De bom valt nooit

Vandaag was de open dag van de plaatselijke "schatgravers", de stichting Archeologie en Monument. Al een jaar zitten ze in de voormalige BB bunker onder de brandweerkazerne. In tijd van nood zouden de "hotemetoten" daar in ondergebracht worden, terwijl de fallout van de Russische atoombom de gemeente zou ondersneeuwen. Volgens een ingenieus in elkaar geflanst systeem zou bekeken kunnen worden hoe lang je naar buiten kon. Natuurlijk viel er niets meer te regeren of te managen in de gemeente, maar het onderkomen zag er nog solide uit, met zware deuren en ontsmettingskamer, commandoruimte en dergelijke. Een groot deel van de ruimte werd ingenomen door de potscherven en ander aardewerk dat in Groningen en Drenthe uit de grond is gehaald. Als je één scherf ziet, heb je ze allemaal gezien. De relieken van de BB vond ik veel interessanter.




Een trap af, vijf meter onder de grond, door een zware deur, waren in vitrines de overblijfselen van de koude oorlog te zien. Alles in wanorde achtergelaten toen de dreiging van de Russen wegviel. Stafkaarten, restanten van een telefooncentrale, veel buizen en leidingen; een naargeestig idee dat je daar zou moeten zitten.
Dozen vol noodscenario's en oefeningen (codenaam "Bartje",onuitspreekbaar voor de Rus) liggen er nog te wachten tot ze ontsloten worden en gereed gemaakt voor een expositie. De plaatselijke amateur archeoloog en geschiedkundige gaf tekst en uitleg. In al mijn jarn vredes activisme heb ik nooit beseft dat de Rus weleens vlakbij mijn keuken kon zijn. In die tijd was het kennelijk nodig, zo'n bunker.