Noodgrepen in het centrum

Het zal je gebeuren.. Ik had een saaie dienst achter de kiezen en sprong op mijn fiets richting werk en vrije tijd. In de verte hoorde ik een ambulance aan komen maar ik besteedde er weinig aandacht aan. Bij het gemeentehuis stond een "First Responder" een solo-ambulance, voor een verzinkbaar paaltje te knipperen. Hij kon er kennelijk niet doorheen. Normaal hebben hulpdiensten een zender om die dingen te bedienen, maar die werkte kennelijk niet. De chauffeur was uit de ambulance gekomen en riep me. Ik had mijn uniform nog aan dus kennelijk de meest logische voorbijganger om aan te spreken. Ik kon de paal niet laten verdwijnen, maar ik werd gevraagd om te helpen sjouwen. Bij de supermarkt vlakbij was een onwelwording. Ik kreeg de rugzak met medicijnen en zuurstof omgehangen (wat zijn die krengen zwaar!) en samen liepen we vlot naar de ingang waar we door de bedrijfsleider werden opgevangen. Een jongedame was niet goed geworden, en na een eerste onderzoek hebben we haar samen naar een kamertje gedragen waar de verpleegkundige met zijn onderzoek verderging. Intussen belde ik maar even met de planning om te laten weten waar ik uithing. Na een tijdje ging de deur open en na wat overleg werd besloten de patiënt mee te nemen naar het ziekenhuis. Dat was nog geen sinecure. Ondersteund door twee man werd ze via de leveranciers ingang naar buiten gebracht. Op een bureaustoel zetten we haar op het laadperron, dat hydraulisch naar beneden werd gebracht. In de auto van de chef ging het naar de ambulance, waar ze uiteindelijk in overgeheveld werd. Na een stevige handdruk als dank van de ambu-chauffeur en nadat ik alle tassen weer had ingeladen ging het naar het ziekenhuis, en ik weer naar kantoor.
Binnenkort maar eens informeren hoe het is afgelopen.. Uiteindelijk maakte ik overuren, maar na een saaie dienst was het ook wel fijn om nuttig bezig te zijn en te helpen..