Herrie

Even het centrum in geweest, weg van de herrie onder mij (harde muziek) en naast mij. De buurman in de tegenoverliggende flat heeft zijn twee honden achter kippengaas op het balkon geparkeerd, waar ze luidruchtig elke voorbijganger (mij ook) toeblaffen in stereo. Kan nooit goed voor die beestjes zijn, buurman al anderhalve dag niet waargenomen.


In het centrum geconfronteerd met het "Gooi maar in m'n pet festival" waar iedereen die een beetje muziek kan maken dat op elke straathoek doet. Los van de kinderen met een blokfluit of drumstel, die je normaal alleen op Koninginnedag ziet was er een hoog accordeongehalte.


Het repertoire zat meestal in de piratenhoek, wat me aanzette tot snel doorfietsen. Bij de dierentuin stond een eenzame doedelzakspeler, een kennis (v) vroeg me later of het heerschap iets aan had onder zijn kilt.. Niet op gelet eerlijk gezegd. Wel een fotootje gemaakt en m.b.v. mijn nieuwe apparaatje op de PC gezet. Nu even kijken of het ook lukt 'm hier te plaatsen. (Gelukt!)

De voorbijganger was duidelijk niet erg van de muziek gecharmeerd.. :-)

Op de terugweg veel toeristen die pontificaal midden op de fietsroute liepen. Had ik die ontweken dan werd de weg geblokkeerd door de rollatorbrigade, met z'n vieren gezellig keuvelend op het fietspad lopend. Met een krat bier achterop de fiets ben je toch al zwaar, dus niet erg wendbaar, waardoor het een heel avontuur wordt om door het centrum heen te komen.

Ach, met de auto had ik een half uur naar een parkeerplaats moeten zoeken, dus wat zeur ik nou helemaal, ik heb het weer gered..

Installatie en blauwe tanden

Uit eerdere blogjes bleek mijn voorliefde voor computers en techniek al. In de nachtdiensten had ik een plan uitgedacht om mijn PC te verplaatsen. Nu was dat het probleem niet, alleen de kabelaansluiting moest ook worden omgelegd. Na alles te hebben afgekoppeld heb ik de kabel die langs de plint liep losgetrokken, waarna er vijf meter precies omgekeerd door de kamer moest lopen. Dat betekende de bank en tafel van de kant schuiven, voorzichtig achter een gammel boekenrek langsleggen, en daarna de PC aan de overkant neerzetten. Waarom ineens zullen jullie je afvragen? Op de oude plek stond het apparaat tegenover een klein raampje in de zijgevel, dat een hinderlijke weerspiegeling op de monitor gaf. Ik kreeg de kabel niet achter de kachel langs, daar vraag ik M. wel voor, maar ik ben zeer tevreden met het resultaat, ik zit mezelf niet meer in het licht.

Daarna moest ik nodig een apparaatje kopen om bestanden uit te wisselen met mijn nieuwe mobiel, dus ik naar de pc shop. Klein USB gestuurd apparaatje, software installeren en "plug and pray" zoals ze dat soms zeggen. Alles volgens 't boekje en nog doet ie het niet. Moet via de "Blauwe tand" techniek gaan, maar zoals gewoonlijk gaat het niet zoals ik dat wil.
Via een omweg eindelijk bestanden overgeheveld, nu kan ik backups maken, de pest was dat alles met de vorige mobiel verloren was gegaan. Ik ben een hobby rijker, heb nog lang niet alles ontdekt..

Soldaat

Ik moest de laatste tijd steeds vaker aan deze `klassieker`
van `het Klein Orkest` denken. Oorspronkelijk uitgebracht op
de LP `het leed versierd`. Doe ermee wat jullie willen, ik heb weer
eens zo´n `bui´ ..

Soldaat op de foto, wat kijk je verbaasd,
Hé dat had je niet verwacht, maar het is toch al te waar.
Soldaat op de foto, dat bloed op je schouder,
zo te zien niet veel ouder dan 24 jaar.

Soldaat op de foto, jij zou altijd winnen,
De buit was al binnen, voordat je begon.
Soldaat op de foto, destijds een losse flodder,
Nu lig je in de modder, het was een ander die won.

En vertel mij meer over woorden, waar de mensen in geloofden,
Die hen zoveel goeds beloofden, zelfs een leven na de dood.
Vertel mij meer over woorden, waardoor later zoveel moorden...
Zijn gepleegd, waarvan weer later bleek dat, dat niet nodig was.

Soldaat op de foto, de maat van idealen,
Staat niet op linealen, van de strateeg.
Soldaat op de foto je schedel aan stukken,
Je hersens in een grijze brij, gedachtenloos en leeg.

Soldaat op de foto, wat kijk je verbaasd,
Hé dat had je niet verwacht, maar het is toch al te waar.
Soldaat op de foto, dat bloed op je schouder,
zo te zien niet veel ouder dan 24 jaar.

En vertel mij meer over woorden, waar de mensen in geloofden,
Die hen zoveel goeds beloofden, zelfs een leven na de dood.
Vertel mij meer over woorden, waardoor later zoveel moorden...
Zijn gepleegd, waarvan weer later bleek dat, dat niet nodig was. ...

Kleur..

En het is alweer twee dagen geleden, gaat snel..

Het 13e Full Colour Festival, multiculti in Emmen. Elk jaar vaste prik, opbouwen en aanvullen van de koelkasten bij de podia, hand- en spandiensten verrichten. Om half tien meld ik me bij de vrijwilligerstent. Het koelkastenwerk vind ik lastig, je moet er veel en zwaar voor tillen, het zijn horeca kasten van anderhalve meter hoog. Als ik samen met een paar jongens het ding op zijn kant in de bestelwagen heb gelegd, komt de kroegbaas met een kritische blik vertellen dat het ding nu 24 uur niet meer koelt vanwege de mengverhouding van de gassen binnenin.
Een lelijk woord welt op. Even twijfel ik. Dan besluiten we het ding gewoon te plaatsen, wat niet weet dat niet deert. Als de kast geplaatst is worden de verpakkingen frisdrank erin gezet, waar de bus mee vol staat. Na de ronde parkeer ik de bus weer, haal een festival T-shirt en vraag of er wat meer te doen valt. Niet dus. Ik loop vervolgens uren over het terrein, spreek wat bekenden uit de hulpverleningswereld (vorige baan) en vaste deelnemers die er elk jaar bij zijn.
Een kennis van me smste me om samen over de markt te gaan struinen, dat leek me heel gezellig omdat ze na twee dates een beetje uit beeld was geraakt. Helaas heeft ze na een half rondje genoeg gezien en moet ze terug naar haar stand. Beetje katterig gevoel, ik ga maar weer eens wat nuttigs doen.

Het is een kleurrijk geheel, het centrum hangt vol met etensgeuren, ik twijfel tussen een Döner met yoghurtsaus of roti met kip. Dat laatste is in deze mooie metropool van het noorden niet te krijgen, dus ik ga manmoedig in de rij staan, waar ik bijna aan de beurt ben als de kip op is en de stand tijdelijk dichtgaat. Toch maar Turks dan.

Tegen zessen begint de afbraak, dus weer aan de slag met stoelen, tafels, koelkasten enz, ik sjouw me een breuk (nouja bijna dan). De collega heeft vaker met het busje gereden en mist telkens op een halve haar na lantaarnpalen, bomen en plantenbakken. Blij dat ik de gordel om heb, collega R. lacht er smakelijk om..

Het opruimen gaat voorspoedig, tegen achten is alles opgeruimd en redelijk netjes, de veegwagen mag de rest doen. Afzakkertje halen bij de "commandopost", van buiten gerenoveerd, van binnen nog net zo oud bruin en jaren '70 als altijd. Kroegbaas met gezicht op half zeven, ook gebruikelijk. Na een paar biertjes en een korte speech van de voorzitter zie ik de wereld voor een doedelzak aan en vertrek. Voel mijn spieren en benen. Je moet toch wat doen om de voldoening te krijgen? Volgend jaar weer, maar dan wat meer actie graag..