Liefdadigheid met een staartje!

Ach, laat ik ook eens behulpzaam zijn. Aanwaaien bij mijn ouders, waar moeders met het eten en vaders met de computer bezig is. Ik krijg te horen dat er nog een kofferbak vol kleren en schoenen voor de Roemenië hulp (voorheen Help de Polen, maar die helpen ons nu) naar het depot moet. Ik ben de beroerdste niet en pak de autosleutels. Het depot is vlakbij. Snel geef ik drie "Turkentassen" zoals we ze noemen (je ziet ze weleens met "medelanders" op stations lopen) aan de bejaarde beheerder die ze behendig leegkiepert. Er valt een blok hout uit de tas dat ik weer in de kofferbak gooi. Ik rijd weg, mission accomplished. Bij m'n ouders thuis vertel ik dat alles afgeleverd is, terloops vertel ik van het blok hout. Opeens gaat moeders een licht op; er zaten nog autospullen onderin de tas, met kleren er bovenop!.

Niet de bedoeling natuurlijk, hoewel een sleepkabel in Roemenië een uitkomst is..
We pakken meteen de auto terug. De beheerder wil net afsluiten, maar met een handige beweging zet ik hem met zijn rollator klem onder de roldeur..
Gelukkig, de buit ligt er nog. Sleepkabel, verkeershesjes, en wat frutsels voor reparatie liggen op tafel. Na een korte uitleg krijgen we de spullen terug, die in het daarvoor bestemde vouwkratje gaan. Zo kunnen ze met een gerust hart op reis. Ik zie gestrande bestuurders van Dacia's en Lada's in Boekarest vergeefs op de gedoneerde sleepkabel wachten. Er is één troost; de warme truien en modieuze schoenen houden ze wel warm tot de wegenwacht komt, in een geelgeverfde boerenkar..