Ouwe lullen??

Ik ben bijna 40, en da's geen punt, je bent zo jong als je je voelt..

Ik ben niet zo'n regelmatige cd-koper, maar de nieuwe Springsteen wilde ik hebben,
dus sprokkel ik kadobonnen bijelkaar en meld me bij The Music Store. Na wat door de rekken te hebben geneusd valt mijn oog op het boek "wij willen een koffiebar". Daarin staan de pogingen van de Emmer jeugd in de seventies beschreven om een eigen jeugdhonk te realiseren.
Ik zie foto's van ruig bebaarde en lang behaarde jongens die met glazige blik in de camera kijken, want het was natuurlijk niet alleen koffie die ze nuttigden (niets nieuws onder de zon)..
Er staan namen bij van mensen die destijds de straat opgingen met spandoeken, tegen de oorlog in Vietnam, "Johnson moordenaar" riepen en daarna met elkaar discussieerden over de opkomst en verdere acties. De namen zijn van mensen die inmiddels gerespecteerd politicus, journalist of zakenman zijn geworden en letterlijk hun wilde haren kwijtgeraakt zijn.
Ik grinnik daar wat om, waarop de verkoper achter de balie (hij zal hoogstens twintig zijn) me vraagt; "herkent u die mensen?" Ten eerste schrik ik dat hij "U" tegen me zegt, en ten tweede dat hij me al zò oud schat. Ik denk aan mijn eigen actievoerderstijd, tegen de kruisraketten, Dam en Museumplein, 1981, 1985.. Ook ik liep mee in demonstraties.. nam deel aan actiegroepen, tot één van de groepen het idee opvatte om Shell tankstations in de fik te steken. Ik haakte af, de branden zijn nooit gesticht...

Ik schrik op uit mijn overpeinzingen en zeg; "nee hoor, dat is ver voor mijn tijd"..
Ik reken af, en vertel in het kort wat ik vroeger deed..ik voel me ineens een ouwe lul als de verkoper zegt; "O, dat heb ik nooit zo bewust meegemaakt".. Ik verlaat de zaak. Een cd rijker, een illusie armer..

Es gibt keine Maikäfer mehr..of toch wel?

Afgelopen nacht de tweede nachtdienst van drie. Vanwege de aard van het werk (arrestanten bewaken) geen inhoudelijke info dus. Het was rustig, de regen stortte bij containers tegelijk uit de hemel. Als welke veelpleger dan ook het in zijn hoofd haalde om iets uit te vreten, dan werd hij er door het weer al snel door weerhouden. Vol goede moed begin ik maar, tegen half elf.

Nadat ik me door anderhalf uur Talpa voetbal heb gewerkt (collega schijnt het geweldig te vinden) gaat de TV uit, in het holst van de nacht kruipen de dames van plezier uit hun holen om je te verleiden een duur 0900 nummer te bellen om aan je gerief te komen. Nee dank u..

Ik heb het gezien, ga een luchtje scheppen. Op de luchtplaats (die kletsnat is) natuurlijk niks te zien. Een grote betonnen doos die elk ontsnappingsplan de kop indrukt. Het is half drie. Ik loop door het onoverdekte deel en zie iets op de grond liggen. Voorzichtig op de hurken kijk ik wat het is. Een meikever ligt op zijn rug te spartelen, terwijl de regen op zijn onbeschermde onderkant valt. Voorzichtig pak ik het beestje op. "Die is al dood" roept m'n collega. Verder doet 'ie niks.

Al ben ik geen insectenfan, ik pak hem op en zet 'm op het richeltje van het raam. Even later is 'ie weg.

Na tussen twee stoelen een heldhaftige poging te hebben gedaan om te slapen, word ik brak wakker en ga even naar beneden. Op het rolhek voor de "artiesteningang" waar onze gasten binnenkomen vind ik zowaar twee van die brommende gevaartes. Op het licht afgekomen en schuilend op de mazen van het hek, net ruimte genoeg om het te overleven als het omhoog gaat..
Mooie beesten.. Reinhard Mey zong in de jaren '70 een weemoedig lied over deze kever, die dreigde uit te sterven..Het bureau ligt tegenover gras- en landbouwgrond, ze zijn net uitgekomen neem ik aan.. Het leidt even af van de dodelijke verveling die dreigt toe te slaan.. Ze zijn er nog..