was dat de spierpijn uitbleef wilde ik nog roeien, maar de tijd was om.
Het is nu bijna een week geleden. Het weekend staan beide dagen gepland voor 3 uur fitness. Inmiddels ben ik vooral mijn schouders gaan voelen. Beter ook, ik ben nog gemotiveerd, en hoop dat ik dat blijf. Zestig kilo zal ik niet meer worden, maar het streefgewicht van 95 hoop ik te halen..

Ik houd jullie op de hoogte!

Stof zijt gij (3)

Update van de continuing story van ondergetekende, want de vrouwelijke bezoekers van deze blog vroegen zich af of ik inmiddels tot de knieën in het stof zou staan sinds het vorige apparaat de geest gaf. Ik heb van het oude apparaat roerend afscheid genomen en het bij de reparateur laten staan die het vakkundig zou laten recyclen. Op jacht geweest naar een nieuwe, maar die kostten allemaal rond de honderd euro en dat heb ik er niet voor over. Tip van de week; kijk eens bij Blokker! Daar was ik al geweest en die hadden weinig bijzonders. Na het afrekenen van € 7,50 onderzoekskosten stapte ik weer op de fiets en ben toch maar even wezen kijken.
De nieuwe folder was uit, en middenin in de winkel stond een aantal modellen stofzuiger. Kosten; € 59,90. Dat scheelt! Weliswaar geen A merk, maar dat zoek ik ook helemaal niet. Het is er een stuk schoner op geworden hier. Van een groene gifkikker naar een rode vos (model Red Fox) is een kleine stap. Bovendien had ik nog twee Blokker kadobonnen, gespaard met het invullen van enquêtes bij het NIPO(aanrader)dus de kosten vielen nog lager uit ook..

Ziehier het resultaat:





Bling bling zuigertje, of niet?

Stof zijt gij (2)

Een paar jaar geleden blogde ik over de aanschaf en de reparatie van een nieuwe stofzuiger. Het geval beviel nog steeds goed, tot het onlangs wat begon te haperen. Waarschijnlijk een breukje in het snoer, hij viel af en toe uit. Met in mijn achterhoofd het idee dat ik weer naar die electrowinkel moest waar ik 'm kocht, en waar ik bijna een maand op het apparaat moest wachten tot het klaar was, wachtte ik even met het nemen van een beslissing. Zie mijn blog van 10-11-2006. Omdat toch stofgezogen moest worden gebruikte ik het apparaat gewoon. Ook de "poetsmiep" die dinsdag in mijn huis bezig was had hem nodig. Ik kwam tegen drie uur van mijn werk, en wilde even lekker douchen. Ondertussen werd er driftig gepoetst in de woonkamer. Terwijl ik ingezeept stond te douchen viel ineens het licht en de ventilator in de douche uit. Oei. Ik vermoedde al dat er iets mis was. In het aardedonker graaide ik naar mijn kleren, trok wat aan en ging druppend poolshoogte nemen. "Liecht oitgevallen" zei poetsmiep. Ja, dat had ik ook al gezien..bedankt.. De stofzuiger was nog aangesloten en de stekker in het stopcontact. Ik vermoedde dat het daar aan lag. Ik heb de meterkast opengetrokken en de schakelaar weer omgezet. Even ging het goed; tot de stofzuiger weer aanging. Pats, de schakelaar ging weer om. Foute boel dus, kortsluiting. Ik vrees dat de binnenkant inmiddels "toast" geworden is, misschien moet ik een nieuwe stofhapper kopen.

Poetsmiep wilde het geval even laten afkoelen, maar ik had geen zin in ongelukken.
Nu zit ik dus met een ongezogen huiskamer.Ik heb het vermoeden dat de garantie verlopen is, en bovendien heb ik geen trek in die winkel en het weken wachten tot de reparatie klaar is. Het reparatiehuis twee straten verder is ook erkend reparateur van dit merk. Ik heb net een aanvraag gedaan voor reparatie, ik ben benieuwd..

Op fietse!

De dooi is ingevallen, de elfstedentocht "giet net oan", de temperaturen zijn wat draaglijker geworden. Tijd om vooruit te kijken: de Tour de France komt op 4 juli van dit jaar door Zuid Holland en Zeeland. Mooi! Ik weet al een adresje waar ik het peloton kan zien langskomen.

Nu was er gemor van de "bevindelijk gereformeerden" in enkele dorpen waar de etappe eventueel doorheen zou komen. De vierde juli valt namelijk op een zondag, en dan is frivool vermaak verboden, overigens net als arbeid, het vierde gebod is daarop van toepassing. Ik wil niemand voor het hoofd stoten; ik ben in de regio geweest,ook op zondag, en heb gzeien dat het daar erg leeft. Kleding, gedrag, het is allemaal nogal "zwaar". Niet mijn manier van beleven, maar ik heb daar ook helemaal niets over te zeggen. Ik kan me ook wel voorstellen dat het kerkvolk niet zit te wachten op een toeterende reclamekaravaan die de kerkklokken overstemt en de rust verdrijft. Laat staan op schaarsgeklede rondemissen. Alle stoheid op een gekje, ik veroordeel het niet. Ik kijk en verwonder mij slechts.

De minister heeft nu op kamervragen van de SGP geantwoord dat de route nog helemaal niet vastligt en er nog overleg mogelijk is. In het Dagblad van het Noorden staat vandaag een artikel erover. De nodige genuanceerde en ongenuanceerde reacties valle over elkaar heen, maar één vond ik hilarisch; een "reaguurder" trok een parallel met Iran, en een etappe die door Teheran zou komen, waarna de huldiging plaats zou vinden door traditioneel geklede vrouwen. Helemaal in stijl zouden ze de gele, de bolletjes- of de regenboogburka dragen. Ook "fundamentalistisch". Het wordt een beetje op de hak genomen, maar het idee vond ik erg vermakelijk. Ik zie het al voor me. Misschien kan Wilders als commentator worden ingezet?

Gelukkig is in ons land alles mogelijk, en worden meningen en opvattingen gerespecteerd. De discussie is een storm in een glas water (en nee, ik ga geen grappen over water maken) en tegen de tijd dat de Tour ons land aandoet zal het wel geluwd zijn. De honden blaffen, maar de (tour)karavaan trekt verder. Dan maar een ander dijkje en een buitenweggetje nemen. Dat polderen we wel met elkaar..
Na de tour nog de Vuelta d'España die "op fietse" door Emmen komt. Ook op een zondag overigens, maar da's hier niet zo'n probleem.
Het peloton kan op de "hoogte van Witteveen" (een dikke 30 meter hoog) de eerste punten in het "bergklassement" verdienen. Vlak de Hondsrug niet uit!

Het lijkt me spectaculair..

Vorstige fietstocht

Net voor het laatste daglicht weg was kreeg ik de smaak te pakken; ik ben op pad gegaan om wat mooie plaatjes te schieten. Dat viel nog niet mee, het heeft niet zoveel gesneeuwd als elders in het land. Toch nog leuke foto's kunnen maken. Het schaatsen kriebelt wel, maar dat heb ik al jaren niet gedaan. Ik heb nog steeds de indruk (misschien zelfs illusie) dat ik met een paar hockeyschaatsen beter uit de voeten kan dan met mijn ouwe lage Noren. Ben meer een korte baan mens, van koekenzopie tent naar snertkraam en Beerenburg lijkt me leuk maar erg recht zal ik er niet van gaan schaatsen vrees ik.



"Op fietse" ging het naar de rand van Emmen, waar ik een prachtig uitzicht op de Es had, een stuk onbebouwde landbouwgrond, met een wijdse horizon. De zon ging net onder, omdat 'ie vandaag weer vroeg op moest, en ik schoot de laatste stralen door de bomen heen. De duisternis viel letterlijk binnen een half uur. Van de Es naar het "Langgraf" een hunebed op (bijna letterlijk) een steenworp afstand. De dekstenen waren bedekt met een laagje "poedersuiker" en het zicht op de Es vanaf de andere kant was adembenemend.. Ik hoop op een laag sneeuw binnenkort, ben een beetje jaloers op de gebieden onder de grote rivieren..

2009

Het begin is er.. 2009.. Ik heb niet echt een interessante jaarwisseling gehad; ik moest 's nachts werken. Mijn aanwezigheid werd verlangs op de discobussen in Hoogeveen. Ik verheugde me al op oliebollen en salade die voor ons zouden klaarstaan. Niet dus. De hele nacht door Hoogeveen crossen op twee broodjes en een appel is niet lekker. Bedenk me dus wel twee keer voor ik dat weer doe.

Om twaalf uur vanuit de verte vuurwerk meegekregen, en de nodige vreugdevuren op stoepen en kruisingen, en een verdwaalde brievenbus die het loodje moest leggen tegen het vuurwerk. Intussen werd het steeds kouder..
Wat is koud? Het is koud als de ijsberen aanbellen en vragen of ze voor de kachel mogen zitten. Je zou zeggen dat dat niet voorkomt, met de opwarming van het klimaat, maar bij - 8 willen ze wel!

Ik wens alle medebloggers, lezers en reageerders een gezond en liefdevol 2009 toe!