Het nieuwe rijden ?

Ik woon in een lange straat, van het centrum naar één van de oudste wijken van Emmen.
Over die weg rijdt verkeer van en naar de bruisende "binnenstad". Vooral 's nachts is het een gezellige drukte, en dan meestal in het weekend. Gister om twee uur wakker geworden van een hoop gekrijs en geschreeuw. Bijna met de telefoon al in de hand en een matpartij of verkrachting verwachtend keek ik door mij slaapkamerraam. Op de kruising lagen twee kerels onder een omgevallen fiets, zo zat als een Maleier (niks ten nadele van deze Aziaten overigens).
Na een dikke tien minuten hadden ze zichzelf onder de fiets weggepuzzeld en vervolgden ze hun weg.

Vanmiddag hoorde ik ze alweer aankomen; twee breed bespoilerde auto's voorzien van een enorme geluidsinstallatie schakelden bij de eerste onoverzichtelijke kruising op naar de vierde versnelling en scheurden om een paar fietsers heen.. Boem..boem..boem.. gaan de boxen en twee kauwgumkauwende petjes voelen zich heel erg stoer. Het gaat weer eens net goed. De door de gemeente aangebrachte verkeersremmers in de vorm van wegversmallingen maken geen verschil. Vorig zomer heb ik er iemand op zien rijden, twee klapbanden waren het gevolg.
Achteraf bleek de volledige achteras aan gort te zijn gereden. Een beteuterd kijkend petje droop te voet af naar huis. Ik heb erg gelachen..
Je hoort wel van "het nieuwe rijden", maar dit is het toch echt niet dacht ik.
De auto zonder licht die me tegemoet kwam vanavond had daar ook nog niet van gehoord kennelijk...

TIA

Vandaag een kaartje in de bus, de vader van vriendin I. uit de vorige blog had inderdaad een TIA. Een tijdelijke stagnatie van de bloedtoevoer naar de hersenen. Medeblogger R. had in zijn reactie gelijk, en ik had al zo'n vermoeden. Hij (de vader) gaat de "medische molen" in volgende week. I. wilde me bedanken voor de ondersteuning, en had een mooie kaart in de bus gedaan met een bedankje namens haar en haar ouders. Toch mooi dat je iemand kan helpen door alleen aanwezig te zijn. Ik wilde hier even een "update" geven na de reacties op het vorige stukje..

Crisis?

Het is zaterdag, ik ben in huis bezig, in afwachting van vriendin I. die komt eten. Eerst het huis maar aan kant. Zes uur. De telefoon gaat; I. aan de lijn. Ik denk dat ze wat later komt, maar ze heeft iets anders. Met moeder weggeweest en thuisgekomen, trof ze haar vader aan die duidelijk de weg kwijt was, en niet meer wist wie of waar hij was. Eng. Ik moet denken aan het spotje van de hartstichting; "herken een beroerte". Ik ben geen dokter, maar vraag door naar de symptomen. Geen uitval of verlamming, alleen een enorm gat van een half uur in zijn geheugen. "Wat moet ik doen??" vraagt I. lichtelijk in paniek.. Ik begin koortsachtig na te denken en zeg dat ze de huisarts moet bellen. Of ze hulp nodig heeft? "Wil je naar me toekomen? ik ben in Klazienaveen bij m'n ouders!". Gelukkig heb ik net die dag een auto bij huis en stap in, onderweg nadenkend waar de straat is die ze noemde. Gelukkig, een plattegrond.. Snel uitstappen en kijken, het blijkt vlakbij te zijn. Ik scheur verder en na 10 minuten ben ik "ter plaatse". Beetje vreemd kom ik binnen, ik ken de goede man amper, toch even praten en vragen. Goed aanspreekbaar. Is nog steeds tijd kwijt maar weet wel wie hij is en waar hij is en wat hij die morgen gedaan heeft. Ik laat I. de huisartsenpost bellen.

Binnen 10 minuten staat de spoedarts voor de deur en onderzoekt de patiënt. Gelukkig is er op het eerste gezicht niets aan de hand. Later maar bij de eigen huisarts melden. Tot nu toe weet ik niet hoe het nu is. Afwachten maar.

Ik rij in de auto terug via de verbindingsweg tussen de twee plaatsen. Best geschrokken en gedachten malen door mijn hoofd. Terwijl de ondergaande zon het Drentse landschap streelt hoor ik op de radio "Op fietse" van Skik. Ik kan de plaatsen die Lohues in het lied bezingt voorbij zien glijden terwijl ik er langs rijd. Ik heb de banden vol met wind.. en besef dat ik niks te klagen heb, ook al doe ik soms dramatisch. Een moment van relativering, het kan erger... Maar van samen eten is niets gekomen, dat houden we tegoed.

Ontmoeting en taart

Dinsdagavond, ik ben vrij, en ga even naar de Super om de hoek. Eerst kom ik stagiaires (collega's) tegen die me met een leeg bierkrat zien slepen. De nodige opmerkingen worden uitgewisseld. Na wat geklets vervolgen de "jonge honden" hun weg. Ik wissel het lege krat in voor een vol en sleep het naar mijn fiets. Daar staat een scooter "fout geparkeerd" en ik moet een omtrekkende beweging maken om het krat op de pakjesdrager te krijgen. De eigenaresse van de scooter is bezig een taart zo veilig mogelijk op de scooter te krijgen, d.w.z. op de treeplank samen met een tas vol boodschappen. Ze maakt excuses voor haar onhandige parkeren en ik zeg dat het niet uitmaakt, en vraag of ik kan helpen. Ze geeft me een stralende glimlach als beloning en schudt nee. Ik zie het geheel met angst en beven aan.. Na wat heen en weer gepraat zegt ze dat ze vlakbij moet zijn, en dat ik voorzichtig aan moet doen met dat krat. Ze stapt op haar scooter en ik volg haar met mijn geïnteresseerde blikken tot ze verderop stopt.
Ik rij haar niet achterna maar ben van plan te kijken of ik haar vaker tegenkom, een voorzichtige flirt omtrent een taart is leuk, maar slechts een eerste stap...