Lijk?

Een dagdienst. We moeten in de buitenwijken surveilleren.
Op verzoek brengen we kerstpaketten naar collega's in Coevorden. Halverwege rijden we langs een weiland met een transformatorhuisje. In een flits zie ik iets liggen dat op een persoon lijkt. Een been en een arm steken achter het huisje uit.
"Wat was dat?" vraag ik aan mijn collega, maar die heeft niets gezien.
Ik maak een draai op de carpoolplaats en ga op onderzoek uit. Gelukkig, geen lijk..
Er is één of andere grappenmaker die een soort Abraham pop zonder hoofd achter he huisje geparkeerd heeft. Gerustgesteld vervolgen we. De stagiaire lacht; "altijd wat loos met jou"

Geschiedenis

Het is deze week themaweek op het extra TV kanaal Geschiedenis TV.
Maandag was het 90 jaar geleden dat het begin van wat Joegoslavië zou worden werd opgericht. Saamhorig, door broederschap en eenheid, "Bratstvo i jedinstvo".
Beelden van het naakte overleven in het door oorlog geteisterde Sarajevo, en hoe de kinderen daar hun leven leidden, begin jaren '90. Hoe zou het ze vergaan zijn?
Vandaag reportages over de voetbalteams van Joegoslavië, dat in 1994 werd uitgesloten van het WK voetbal, ten gunste van Denemarken dat prompt kampioen werd.
De rivaliteit in 2000, op het EK, tussen Kroatië en Joegoslavië was keihard.
Voetbal was in dat geval echt oorlog. Supporters die spelers verrot schelden (geen volk zo creatief met verwensingen als de Joegoslaven)en het rare gevoel dat een team eigenlijk gedwongen uitelkaar werd geslagen..

Joego-nostalgie: een man verkleed als maarschalk Tito haalt herinneringen op in plaatsen waar hij geweest is, hij praat met sjacheraars,handelaars, voorbijgangers over de "goeie ouwe tijd" toen je, als je uitkwam voor je identiteit (Kroaat of Serviër) een vakantie op een ver eiland kreeg aangeboden. Er wordt smakelijk om gelachen. Hij verzucht "het was veel beter toen ik nog hier was" waarop een omstander roept: "Maar u bent hier nog, Kameraad Tito", waaruit de glansrol van de acteur weer blijkt.

Veel van deze reportages heb ik nog ergens op video, inmiddels al jaren onder het stof. Interessant dat deze programma's bewaard bleven. Ik keek "vroeger" al naar VPRO's "Diogenes" op zondagavond. Veel daarvan wordt herhaald.

De oorlog is al jaren voorbij, uiterlijk zijn de sporen hersteld, maar de stabiliteit is nog ver te zoeken. Ik heb het kanaal als extra in mijn digitale pakket, maar de reportages zijn ook te bekijken op de site van Geschiedenis TV.
Aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in het wel en wee van de Baklanlanden.

Wakker worden.. even anders..

Even tussen ons gezegd en gezwegen:
Ook zo'n moeite met uit bed komen in deze donkere dagen?
De wekker een hijs geven? Je nog even omdraaien?
Hieronder een remedie die gegarandeerd helpt..



Slaap lekker..

Ontmoetingen

Dinsdag was een dag van ontmoetingen en oude herinneringen.

Soms heb je van die nostalgische dagen. 's Morgens werd ik ingezet als begeleider van reclasserings-cliënten. Het kwam neer op ontvangen en uitgeleide doen van mensen die op gesprek kwamen met een ambtenaar. De reclassering had daarvoor in een bijna leegstaand kantoorpand een aantal ruimtes gehuurd. Toeval wilde dat het pand bij mij bepaalde herinneringen oproept. Begin jaren '90 begon ik daar als vrijwilliger bij Sociaal Cultureel Werk en bemande er een telefoon in een verder leeg kantoor, om vrijwilligers te werven voor een op te richten werkgroep van Vluchtelingenwerk in Emmen. Jaren heb ik er gewerkt,jaren was ik er niet terug geweest; ik snoof de geur in die nog steeds hetzelfde was, verkende het pand en bekeek de lege kamers waar ik in gedachten mijn collega's en chef zag zitten, de lege wachtkamer waar volksstammen Bosniërs en Somaliërs zaten. De successen, menselijke tragedies, conflicten en de vrijdagmiddag in de ruige achtertuin met collega's een biertje drinken na werktijd; je stapte zo de achtertuin in als je de kantoordeur openzette. Het waren flashbacks die ik kon uittekenen. Na een half uurtje nostalgie zette ik de knop om en ging aan het werk. Het werd niet druk.

Om twaalf uur was ik al vrij en stond de tweede "trip down memory lane" op het programma; een receptie van mede oprichter en interim manager van de werkgroep Emmen, die afschei nam. Voor mij alweer zes jaar geleden dat ik hem sprak. Te kort meegemaakt om een band te kweken, maar ik ging er graag voor naar Amersfoort. Treinreizen heb ik niets tegen, en ook nu ging het lekker. De wandeling naar het oude klooster, nu congrescentrum, was wel pittig. Gelukkig vonden we het snel. Reisgezelschap; mijn moeder, die in het werk nog steeds druk bezig is.
Eenmaal in de zaal na het geven van een hand en het aanvallen op de bitterballen, was het kijken naar bekende gezichten een prettig tijdverdrijf terwijl je je wijn dronk. "Nee, we kennen elkaar niet" of toch wel? Een bekend gezicht. Katten uit bomen kijken, navragen.. Verrek, ja toch! Kom ik in deze entourage een kennis van het SIVO tegen. "Wat doe jij hier?" Nooit geweten!..

Na een paar uur en wat speeches was het tijd te vertrekken. Hand geven en naar het station. De wokchinees op het station is een welkom uitje bij een overstap, en we konden na de wokmaaltijd onze (vertraagde) trein nog zat halen. Hij zat wel stampvol.. Het boemeltje Zwolle-Emmen haalden we nog net. Halverwege kwam opeens oud collega C. langs, dus even bijgepraat. Ze kwam uit Arnhem waar ze nu woont.

Je zou denken dat het nu wel afgelopen was met onverwachte ontmoetingen, maar niets was minder waar. Onderweg naar huis liep ik mijn Zeeuwse vrienden tegen het lijf, die waar ik in september naartoe ben geweest voor hun bruiloft. De aanhang (ouders) begroetten me met een zeer gevoelig "Krijg nou de tering!" in plaats van het hier meer gebruikelijke "moi".Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat het geen Drenten zijn van oorsprong..

Met een koffie-afspraak en de belofte dat ze met duizend bruiloftsfoto's zouden langskomen de volgende dag namen we afscheid. Achter de geparkeerde auto's sprongen geen verrassende vrienden meer tevoorschijn. Maar goed ook, mijn agenda was toch al vol. Soms heb je van die dagen..

Langs het tuinpad van mijn vader

.... Zag ik de hoge bomen staan...

Dit liedje kent iedere Nederlander. Gedachtenloos neurie of zing je het mee.
Alweer een tijd geleden werd dit waarheid. In de achtertuin van mijn ouderlijk huis stonden twee kolossale coniferen van elk wel een meter of vijftien hoog. Beeldbepalend. De één groen, de ander meer naar blauw neigend. Ik was eraan gewend. 's Zomers gaven ze schaduw als het erg warm was, de parasol kon dan de schuur in. Als kind eens een fikkie gestookt zodat de bomen bijna twintig jaar eerder het loodje legden, ging nog net goed. Toen ik ervan hoorde dat ze weg moesten, omdat de eerste beste storm voor gevaarlijke situaties kon zorgen (ze waren molm en bruin van binnen en dreigden op het huis te vallen) vond ik dat wel jammer.

Ik ben die dag in de loop van de middag wezen kijken hoe het gevorderd was. Ik heb geen foto van voorheen, wel van tijdens en na. Met professionele klimuitrusting en een kettingzaag zijn de bomen één voor één tot handzame stammetjes verzaagd. Er is een aantal karren vol groen afgevoerd, en de buurman had wel belang bij het brandhout, dat inmiddels klaarlag.
Gek idee is; het went snel! Inmiddels is ook de herfstzon verdwenen, en moest ik dit blog nodig afmaken. De foto's vinden jullie hier:

Leven en laten leven

Opmerkelijk berichtje in de media vandaag:
Als je met een reanimatie geconfronteerd wordt, en het ritme van 100 compressies per minuut moet aanhouden ( 30 x compressie op 2 x beademen) is een bepaald ritme nodig.

Heel toepasselijk blijkt uit onderzoek in Amerika het Bee Gees nummer "Staying Alive" (toepasselijke titel) daarvoor uitermate geschikt te zijn. Het nummer schijnt een ritme van 103 beats per minuut te hebben, ideaal dus.. Mijn instructrice past altijd "1,2,3,4 hoedje van papier" toe, maar ik vrees dat het in beide gevallen tot een nauwsluitend hemd leidt en een enkeltje "funny farm" als je de beide liedjes serieus hardop dreunt in een noodgeval..

Een oud nostalgisch nummer uit de jaren '70, maar zonder er de draak mee te steken; ik zie glitterbollen en danspasjes. Als ik die pasjes erbij zou moeten doen zou het de patiënt niet ten goede komen.. Ik moet trouwens dringend mijn EHBO vereniging bellen; ik had allang weer op herhaling gemoeten, en wat de reanimatie betreft is dat geen overbodige luxe..

Mobiele eenheid?

Ik heb al heel wat mobieltjes versleten in de afgelopen tien jaar.
Het idee dat je niet mobiel bent is eigenlijk ondenkbaar. Reden van vervanging was slijtage, (de smsjes kwamen op hun kop binnen) of het apparaat gaf gewoon de geest.
Twee weken geleden tijdens het werk op onverklaarbare manier mijn laatste toestel kwijtgeraakt, een Nokia 6230i waar ik graag mee belde en smste vanwege het bedieningsgemak. Niet eens paniek, wel zorgen dat er iemand mee aan de haal was gegaan. Direct gebeld en de voicemail gekregen; iets wat me nooit gebeurt. Niet teruggevonden, en met het pestweer van die dag (hoosbuien) hoop ik dat het toestel ergens verzopen is. Mijn provider Tele2 (die van; nieuwe kaart, wacht een week of twee)vertelde me dat mijn contract bijna verliep. Ik mocht een nieuw toestel uitzoeken. Dat is de Nokia N78 geworden, met een 3,2 megapixel camera. Je kunt er zelfs mobiel mee internetten en bloggen. Ik snap de helft van het toestel nog niet, maar dat zal wel komen. Kleine toetsen en het zwarte oppervlak is mooi, maar je vingers zie je al snel op de display verschijnen.

Medebloggers sturen met hun mobiel filmpjes en foto's rechtstreeks naar hun Blogger-weblog. Dat wil ik ook, maar mijn eerste MMS (video sms) die ik stuurde is ergens tussen hemel en aarde beland. Ik zou een code terugkrijgen zodat ik mobiel kon bloggen en video's kon sturen en ze direct kon plaatsen. Niets van dat alles. Geen code of wat ook. Zou ik een beroep mogen doen op de lezers van deze blog om me te helpen met tips? Ik moet iets over het hoofd zien..

Lidl

Ik kan het niet laten, ook al heeft een medeblogger er net al even wat over geschreven, ik heb het clipje bekeken en ik ben nog altijd een fan.
Ik heb het over "voorheen de Bende" (mit Pazzipanten)en een nieuw ingestudeerd lied; "Bie de Lidl". Abracadabra voor mensen die het Gronings niet beheersen (of zoals ondergetekende slechts passief) maar voor de kenners een liedje dat doet terugdenken aan de oude tijden van Pé Daalemmer en Rooie Rinus.
Het gaat je niet meer uit je hoofd..
Ze hebben wèl gelijk met hun lofzang op de Lidl; het is inderdaad "nait duur".
De groep treedt morgen in Emmen op, ik heb snel gekeken maar er schijnen geen kaarten meer te zijn. Moet ook werken dus dat zou niet gaan lukken,even een alternatief zoeken. Luxe probleem; de eerstvolgende mogelijkheid is 6 november,maar dan zit ik weer op Vlieland (of ik ooit ergens anders heen ga met vakantie)
Nou vooruit..filmpje!

Visite?

Vandaag zou het gebeuren; de mensheid zou met eigen ogen aanschouwen dat zij niet alleen is in het universum. Een medium zou via "gechannelde" boodschappen informatie hebben gekregen van de "aliens" dat zij vandaag hun opwachting zouden maken boven Alabama, en wel op de 14e van de 10e 2008, ergens tegen lunchtijd. Vrachten vrede en licht waren aan boord, en de wereldleiders zouden geen kant op kunnen met hun snode plannen om deze openbaring te saboteren. De ogen zouden open gaan.
Het Niburu genootschap, dat de onzichtbare planeet Niburu als hoofdthema heeft, een tevens onzichtbaar hemellichaam, ergens bij Pluto linksaf, juicht op haar website over het spontaan uitbreken van de wereldvrede. Ik heb gekeken, hoewel Alabama een best eind rijden hiervandaan is, maar heb geen vreemde voorwerpen gezien, ook CNN had er niets over vandaag. Jammer van al die ophef. Ik ben er van overtuigd dat we niet alleen zijn, en dat komt niet alleen door mijn voorliefde van SF. Morgen vindt in Groningen een persconferentie plaats over het (niet) verschijnen van het "schip van licht". Ik moet dan aan het werk, maar hoop dat er door iemand daar duidelijkheid komt over het verstek laten gaan van E.T. Misschien had het vertraging op de transgalactische snelweg, werden er weer bussen ingezet, dan komen ze nog, maar met enige vertraging. De enige vliegende schotels vandaag waren die van de benedenburen die elkaar de tent uitvochten om acht uur 's morgens, dus die wereldvrede duurt nog wel even vrees ik.

Let op de omroepberichten..

De bom valt nooit

Vandaag was de open dag van de plaatselijke "schatgravers", de stichting Archeologie en Monument. Al een jaar zitten ze in de voormalige BB bunker onder de brandweerkazerne. In tijd van nood zouden de "hotemetoten" daar in ondergebracht worden, terwijl de fallout van de Russische atoombom de gemeente zou ondersneeuwen. Volgens een ingenieus in elkaar geflanst systeem zou bekeken kunnen worden hoe lang je naar buiten kon. Natuurlijk viel er niets meer te regeren of te managen in de gemeente, maar het onderkomen zag er nog solide uit, met zware deuren en ontsmettingskamer, commandoruimte en dergelijke. Een groot deel van de ruimte werd ingenomen door de potscherven en ander aardewerk dat in Groningen en Drenthe uit de grond is gehaald. Als je één scherf ziet, heb je ze allemaal gezien. De relieken van de BB vond ik veel interessanter.




Een trap af, vijf meter onder de grond, door een zware deur, waren in vitrines de overblijfselen van de koude oorlog te zien. Alles in wanorde achtergelaten toen de dreiging van de Russen wegviel. Stafkaarten, restanten van een telefooncentrale, veel buizen en leidingen; een naargeestig idee dat je daar zou moeten zitten.
Dozen vol noodscenario's en oefeningen (codenaam "Bartje",onuitspreekbaar voor de Rus) liggen er nog te wachten tot ze ontsloten worden en gereed gemaakt voor een expositie. De plaatselijke amateur archeoloog en geschiedkundige gaf tekst en uitleg. In al mijn jarn vredes activisme heb ik nooit beseft dat de Rus weleens vlakbij mijn keuken kon zijn. In die tijd was het kennelijk nodig, zo'n bunker.

Een beetje vakantie

Ik heb mezelf beloofd over de dagen in Zeeland te bloggen, hoewel dat alweer een week geleden is. Ik had de eer uitgenodigd te worden voor de bruiloft van een oud-collega in het pittoreske Krabbendijke, waar ik vorig zomer ook drie dagen heb doorgebracht. Aldus besloten werd de reis ondernomen. Goed boek mee, en door broer naar Hoogeveen gebracht, zodat ik sneller in Zwolle was. Ik heb steeds meer weerzin tegen de boemel Emmen-Zwolle. De trein naar Rotterdam vertrok al gauw, en het was
weer leuk om het veranderende landschap te zien voorbijflitsen. Overstappen in Rotterdam (wat een drukte daar) en verder ging de reis. Helaas had ik in Roosendaal pas na een half uur aansluiting op de stoptrein.

In Krabbendijke aangekomen probeerde ik de weg te vinden naar het huis van het bruidspaar, maar dat ging niet zo goed. Iemand in het dorpshuis wist me de juiste weg te wijzen, zodat ik al gauw met rugzak en overige bagage aankwam.
Na het ontvangen van een corsage ging ik samen met één van de gasten naar het stadhuis van Kruiningen, waar we prompt de stoet voorbijreden en verdwaalden ondanks de TomTom van de chauffeur. Omdat je de kerk in het midden moet laten, en die kerk naast het stadhuis staat, concentreerden we ons op de kerktoren. Net op tijd kwamen we de trouwzaal binnen. Alles ging voorspoedig, waarna de reis verder ging naar Westkapelle. Een weerzien met dorpjes en stukjes Zeeland waar ik ook vorig zomer was.
De receptie was erg gezellig, en tegen half twaalf afgelopen. Tegen twaalven zocht ik mijn hotelkamer op. Eerder had ik daar al mijn spullen afgegeven. Sober maar netjes, en een bed waar ik als een blok op in slaap viel. Het ontbijtbuffet was ruim en luxe, dus met een volle maag kon ik terug reizen.




Vorig jaar weinig van Westkapelle gezien, dit jaar dus dunnetjes overgedaan. In het Polderhuis een uurtje rondgekeken. Indrukwekkend hoe het stadje de oorlog moest doorstaan. Daarna lekker een uurtje op de dijk gezeten en de grote zeeschepen voorbij zien varen.

Na dat uur de bus naar Middelburg genomen. Met een rotgang door de Zeeuwse dreven gescheurd. In de stad wilde ik mijn rugzak kwijt, de Marokkaan die de fietsenstalling beheerde vroeg 6 euro voor de bewaring. Dat kon ik beter besteden.
In de plaatselijke bieb kostte een kluisje 1 euro borg. Daarvoor kon ik de hele dag rondlopen zonder mijn bagage, handig opgelost dacht ik zo.

Een rondvaart door de Middelburgse grachten kostte 6 euro, dat was goed uitgekiend!
Vooral de lage bruggen die slechts te overwinnen waren door de vaargasten te laten bukken om te voorkomen dat ze zich stootten aan de brug was hilarisch.
Ik besloot mijn dagje uit met een mosselmaaltijd op een terrasje. Voor het eerst dat ik dat deed. Niet slecht,maar volgende keer gebakken in plaats van gekookt.

Voldaan naar huis gereisd.. vier uur en een kwartier later was ik weer in het Drentse land. De volgende uitnodiging voor Zeeland al op zak, ik heb toch een hang naar het Zeeuwse gekregen!

Life is a bitch

Een paar dagen geleden is in Emmen een meisje van 12 verongelukt toen zij met de fiets de straat overstak en door een auto werd geschept.

Triest natuurlijk. Je staat er even bij stil maar omdat je haar niet kende, doet het je persoonlijk niet veel, behalve dan dat je het heel erg vindt natuurlijk. Vandaag stond de rouwadvertentie in de krant, en na twee keer lezen drong ineens de waarheid keihard tot me door: het meisje was een nichtje van een vriendin van me (die ik niet zo vaak meer spreek), ze was de helft van de tweeling van haar oudere zus. Ouders en oma stonden onder de advertentie, de namen klopten en de leeftijd ook.. Ik ben er behoorlijk ontdaan van geweest en heb met tegenzin mijn dienst weer afgemaakt.

Vandaag moet ik in Assen zijn, waar de vriendin woont, maar zij is in Emmen bij de familie. Ik sprak de vriendin op MSN gisteravond, hoef niet uit te leggen dat ze intens verdrietig is. Ik plaatsvervangend.. Zoiets is nooit eerlijk maar het komt nu wel erg dichtbij. Het meisje heb ik één of twee keer gezien toen ze nog klein was, de moeder ken ik wel.

Life's a bitch! Terwijl de ene vriendin na jaren wachten eindelijk een kind krijgt, moet de ander haar nichtje van twaalf wegbrengen.

Ik heb schopneigingen en ik ben verdrietig..

Verschijning

Ik kwam de laatste dagen steeds vaker dit billboard tegen op stations in de provincie, en het intrigeerde me toch wel. Als afvallige dacht ik haast dat het een vingerwijzing van boven was om weer in de schoot der moederkerk terug te keren.. Als ex-gereformeerde zou dat met recht een wonder mogen heten.

Het motregende zacht in Winschoten. Hemelwater, dacht ik. De filosofische gedachte bekroop me; als dit hemelwater is, is het dan ook wijwater? Omdat het van boven komt? Ach, ik ben nooit katholiek geweest, en heb vaak met interesse en verbazing de Mariaverering in het zuiden des lands bekeken. Was dit een aankondiging van het laatste oordeel? Interessant..
Hoe zou ze terugkomen? Op een wolk? Met de trein? Terwijl de één zich in een hutje op de hei stort op alternatieve meditatievormen is er hier een heuse reli-revival gaande lijkt het wel.

De link onderaan het billboard (niet op de foto) hielp me uit de droom. De Heilige Maagd is met haar tijd meegegaan en stort zich per 2 september op de nieuwe media.
Met één muisklik ben je er en wordt een hoop duidelijk. Ik ben benieuwd..

Trein?

Gisteravond een dienst op en rond het stationsgebied gedraaid. Omdat ik ergens wel een treinenliefhebber ben, wat materieel betreft, ben ik aan de praat geraakt met de HC (Hoofdconducteur) die even een bakkie deed buiten in de zon op station Emmen. Even daarvoor was de trein uit Zwolle binnengelopen. Nu ben ik wel voor kunstuitingen, ook wel voor alternatieve schilderkunst, maar dit staaltje graffiti op de Emmen-Zwolle deed me versteld staan. Er moet heel wat (dure) spuitbusverf aan te pas zijn gekomen, en los van het feit dat deze treinen dateren van 1964 en ondanks een revisie nog steeds rammelbakken zijn, vraag ik me af of je er als machinist, laat staan als reziger, in wilt reizen. Gelukkig zie je er van binnenuit niets van. Het schijnt dat vorig weekend in Zwolle tien treinstellen onderhanden zijn genomen. Een hele klus om daar het NS-geel weer onderuit te krijgen..



Omdat de lijn volgend jaar aanbesteed gaat worden, hoop ik op nieuwer materieel, zoals de vernieuwde sprinter of iets dat in elk geval lekkerder rijdt dan dit spul. Helaas kan je niet ineenns tien treinstellen "af fabriek" laten leveren. Duurt dus nog even.

Kraak

Vandaag een bericht op het journaal: de partijen CDA, Christen Unie en VVD willen
kraken strafbaar stellen. Wat mij betreft de zoveelste poging om ons land volledig
te reguleren. Kraken heb ik nooit gedaan,maar in de jaren '70 en '80 was het bittere noodzaak. Ik heb jaren in de vredesbeweging actief vrijwilligerswerk gedaan. Ik kwam mensen van diverse pluimage tegen. Anarchisten, kerkelijk gemotiveerde mensen, vrouwenemancipatie, en ook krakers. Uit pure noodzaak bezetten ze leegstaande panden omdat de woningnood enorm was. In onze "bruisende metropool" van het noorden ken ik zo al twee kraakpanden. Voorheen op het station in een oude loods. Met instemming van de eigenaar en nadat ze zich keurig gemeld hadden bij het energiebedrijf, politie en gemeente hebben ze daar ruim twee jaar gezeten. Voedselbank, kleding afhaalpunt, workshops, niemand die zich eraan stoorde. Dat er überhaupt voedselbanken nodig zijn in Nederland vind ik al schandalig. Dezelfde regering gooit nu argumenten in de strijd als zouden krakers gewelddadig zijn en kraakpanden vol illegale Oost-Europeanen zitten.

"Het zijn niet meer de krakers van vroeger" werd gezegd. Daar zaten ook geen lieverdjes tussen, ik herinner me levendig de rellen in Amsterdam. Achteraf bleken dat meer "Autonomen" te zijn, en relschoppers dan echte krakers. De goeden worden met deze wet tekort gedaan, kraken voorziet nog steeds in een behoefte. De stad wordt er bovendien kleurrijker van. Opeens zie je weer groene hanekammen, waarvan ik dacht dat ze uitgestorven waren.
Leegstand voorkomen door huurders in lege panden te zetten..wat een oplossing.. Antikraak zeker. Speculatie met panden gaat gewoon door. Vastgoed eigenaren worden er beter van.Ik ben er tegen dat dit verboden wordt, een alternatief hebben ze namelijk niet.. Wat denken jullie ervan?

Rare jongens die Germanen?

Een achterstallig blogje over een korte trip naar Osnabrück, net voor mijn vakantie. Uitstapje gemaakt, een vriendin uit Keulen wilde in de stad haar licht eens opsteken, en het leek me leuk haar weer eens te zien. Auto geleend en over Autobahn met 160 km/u. Tja dan maar even niet zo groen doen. Omdat we de tweede dag verschillende dagbestedings ideeën hadden ben ik naar Bramsche
(Museum Kalkriese) gereden. Het schijnt dat in de 9e eeuw N.Chr. de Romeinen daar de slag in het Teutoburgerwoud uitvochten met de Germaanse stammen die daar woonden en waarvan de keizer dacht dat hij ze wel even zou overwinnen.  Heel Germanië was onderworpen. Heel Germanië? Nee, een klein dorpje.. :-) De Romeinen kregen gigantisch op hun falie en werden ter plekke in de pan gehakt. Daar was geen toverdrank voor nodig. Toen boeren in de loop der eeuwen steeds weer op munten en voorwerpen stootten (bah, weer een Romeinse helm) ging er maar eens een archeoloog graven. Met succes, een slagveld werd blootgelegd dat zijn weerga niet kende. Een openluchtmuseum is op deze plaats gebouwd, erg indrukwekkend; Mijmerend liep ik over het veld, waarin door stalen damwanden het grondniveau was aangegeven. Daarna naar de expositie die in een futuristische toren was ondergebracht. Zo sta je oog in oog met je voorvaderen, ruige types, ik had in die tijd geen Romein willen zijn .. Overigens een aanrader voor historisch geïnteresseerde Nederlanders. Twee uur rijden vanaf de grens. Oja, let op het aandoenlijke Nederlands op de website van het museum..

Ledig

Ja..de vakantie is weer voorbij.. de blogstilte ook, neem ik mij vast voor.
Er zijn alweer drie werkdagen voorbij, wie verzint het om een vakantieganger om half zeven te laten beginnen direct na zjn vakantie? Nee, ik pleit voor beginnen tegen één uur 's middags, met koffie en koek, en de chef die je hartelijk terug verwelkomt en zijn telefoontjes laat cancellen om naar je vakantiebelevenissen te luisteren. Niet dus.. Gewerkt zal er worden.. Desnoods verzinnen we iets. Een gemeentelijk pand waar een deur in zit waar alleen personeel doorheen komt. Plaats er een wandje en een bureau en je hebt een "portiersloge". Geen computer, en slechts een GSM voor contact met de buitenwereld. Een paar troosteloze kamerplanten en een saai uitzicht. Ingang van de werkplek? Onder een trap, dus flink bukken dan lukt het net allemaal.
Intussen komt de regen met bakken uit de hemel en heb ik aanspraak aan wat ambtenaren met watervrees. Plu's worden opgestoken of mappen boven het hoofd gehouden, daar gaan ze, de regen in. Tien lange uren kruipen voorbij, een werkdag hoort acht te hebben. Ledigheid is des duivels oorkussen zegt men.. Hoe leeg kan een dienst zijn? Zo leeg dus. Wel heb ik mijn boek uit gekregen, werd ook wel tijd.. Het duivelse oorkussen heb ik niet gezien, maar mijn eigen vind ik vanavond geheid.

Slaaprijden

Vandaag na de vroege dienst met een zucht van verlichting de dienstauto veilig geparkeerd, ik ben meerdere keren bijna in slaap gevallen. De campagne "word geen slaaprijder" is voor mij wel aansprekend en ook wel van toepassing. Als ik een vroege dienst heb moet im om 5 uur op en tegen 6 uur rijden. De rust valt tegen dus. Blikjes Red Bull drinken vlak voor je in de auto stapt ook niet. De spits mijden omdat je niet op de ring in de file wilt staan, en dan vanaf het industrieterrein de pittoreske route nemen via Waterhuizen is ook niet effectief. Slaaptekort, en het feit dat ik meer een avondmens ben, is daar debet aan. Het is weer gelukt maar ik heb de website "word geen slaaprijder" eens bekeken. Geadviseerd wordt om bij aanwijzingen van slaperigheid de auto aan de kant te zetten en een half uurtje een "power nap" te maken. Geen tijd voor, Emmen is al in zicht en de late dienst moet de auto overnemen over een half uurtje.

Ik heb het weer gehaald. Thuisgekomen een verfrissende douche en mijn bed in, drie uur stukgeslagen. Toch eens kijken hoe ik dit probleem kan oplossen in de toekomst.

De Zeeuwse kust

Zondag was het vaderdag. Eigenlijk moest ik werken, maar ik heb met wat moeite vrij kunnen regelen. Broer M. kwam op het idee om vader te verrassen met een bezoek. Prima hoor, alleen ouders verbleven in Zeeland en zaten in een bungalow.
Na het draaien van twee nachtdiensten en het acclimatiseren van één dag, die ik ook nog eens versliep tot vlak voor vijf uur 's middags werd op zondagochtend om kwart over acht de reis aanvaard. Volgens de routeplanner duurde de reis naar Burgh -Haamstede drie uur en een beetje, we gokten erop dat het ietsje korter zou duren omdat je de files niet hebt. De ingebouwde TomTom leidde ons keurig richting Rotterdam. Nadat we drie keer dezelfde tunnel hadden gezien zagen we opeens dat we een andere afslag moesten hebben. De hele situatie was veranderd kennelijk.

Na een relaxte reis kwamen we iets voor twaalven aan. Na wat geheimzinnige SMSjes werden we opgevangen door moeders en konden we naar de bungalow. De verrassing was compleet, en na de plensbuien onderweg was het heerlijk weer in het Zeeuwse.
Vorig zomer was ik al een lang weekend in Zeeland, en ben ik de provincie doorgecrossd met vrienden, ook nu kwamen er weer bekende plaatsen langs. Halverwege de middag besloten we een eindje te gaan rijden. De Oosterscheldekering was vlakbij. Daar was ik al eens overheen geweest, nu besloten we een klein "rondje Zeeland" te maken. Over de Oosterscheldekering (ze zijn nog steeds aan het werk, en wegversmallingen net als vorig jaar, houdt niet op) en dan aan de andere kant de bocht maken en over het wijdse Zeeuwse land richting de Zeelandbrug. Uit nostalgische motieven wilde ik daar eens zelf overheen rijden, waarop we van plaats wisselden en ik de helling naar de brug opreed. Toen ik een jaar of zes was bleef de auto van mijn vader eens midden op de brug met motorpech staan. Na de hulp van de wegenwacht (via de praatpaalgewaarschuwd want nog geen mobieltjes) die de auto achter een geel Renaultje 4 knupte en ons naar de overkant sleepte, konden we weer naar huis.
Uren later en doodop weer in Renesse aangekomen. De brug was veranderd had ik het idee, maar dat kon aan mij liggen, er is veel veranderd sinds 1974 (of eerder, ik weet het niet precies meer)..

Het landschap gleed voorbij, de brug was snel genomen, en nog geen uur later waren we alweer in Zierikzee en nog iets later in het bungalowpark. Voor herhaling vatbaar, ik heb zin om in de zomer weer te gaan maar dan wat langer..

Behouden vaart?

Ik wilde hier al een tijdje over bloggen, want het is de 29e mei al gebeurd.
Een stukje jeugdsentiment is verdwenen. Als fanatieke Vlieland liefhebber is dit voorval iets wat me droevig stemt. De oude veerboot is niet meer.

Na vele omzwervingen, o.a. als partyboot in de Rotterdamse haven kwam het schip weer terug naar Harlingen. Veel mensen wilden het als rondvaartboot of alternatief vervoer naar Vlieland terug hebben, maar vanwege een "kettingbeding" heeft Rederij Doeksen bedongen dat het schip nooit meer op de oude route mocht varen. Hier de berichtgeving op Omrop Fryslân. In het Fries natuurlijk.





Enkele jaren geleden is het verkocht aan Liberia, om daar de bevoorrading van een kleine havenstad te gaan verzorgen. Gezien de situatie in dat land (ligt in puin na een oorlog) is het niet zo'n wonder dat het onderhoud te wensen overliet, bovendien werd het schip verkeerd en te zwaar beladen. Het ging goed mis; de ex "Oost Vlieland" kapseisde, waarbij twee mensen verdronken. Het schip ligt nu onder water in de haven, of het ooit gelicht wordt is maar zeer de vraag.

Ik ben mijn vakanties op Vlie jaren met deze boot begonnen. Het gevoel begint al aan boord. De mooie houten lambrizering en de met smaak ingerichte salons deden je vermoeden dat dit niet zomaar een veerboot was. Het werd gebouwd door een werf die gespecialiseerd was in jachtbouw. De eerste "schoorsteen" op het dek was eigenlijk een trappenhuis naar de onderste dekken, maar gaf het schip wel een aparte "look".
Het was een echt schip. Op de Noordzee een stuk met forse zeegang op de voorplecht staan met het schuim om je oren. Prachtig..

De tijden veranderen, de schepen ook. Het moderne schip vind ik erg mooi, maar uit nostalgie zal ik altijd aan de oude dame blijven denken. Ik weet van enkele bloggers dat ze het eiland net als mij kennen, ook voor hen is dit stukje..

Vaarwel, oude dame..bedankt voor alle veilige overtochten!


.

Busje komt zo?

Een dienst..een dienst betaald door ARRIVA. Surveillance op het busstation.
Eerst maar even duidelijkheid; als er geen bussen rijden vanwege de staking, wat is dan de zin van doorwerken tot de laatste bus komt (die dus niet komt) ?.
Werk maar tot een uur of tien,krijg ik te horen.Prima, beter dan 1 uur 's nachts.
Dienstauto pakken en naar het station. Er hangen mededelingen aan de haltes dat er gestaakt wordt, voor onbepaalde tijd. We rijden een ronde en ik zie een donkere man, type asielzoeker, vol onbegrip bij de halte staan. Ik rijd er naartoe en leg in mijn beste Engels uit dat er gestaakt wordt. De man knikt begrijpend en laat me een papier zien van het aanmeldcentrum Schiphol. Asielzoeker dus. Met een verse strippenkaart in de hand en twee koffers staat hij verloren op het station. Hij moet naar Ter Apel. Ik merk dat hij uit beleefdheid ja knikt en vraag waar hij vandaan komt. Congo zegt hij. Aha, Français? vraag ik. Zijn gezicht klaart op en ik schakel op Frans over.

Hij begrijpt het, maar hoe verder?. Vluchtelingenwerk bellen..voicemail, natuurlijk.
Als iemand het tot Nederland gered heeft redt hij het wel op het station in Emmen.
Ik overweeg ernstig om de aankondigingen in enkele andere talen te vertalen en ze erbij te hangen. Denk niet dat het veel helpt. Zelfs Nederlanders snappen vaak niet dat alles plat ligt, dus daar hoef je geen asielzoeker voor te zijn.
De beste man was trouwens verdwenen toen we de volgende ronde deden.

Wasmasjien

Het werd weer tijd om de was te doen. Vanwege spaartarief dus maar na elven mijn stokoude bovenlader aangezet. Terwijl ik nog wat mail zat te checken hoorde ik een onheilspellend geluid uit de keuken. Al een tijdje is de veer van de wastrommel lam. Ik had dus beter niet een zwaar dekbedovertrek en een paar badlakens en de overige zooi in het oude beestje kunnen gooien. Nu zat de trommel-opening shocking klem ergens onderin de machine. Vol kletsnatte was. Draaien ging niet meer en ik kreeg 'm maar voor de helft met de ophangpunten uit de machine. Mezelf klemzettend met één knie tegen de machine liep ik nog blauwe plekken op ook, terwijl mijn armen en handen vol zeep zaten. Werd ik schoon tenminste, elk nadeel heb ze voordeel zei Cruijff al. Ik ben maar naar bed gegaan nadat ik stroom en water had afgesloten bij de wasmasjien. Vanmorgen met een frisse technische blik weer gekeken en na veel
w(r)ikken en wegen het geval naar boven kunnen halen. Meteen met het zweet op mijn rug en blaren op mijn handen weer kunnen douchen.. Ik heb eens berekend dat ik het geval ongeveer sinds 1993 heb, en dat 'ie toen al bejaard was. Een jaar of 30 geef ik hem sowieso. Vanwege het mooie weer zal er de komende dagen wel weer meer gebruik van worden gemaakt. Droger heb ik niet nodig; het balkon is daar een prima alternatief voor... Dat moet ik trouwens nodig aanvegen en boenen, maar dat komt later wel..

Een vreemde reünie

Enkele maanden geleden werd ik gebeld door een leidster van een groep waar ik als klein kind een jaar in verbleef. Het was raar iets van haar te vernemen, het was al zo lang geleden. We schrijven 1972 of 1973. Vlak voor de basisschool leeftijd. Ik had wat moeilijkheden, moest mijn grenzen leren kennen en had al ADHD voor ze het uitgevonden hadden. Nu een stuk rustiger, of zoals een vriendin het noemde; "lekker opgedroogd". De juffen van toen, twintigers destijds, zijn bijna allemaal met pensioen. Juf B. is de laatste van het stel. Om haar te verrassen is voor haar één leerling uitgenodigd. Aan mij de eer. Het moest geheim blijven, dus ik toog om half drie naar de school waar de hereniging plaatsvond. De betreffende juf stond voor de deur en ik stelde me dus fatsoenlijk voor. Terwijl we daar stonden te praten kwam er een man met een rollator aan, moeizaam lopend en duidelijk gehandicapt.
Ik herkende H. van een oude groepsfoto en we raakten aan de praat. Binnen zaten nog meer mensen waarvan ik er niemand kende. Het bleek dat er enkele personen niet wilden komen, ze hadden die periode afgesloten. L., het leuke blonde meisje dat nooit sprak, was er ook niet. Ze blijkt arts te zijn geworden. Jammer dat ik niet meer mensen heb kunnen spreken die ik toen "kende". Het was ook erg confronterend voor de mensen, ik kan het me voorstellen. De meeste aanwezigen waren enigszins "gemankeerd". Het is lastig om dat een plaats te geven.
Ik kwam mezelf tegen op een dia, in verkleedkleren en met een blik van "moet dat nou?" in de camera kijkend.. En op een groepsfoto die ik ook nog heb.

Apart..tegen vijven druppelde het leeg. Leuke herinneringen opgehaald. In gedachten verzonken fietste ik terug naar huis. Zo lang geleden..ik heb het zo gek nog niet gedaan..

Vrolijk

Het weer gaat de goede kant op. Ik zit binnen, en dat bevalt me niks.
Tijd om er uit te gaan. Vrij vandaag en op mijn "te doen-lijst" staat o.a.:

*Een nieuwe vaste telefoon aanschaffen (oude is definitief heengegaan)dus vergelijkend waren onderzoek, wil niet teveel uitgeven.
*Mijn mobiel laten updaten (blauwe tand werkt niet naar behoren)
*Met een kennis een terrasje pakken in het centrum
*Genieten van het weer

Ik word vrolijk van zonnige dingen, zoals deze muziek:



Ik ga de zon tegemoet.. tot later

Sint Joris' dag (Djurdjevdan)

Het is prachtig weer, alles loopt uit en kwinkeleert. De lente is uitgebroken.
Tijd van en voor vernieuwing. In de literatuur en de mystiek bestaat een patroon (als in beschermheilige) voor het weer: Sint Joris. Jawel, de beroemde drakendoder. Het is zijn dag vandaag. Ik meen me een ander blog te herinneren met een heroïsche afbeelding van deze geharnaste schrik der megareptielen. De maagd die gered moest worden stond er verveeld bij.. Inmiddels is Joris zelf een dinosaurus geworden, in ons land wordt er niets aan gedaan, hoewel het de naamdag van alle Georges, Jorissen en Sjorsen en wat dies meer zij is. Mijn voorliefde voor de Balkan deed me ook lezen over het gebruik in Servië; Djurdjevan heet het daar. Een feest van nieuw begin dat zowel door moslims, Katholieken, Orthodoxen als Roma zigeuners gevierd wordt. Laatstgenoemde groep heeft het "uitgevonden" en noemt het "Ederlezi" wat ongeveer hetzelfde betekent.
Met je meisje door de straten lopen terwijl de zon op je bol schijnt. Of juist niet, zoals zoveel liedjes uit die contreien nogal tragisch zijn, ze hebben daar de "Weltschmerz" uitgevonden. De groep "Bijelo Dugme" (witte knoop, ja kom er maar eens op) zingt dat ze het ochtendlicht door het venster zien en bidden:

Evo zore, evo zore
Bogu da se pomolim
evo zore, evo zore
ej, Djurdjevdan je
a ja nisam s onom koju volim

"Daar is de dageraad,
God helpe mij,
Het is Djurdjevdan
en ik ben niet samen met degene die ik liefheb"

Tja, soms zit het mee en soms zit het tegen.. Nu, het harnas dan maar aangetrokken en op jacht naar hagedissen en te redden maagden. Dat kan tegenwoordig gelukkig va achter je PC. Ten strijde dus! Even het clipje erbij, let op de meerstemmige lijn, ik vind dit erg mooi, het is een traditional in zowel Kroatië als Servië.





En nu naar buiten!

Terug

<

Ik ben weer terug van vakantie. Al sinds vrijdagmiddag, het weer sloeg net om op de dag van vertrek, wat dan weer positief is, omdat we vorig jaar met stralende zon vertrokken. Ik heb het een week goed naar de zin gehad. Je kon wel merken dat het voorseizoen nog liep; op het happy hour waren broer M. en ik alleen, weinig aan dus. Thuis dan maar DVD's kijken, en schandalig uitslapen. Sommige dagen/nachten slecht geslapen, wennen aan schuivende matrassen, mijn pootje liet zich weer gelden en dat is ook niet fijn, maar gelukkig niet al te extreem.

Het vreemde is (of misschien wel begrijpelijk) dat ik in de vakantie in Oktober vorig jaar veel meer gefietst en gefotografeerd heb. Toen was ik jaren niet geweest en moest ik alle oude plekjes bezoeken. Deze keer had ik het allemaal wel gezien, en vond ik een week lang genoeg. Het uitstapje met de Vliehors Express was leuk, goed weer en mooie vergezichten, tot vlakbij Texel. Chauffeur F. is medeblogger, ik ben echter "anoniem" gebleven. Hij deed het leuk en op de vele stops voor dood vogelspul langs de vloedlijn na ging de rit voorspoedig.

De laatste dag samen een forse steak verorberd in "Het Geuzennest" zijn we gesloopt gaan slapen. De volgende dag wachtte de (oude) boot weer. Onderweg naar Emmen heb ik gereden, en meteen kennisgemaakt met de nieuwe "ring Sneek" een waar kunstwerk dat de route alleen maar bekort in de toekomst. Broer M. deed zijn verkeersveilige naam eer aan door te bellen met een transportbedrijf dat een vrachtwagen op de weg had die een twee meter lange sjorband aan de huif had wapperen die alle kanten opging behalve de goeie. De truckchauffeur stopte snel nadat ie via ons door de chef gebeld was om de boel op orde te brengen.

De reis ging weer voorspoedig en we zijn weer veilig thuis.

Vakantie!

De tassen zijn gepakt, vandaag was de eerste vakantiedag. Lekker.

Morgen vlak voor de middag vertrek ik samen met broer M. naar een overbekende locatie; Vlieland. We hebben hetzelfde appartement geboekt als vorig jaar oktober, met zicht op de haven en de boot. Hoewel het weer niet erg goed lijkt te worden heb ik er toch zin in. Ik had zoveel overuren dat ik ernstig werd gestimuleerd om vrij te nemen. Ach, en wie ben ik om dan tegen te spreken?  Dus weer een week fietsen, happy hour bezoeken, schandalig lang uitslapen, foto's maken, kortom; genieten..

Verslag volgt na volgende week vrijdag.. Ik groet jullie!

Op zoek naar het licht

Mijn mobiel gaat af. Geen nummer in beeld; meestal een veeg teken, de planning heeft daar een handje van. Ik neem op en een onbekende meldt zich als politieman. Het cellenblok in Emmen is al een tijdje dicht, ondanks dat het high tech en nog geen twee  jaar oud is. Een "gast" zit in een ophoudkamertje en ze krijgen het licht niet aan. Ook de monitor doet vreemd. Ze hadden mijn chef gebeld en die zei; "Daar heeft Michel wel verstand van, bel hem maar". Aldus geschiedde en terwijl ik net mijn eten warm had kon ik helpdesk spelen. Omdat ik niet zo helder was vandaag ben ik maar even op de fiets gesprongen. Het pasje werkte nog en zo stond ik in de wacht waar ik jaren heb gewerkt. Nostalgie. Het wachtwoord wist ik niet, maar "control-alt-del" is een gulden regel als windows vastloopt.

Het systeem draaide daarna weer vlekkeloos..

Toen ik later overal licht in de duisternis bracht door gewoon een aantal ouderwetse lichtschakelaars om te zetten, kon de plaatselijke Brigges weer zien wat hij deed. Hij mopperde dat ze de wacht nooit hadden moeten sluiten en dat ze nu alles zelf moesten doen. Ik kon hem alleen maar gelijk geven. Na een bedankje en een gezicht van "waarom kwam ik daar zelf niet op" van de dienders kon ik weer naar huis, innerlijk grinnikend om die toestanden

Identiteitscrisis

Het is lente. Je zou het niet zeggen maar toch.
De voortekenen liegen niet. Hoewel ik vanmorgen na de nachtdienst een laag ijs van de auto moest krabben, waren de vergezichten onderweg prachtig. De "witte wieven" waren wakker en zetten alles in een laag nevel waar de opgaande zon doorheen brandde. Het is dat ik met 120 km/u lastig foto's kan maken anders had er één hier gestaan.

Na het mezen debâcle van vorig jaar besloot ik de oude nestkast te vervangen, ik heb het idee dat er ziekte in de kast zat. Een door de vogelbescherming goedgekeurde kast kwam er voor in de plaats. Een wat grotere vliegopening zodat er koolmezen en zelfs boomklevers in kunnen nestelen. Die laatsten zitten regelmatig in de bomen om mijn flat heen, ik heb er zelfs eens eentje aan een pindasnoer betrapt. Het lijkt erop dat het toch weer pimpelmezen worden dit jaar, hoe toepasselijk. Ik pimpel ook graag en hef mijn glas op het echtpaar. Medeblogger Aargh meldde al getik tegen het raam. Ook "mijn" mees doet dat. Op de deurkruk van de balkondeur zit hij tegen het glas te hakken met zijn snavel, schijngevechten houdend met de gespiegelde indringer in zijn territorium. Vanmorgen hoorde ik gescharrel in de kast, ik heb het idee dat er gebouwd wordt. Inmiddels laat de mees zich niet verjagen en is er niet van onder de indruk als ik vlakbij kom. Mijn argument dat alleen roodborstjes tegen het raam tikken en dat hij misschien eens hulp zou moeten zoeken voor zijn verknipte persoonlijkheid heeft geen effect. Hoop dat het geen gestoorde vogeltjes worden..

Paasblog aanvulling

De beloofde Paaskuikentjes werkten niet in de vorige opmaak. Ik wilde ze jullie niet onthouden, dus kijk en huiver..

Paasbloggen

Het is Pasen. Sinds jaar en dag doe ik daar weinig aan. Ik ga niet op Goede Vrijdag 3 uur de Matthäus Passion uitzitten, en op Paaszondag slaap ik uit. De enige eieren die ik vond, heb ik zelf gekookt en niet eens geverfd. Ik hoopte stilletjes op een leuke Bunny die me zou vertroetelen, maar ze rekenden te hoge tarieven. Ook hoor ik dat het elders in den lande een witte Paas is, maar hier schijnt een waterig zonnetje.

Bij een paasontbijtje hoort een eitje, dus dat heb ik net op. Ik weet dat mijn blog een beetje aan het verstoffen was, dus even afgestoft. Van nu af aan ga ik proberen wat vaker te schrijven. Om in stijl te blijven heb ik wel de Paaskuikentjes uit de oude doos gehaald. Plannen voor vandaag? Langs bij een aanstaande jarige, en vanavond bij dezelfde persoon borrelen. Morgen weer feest en dinsdag wordt er weer gewerkt, kan niet altijd feest zijn natuurlijk

Vrolijk Pasen iedereen!

SMS

Het meeste mobiele verkeer met mijn GSM bestaat uit SMS.
Ondanks dat is het me nooit overkomen ergens tegenaan te lopen. Komt ook omdat ik graag zie wat ik typ. Onderstaand probleem is me dan ook vreemd..


Stootkussens voor sms'ers

Gepubliceerd op 12 maart 2008, 22:25

londen -
Onoplettende sms'ers lopen in een Londense straat sinds kort minder gevaar, doordat de lantarenpalen stootkussens hebben gekregen. Als de proef slaagt, krijgen ook andere Britse steden zogenoemde 'safe text'-straten.

De bescherming om de lantarenpalen is een initiatief van een liefdadigheidsinstelling en een telefoonmaatschappij. Zij begonnen hun actie in de Brick Lane, die als de gevaarlijkste straat voor sms'ers in Londen geldt.

Volgens een recent Brits onderzoek is een op de tien lopende sms'ers wel eens ergens tegenaan gebotst.


(bron:nu.nl)

Herkenbaar?

Vet!

Hé, buurman, kom eens kijken?

De oude buurman van de flatjes beneden wijst me op een plas troep die bij de containers ligt. "Enig idee wie dat gedaan heeft?" "Nee", zeg ik, "het lag er gisteravond al" Wat op het eerste gezicht witte verf lijkt, blijkt de volgende ochtend gestold frituurvet te zijn. Iemand heeft iets uit zijn handen laten vallen en "wat niet weet dat niet deert" gespeeld. Buurman hangt een briefje op waarop staat dat hij de zooi niet opruimt. Ik stel voor de woningstichting te bellen, tenslotte is de flat van hen en het onderhoud ook. "Al onze medewerkers zijn in gesprek" lispelt een stem..De mobiel tikt door.. Eindelijk doorverbonden. Ik doe mijn verhaal en er wordt instemmend en begripvol "gereflecteerd" met een "ja, hum..vervelend". MAAR.. (dat woord alleen al) daarvoor moet u toch echt bij de afdeling Reiniging van de gemeente zijn!.. Zucht.. Dat was het kastje.. Ik moet weg en als ik thuiskom mail ik een milieuklacht naar de gemeente. (de muur dus) Zonet werd ik gebeld op mijn mobiel. De milieupolitie, redder van de dag! MAAR.. (alweer) dat is een zaak van de woningstichting, want het is inpandig..  En nu? "Belt u de woningstichting maar weer" "Nee" "Pardon?" "Nee",  doet u dat maar, ik blijf bezig!" Intussen ligt de troep vet te wezen en kan je niet met schone schoenen je fiets pakken. De milieukoddebeier belooft de woningstichting te bellen, mooizo, ik vind dat echt VET! Het zal me benieuwen of het voor het weekend geregeld wordt..

Kaarten

Daar zit je dan, wachtend op de post. Vandaag pas laat werken, dus even tijd voor mezelf. Ik wacht al tijden op het duplicaat van mijn OV chipkaart, oftewel de voordeelurenkaart. Die zat dus ook in de nog steeds vermiste portemonnee. Mijn bankpasjes, dierentuinkaart, Bonuskaart enzovoorts zijn allemaal snel vervangen, zelfs een rijbewijs duurt maar een week om te vervangen. Tja, de Nederlandse Spoorwegen hebben daar geen boodschap aan helaas. Zaterdag ben ik uitgenodigd in Utrecht voor een verjaardag. Zonder NS kaart kost me de treinreis veel te veel, en volgens mij krijg ik nog geen restitutie. De NS dame van de helpdesk rekende me voor dat ik 3 tot 6 weken moest wachten op mijn duplicaat-kaart. Ik kreeg een brief van de NS waarin ik mijn kaart verwachtte. Niet dus, alleen een mededeling dat het op de kaart aanwezige saldo niet werd terugbetaald. Er stond niet eens saldo op  Zucht, de treinen rijden steeds stipter maar een kaart kunnen ze niet vlot fabriceren. Log apparaat nog steeds. Niet erg klantvriendelijk. Alleen rekeningen vanmorgen, ik denk dat ik de treinreis maar cancel.. Bedankt NS, ik verheug me op de volgende enquête die je ongevraagd in beeld krijgt als je treintijden zoekt op www.ns.nl. Handenwrijvend vernietigende cijfers geven over de "snelle service"..

 

Update: NS vertelde me telefonisch dat de kaart aangemaakt was en één dezer dagen in de bus moet vallen. Ik blijf hoop houden dat het vóór zaterdag is..

Update 2 op verzoek: hij is binnen, ik kan treinen morgen..

Kosovo za patike (Kosovo zoekt gympies)

Met verbazing heb ik de beelden uit Belgrado gezien afgelopen week,
twee blondjes zoeken in alle rust schoenen uit.. "jesi li nasla broj"? "Heb je de goeie maat gevonden?" vraagt de reporter.. Het maakt de meeste Serviërs geen barst uit of Kosovo nu wel of niet onafhankelijk wordt; de winkels worden bestormd, kortingen van 100% zeggen ze.. Plunderingen dus. Het filmpje is hilarisch; de reporter neemt de dames vol in beeld en vraagt "Srce, kako se zoves?" (Hoe heet je, moppie?) en mevrouw wil niet in beeld.. Hieronder de verklaring van de filmer op Youtube, waar het filmpje een mega hit geworden is...




"Dear viewers, seeing how this video has become hugely popular I think that is my duty to explain the whole situation.
The first part of the video is happening in a store at Slavija square in Belgrade, Serbia at the time of the torching of a McDonalds restaurant near by, when I by accident recorded these two girls. Two hours later, at Terazije square, I recorded two other girls ("Jesi li nasla broj?"), and shortly after I ran into the blondes from earlier who were emptying a store in Sremska Street. Astonished by their persistence on getting new clothes on a 100% off sale, I decided to further record them.
I would like to thank everyone for their support, and to Albanians, Croatians, Muslims, Germans... Martians and all others who are gloating after this happened, I would like to say that these are only marginal appearances, and that the huge majority of citizens of Serbia are normal and honest people, and I am proud to be one of them."

Vlees, u weet wel waarom?

Iemand een idee hoe mal je zijn moet om dit te kopen?



Ik heb een talenknobbel, maar ik kom er niet uit ..

VanDale vindt er dit van;

mals (bijvoeglijk naamwoord; malser, meest mals; malsheid)
1 (van vlees en groenten) zacht en sappig....

Crash! (2)

Mijn relatie met crashende auto's is ook weer hernieuwd. Ik bracht een collega thuis en zou daarna de dienstwagen overnemen, maar halverwege lag een auto op zijn dak, dus uitstappen en kijken of we wat konden doen. Bestuurder had de benen genomen en een geschrokken passagier stond naar het wrak te kijken. we keken naar een opmerkelijke prestatie; met een gepimpte Golf een stoeprand raken met een veel te hoge snelheid, daarna een lantaarnpaal meenemen en halverwege merken dat je geen raket bent en dus op je dak terechtkomen. Met een opvallende auto kun je niet zomaar doorrijden. Dus; kijken of gebeld is en of er gewonden zijn. Dat laatste niet gelukkig, de politie was binnen vijf minuten ter plaatse waarop wij ons vlak voor middernacht op een kruising opstelden, zwaailampen aan en veiligheidsvestjes aantrekken en regelen. Tja daar sta je dan terwijl politie en berger hun werk doen. Tegen half één konden we weg, de collega woont in de middle of nowhere.. Tegen de tijd dat ik op bed lag was het half twee, en dat terwijl ik om half zes weer moest rijden. Je moet wat doen voor de kost, maar lekker is het niet..

Ben er weer

Ja lezers..

Ik krijg op mijn kop vanwege de blogstilte hier. De inspiratie is een beetje weggezakt. Wil wel over spectaculaire zaken bloggen natuurlijk..
Vooruit maar dan, een update. Ik heb bijna twee weken ziek thuis gezeten, de jicht in beide voeten belette mij het lopen. Pootje zeer dus. Ik moet een pluim geven aan de chef en de arbodienst, die me niet liepen op te jagen. De zin in bloggen was me ook wel vergaan, even time out en aan mezelf denken. Ik ben vorige week weer voorzichtig begonnen met werken, en heb gemerkt dat er enkele dingen moeten gebeuren; ik moet op tijd aan de noodrem trekken, of de baas nu een capaciteitsprobleem (lees; veel zieken en een relatief personeelstekort)heeft of niet, en werk maken van het afvallen, en dus op mijn eet en drinkpatroon letten.
Toen de medicijnen hun werk begonnen te doen werd ik een beetje flauw van het thuiszitten. Toch wel te snel begonnen en de dag erna weer pillen slikken dus, het motto; "beter is beter en niet mauwen" ging niet op. Werd er zelf ook flauw van dus maar geprobeerd. Ik maak heel wat kilometers op het nieuwe cellencomplex, gelukkig inmiddels vrijwel pijnloos. Wordt tijd om mijn netwerkactiviteiten weer eens op te pakken.. Assertief zijn en uitleggen dat je niet een hele dag op een kruising kan staan verkeer regelen met die pootjes helpt pas als je je dreigt ziek te melden, iets dat tegen mijn principes is. Gelukkig werden de diensten aangepast. Eerst een vrij lang weekend vieren, morgen een vriendin op bezoek en vandaag de nodige dingen poetsen en netjes maken in mijn mannenhuishouding..

Weg

Het gebeurde vrijdag al, maar tot nu toe had ik ijdele hoop op een eerlijke vinder. Al eerder gebeurd tenslotte,maar dit keer niet.
Vrijdag was ik even in de plaatselijke bibliotheek, jas over de stoel gehangen en in het "leescafé" een krant gescoord. De stoel met jas op 3 meter afstand achterlatend draaide ik mijn rug er naartoe. Ik zag niemand, maar toen ik weer vertrok miste ik ineens mijn portemonnee. Balen..waar ben ik geweest.. De route terug gereden, de drogist in dezelfde straat binnengelopen en boodschappen gedaan, dus terug maar niks gevonden uiteraard. Nu ben ik onthand. Rijbewijs, bankpasjes, abonnementen en klantenkaarten zaten erin. De 10 euro mogen ze houden, maar de rest wil ik terug. Steeds meer heb ik de indruk dat hij gewoon uit de jas "gerold" is, temeer omdat de dag erop iemand met een rugtas er vandoor ging. Mijn visitekaartjes zitten erin met naam en telefoonnummer, ze kunnen me allicht even bellen of de portemonnee anoniem in de brievenbus gooien zoals een aantal jaren geleden.

Goed, wat doe je dan? Naar de bank. Omdat ik geen legitimatie meer had eerst naar de politie en aangifte van vermissing gedaan, daarna pasjes laten blokkeren. Een bankdame moet dan met je mee als je geld wilt hebben en pint dat voor je. Vervelend, en op vertoon van PV aangifte vermissing rijbewijs geld gehaald. Gister nieuwe pasjes aangevraagd, en pasfoto's laten maken. "Niet zo chagrijnig kijken hoor" zei de fotograaf. Wat wil je met die toestanden.. Bij de gemeente blijk je ook nog eens
€ 15,- boete te moeten betalen als je rijbewijs vermist is. Zelfs als 'ie met geweld geroofd is..Zonder pinpas heb ik echter weinig geld op zak, dus ik wacht even tot de pasjes geleverd worden.

Verloren en gevonden voorwerp;en worden sinds een jaar beheerd door "Ben Kwijt" een project dat door collega's wordt gerund. Zo deed ik online een melding en kreeg ik de bevestiging van één van onze leidinggevenden terug per mail. Wel apart dat je nu als "slachtoffer" staat geregistreerd. Inmiddels al de nodige stappen ondernomen om mijn NS kaart en andere kaarten te vervangen. Ik baal nog het meeste van de onkosten die ik ervan heb. NS wil €11,- hebben, dierentuin €5,- en gemeente €15,50, bovenop de €40,- die een rijbewijs normaal al kost. Klantenkaarten zijn de minste zorg, die kosten niks. Zo afhankelijk zijn we van kaarten.. maar ik heb de hoop inmiddels al bijna opgegeven dat ik het spul ooit terugkrijg, dus ik zal er wel aan moeten geloven..

Wachten

"Hebt u dat nou ook?"
De oude, nadrukkelijk naar rook stinkende man boog zich naar me toe.
"mijn bloed is niet goed.." en nu he'k nije medizien'n kreeg'n maor daar kan ik weer niet lekker van p**** Ik zit soms wel n half uur.. En mien kop döt ok zeer"

Ik humde plaatsvervangend gegeneerd iets en dook weg in het plaatselijke sufferdje dat op tafel lag. Hij was nog niet uitgepraat. "De taxi was te laat en nu moet ik weer wachten".. Dat had ik al gezien, toen ik aankwam, hij stond buiten fanatiek aan een peuk te trekken. Voor mij werd een dame opgeroepen bij de dokter waar ik zijn moest. "Duurt wel even" zei de vieze man. Ik ging twee stoelen verder zitten en bij gebrek aan beter stortte ik me op het blaadje van Landschapsbeheer. "Vriendin" en "Viva" lagen te wachten, alles beter dan dit gesprek. Vieze man schoof mee..

Eindelijk kwam de dokter en werd ik opgeroepen.
Moeizaam strompelde ik mee, een voet heftig protesterend van de jicht met me meeslepend. Nee, ze wilde 'm niet ter plekke amputeren.. Met sterkere pillen mocht ik gaan. Zo snel ik kon ging ik de wachtkamer voorbij.. De man stond buiten weer eenzaam aan zijn peuk te trekken. Ik haat wachtkamers, maar vond de man ook wel weer triest..

Veelcellig

Vandaag bracht ik mijn ouders naar het vliegveld, zij mogen lekker twee weken een voorschot op de lente nemen door naar Tenerife te vliegen. Ik ben NIET jaloers.
Zij hebben een vliegtuig, ik de auto. Omdat ik morgen voor het eerst mag gaan werken op het nieuwe cellencomplex van Politie Groningen, en ik daar de weg nog niet naartoe wist, besloot ik om maar door te rijden naar "Stad" en wat wegverkenning te doen. Als reisgenoot had ik TomTom meegenomen, hij weet overal de weg naartoe. Natuurlijk moet je ook zelf kijken, en niet de eerste afslag vanaf de ring Groningen nemen.. Dwars door de binnenstad werd ik weer naar de ring teruggeleid en van daar naar het nieuwe bedrijventerrein. De Fa.Hooghoudt is daar de prominente aanwezige, maar het cellencomplex zag ik niet. Na nog twee rondjes gereden te hebben zag ik het ineens. In elk geval voldoende parkeerruimte. Gelukkig zijn de lange ritten naar het bureau in Delfzijl ten einde; alle "gasten" worden in het vervolg centraal gehuisvest, met TV op hun cel, die in rustgevende pasteltinten is geschilderd. Je hebt er geen kind meer aan.. Ik zag op een 112 site een reportage over twee gecrashde vrachtwagens bij Appingedam op de N33 en prees me gelukkig dat ik er niet in de file hoefde staan. Medeblogger A. was minder fortuinlijk, zo bleek...

Hoe dan ook, daarna nog even de IKEA onveulig gemaakt, op zoek naar een bureaustoel van enige degelijkheid, en een knuffelbeest gekocht voor de eerste dochter van een kennis. Het lopen viel zwaar, met jicht in de tenen, net nu ik dacht dat het wel op zijn retour zou zijn. Verbijten, pilletje slikken en plat maar weer..
Hieronder een impressie van de nieuwe High Tech werkplek..




Tot blogs!

Pardon-Chinees (2)

In April vorig jaar blogde ik over een "pardon-Chinees".
Dat is niet de maaltijd die je om de hoek haalt als je een SAS-dag hebt, maar één van mijn voormalige cliënten uit mijn vluchtelingenwerk-tijd. In de dagen dat ik over deze persoon blogde was het Generaal Pardon nog niet rond, en wachtte hij na meer dan tien jaar nog steeds op een positief bericht uit Den Haag. Ik hoorde niets meer van hem, maar door op zijn naam te googlen kon ik zijn "carrière" een beetje volgen. Het lijvige dossier ligt al lang ergens in een kast te verstoffen vrees ik.
In een opwelling zocht ik zijn naam op Hyves, en hij bleek inderdaad zijn eigen plek daar te hebben. Ik voegde hem toe en stelde als "krabbel" de brandende vraag of ook hij post van Albayrak had gekregen en of hij mocht blijven. Vandaag kreeg ik een krabbel terug; het wachten is ten einde. Hij en zijn familie mogen blijven! Langzaam maar zeker hebben de "oude kennissen" uit alle windstreken bijna allemaal een status gekregen. Op de gekste plaatsen kom je ze tegen. In de supermarkt, het theater, laatst kwam een Koerd uit de keuken van de afhaal pizzeria om me een hand te geven en me te bedanken; ook hij was er door. Het mailtje van de "Pardon-Chinees" was prettig om te lezen; "zonder jouw hulp en ondersteuning zat ik nu waarschijnlijk in China of erger". Ik werd er verlegen van. Ik deed mijn werk, zij het wel erg gedreven en fanatiek. Het heeft geholpen zo te zien. Ik word er blij en een beetje ontroerd van. Het maakt mijn dag weer goed.

Netwerken 2

Vandaag na mijn eerste nachtdienst naar een arbeidstoeleidingsbureau geweest.
Er werd me aangeraden eens te gaan praten, zoals de lezer weet ben ik aan een nieuwe uitdaging toe. Vol goede moed ging ik erheen. Na wederzijds aftasten kwam de vraag: "wat kom je doen?" aan de orde. Ik heb mijn uitleg gegeven want ik heb mijn woordje wel klaar. Ik heb veel duidelijk kunnen maken en de andere partij ook.
Zonder in details te treden kan ik zeggen dat het best een confronterend gesprek was. Ik kijk elke dag in de spiegel, en de ene dag bevalt me dat wel en de andere dag weer niet. Nu werd ik gedwongen mezelf bij de oren te pakken. Auw. Zulke dingen zijn niet makkelijk en ik moet nog veel schaven, beitelen en bijwerken. Gelukkig was dit pas een eerste kennismaking, maar ik ben wel uitgedaagd om eens wat dieper te graven. Pas als ik mezelf voldoende ken kom ik verder.

Overbodig te zeggen dat zoiets erg vermoeiend is, ook al omdat het voorslapen voor de laatste nacht in Delfzijl er niet van gekomen is. Ik heb een hele nacht om na te denken. Natuurlijk moeten er nog veel meer nachtjes over geslapen worden maar je moet ergens beginnen..Ik ga me maar eens omkleden en op weg. Wordt vervolgd!

Cocoonen?

Wat doe je als je nachtdienst moet draaien en je dus de hele dag vrij bent?
Je drinkt je koffie, bakt wat broodjes en smeedt plannen voor de rest van de dag. Je hoort het weerbericht en ziet dat de herfst zich weer heeft gemeld. Het hoost en stormt, eenzame fietsers zitten kromgebogen over het stuur en ik zie uit mijn woonkamerraam hoe sterk deze zijn.. Er schiet me een term te binnen van een medeblogger; "cocoonen". Ik hoef er niet uit. Boodschappen heb ik in huis, nieuwe kleren zoek ik wel als het droog is. Ik moet (en da's een tegenvaller) twee nachten naar Delfzijl in plaats van naar "Stad" vanaf vannacht. Dik een uur rijden dus, en morgenochtend weer. Gelukkig wat vrije dagen er achteraan. Alleen nog even eruit om een dienstauto op te pikken en dan maar gaan.. De kaarsjes die op zijn haal ik morgen wel weer, vannacht heb ik er toch niets aan.

Ik ga nog even redderen en wat eten. De schoenen die ik moedig heb aangetrokken gaan weer uit. Tijd om even te "cocoonen" zolang het nog duurt.