Ontmoetingen

Dinsdag was een dag van ontmoetingen en oude herinneringen.

Soms heb je van die nostalgische dagen. 's Morgens werd ik ingezet als begeleider van reclasserings-cliënten. Het kwam neer op ontvangen en uitgeleide doen van mensen die op gesprek kwamen met een ambtenaar. De reclassering had daarvoor in een bijna leegstaand kantoorpand een aantal ruimtes gehuurd. Toeval wilde dat het pand bij mij bepaalde herinneringen oproept. Begin jaren '90 begon ik daar als vrijwilliger bij Sociaal Cultureel Werk en bemande er een telefoon in een verder leeg kantoor, om vrijwilligers te werven voor een op te richten werkgroep van Vluchtelingenwerk in Emmen. Jaren heb ik er gewerkt,jaren was ik er niet terug geweest; ik snoof de geur in die nog steeds hetzelfde was, verkende het pand en bekeek de lege kamers waar ik in gedachten mijn collega's en chef zag zitten, de lege wachtkamer waar volksstammen Bosniërs en Somaliërs zaten. De successen, menselijke tragedies, conflicten en de vrijdagmiddag in de ruige achtertuin met collega's een biertje drinken na werktijd; je stapte zo de achtertuin in als je de kantoordeur openzette. Het waren flashbacks die ik kon uittekenen. Na een half uurtje nostalgie zette ik de knop om en ging aan het werk. Het werd niet druk.

Om twaalf uur was ik al vrij en stond de tweede "trip down memory lane" op het programma; een receptie van mede oprichter en interim manager van de werkgroep Emmen, die afschei nam. Voor mij alweer zes jaar geleden dat ik hem sprak. Te kort meegemaakt om een band te kweken, maar ik ging er graag voor naar Amersfoort. Treinreizen heb ik niets tegen, en ook nu ging het lekker. De wandeling naar het oude klooster, nu congrescentrum, was wel pittig. Gelukkig vonden we het snel. Reisgezelschap; mijn moeder, die in het werk nog steeds druk bezig is.
Eenmaal in de zaal na het geven van een hand en het aanvallen op de bitterballen, was het kijken naar bekende gezichten een prettig tijdverdrijf terwijl je je wijn dronk. "Nee, we kennen elkaar niet" of toch wel? Een bekend gezicht. Katten uit bomen kijken, navragen.. Verrek, ja toch! Kom ik in deze entourage een kennis van het SIVO tegen. "Wat doe jij hier?" Nooit geweten!..

Na een paar uur en wat speeches was het tijd te vertrekken. Hand geven en naar het station. De wokchinees op het station is een welkom uitje bij een overstap, en we konden na de wokmaaltijd onze (vertraagde) trein nog zat halen. Hij zat wel stampvol.. Het boemeltje Zwolle-Emmen haalden we nog net. Halverwege kwam opeens oud collega C. langs, dus even bijgepraat. Ze kwam uit Arnhem waar ze nu woont.

Je zou denken dat het nu wel afgelopen was met onverwachte ontmoetingen, maar niets was minder waar. Onderweg naar huis liep ik mijn Zeeuwse vrienden tegen het lijf, die waar ik in september naartoe ben geweest voor hun bruiloft. De aanhang (ouders) begroetten me met een zeer gevoelig "Krijg nou de tering!" in plaats van het hier meer gebruikelijke "moi".Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat het geen Drenten zijn van oorsprong..

Met een koffie-afspraak en de belofte dat ze met duizend bruiloftsfoto's zouden langskomen de volgende dag namen we afscheid. Achter de geparkeerde auto's sprongen geen verrassende vrienden meer tevoorschijn. Maar goed ook, mijn agenda was toch al vol. Soms heb je van die dagen..