Kleur..

En het is alweer twee dagen geleden, gaat snel..

Het 13e Full Colour Festival, multiculti in Emmen. Elk jaar vaste prik, opbouwen en aanvullen van de koelkasten bij de podia, hand- en spandiensten verrichten. Om half tien meld ik me bij de vrijwilligerstent. Het koelkastenwerk vind ik lastig, je moet er veel en zwaar voor tillen, het zijn horeca kasten van anderhalve meter hoog. Als ik samen met een paar jongens het ding op zijn kant in de bestelwagen heb gelegd, komt de kroegbaas met een kritische blik vertellen dat het ding nu 24 uur niet meer koelt vanwege de mengverhouding van de gassen binnenin.
Een lelijk woord welt op. Even twijfel ik. Dan besluiten we het ding gewoon te plaatsen, wat niet weet dat niet deert. Als de kast geplaatst is worden de verpakkingen frisdrank erin gezet, waar de bus mee vol staat. Na de ronde parkeer ik de bus weer, haal een festival T-shirt en vraag of er wat meer te doen valt. Niet dus. Ik loop vervolgens uren over het terrein, spreek wat bekenden uit de hulpverleningswereld (vorige baan) en vaste deelnemers die er elk jaar bij zijn.
Een kennis van me smste me om samen over de markt te gaan struinen, dat leek me heel gezellig omdat ze na twee dates een beetje uit beeld was geraakt. Helaas heeft ze na een half rondje genoeg gezien en moet ze terug naar haar stand. Beetje katterig gevoel, ik ga maar weer eens wat nuttigs doen.

Het is een kleurrijk geheel, het centrum hangt vol met etensgeuren, ik twijfel tussen een Döner met yoghurtsaus of roti met kip. Dat laatste is in deze mooie metropool van het noorden niet te krijgen, dus ik ga manmoedig in de rij staan, waar ik bijna aan de beurt ben als de kip op is en de stand tijdelijk dichtgaat. Toch maar Turks dan.

Tegen zessen begint de afbraak, dus weer aan de slag met stoelen, tafels, koelkasten enz, ik sjouw me een breuk (nouja bijna dan). De collega heeft vaker met het busje gereden en mist telkens op een halve haar na lantaarnpalen, bomen en plantenbakken. Blij dat ik de gordel om heb, collega R. lacht er smakelijk om..

Het opruimen gaat voorspoedig, tegen achten is alles opgeruimd en redelijk netjes, de veegwagen mag de rest doen. Afzakkertje halen bij de "commandopost", van buiten gerenoveerd, van binnen nog net zo oud bruin en jaren '70 als altijd. Kroegbaas met gezicht op half zeven, ook gebruikelijk. Na een paar biertjes en een korte speech van de voorzitter zie ik de wereld voor een doedelzak aan en vertrek. Voel mijn spieren en benen. Je moet toch wat doen om de voldoening te krijgen? Volgend jaar weer, maar dan wat meer actie graag..