Crisis?

Het is zaterdag, ik ben in huis bezig, in afwachting van vriendin I. die komt eten. Eerst het huis maar aan kant. Zes uur. De telefoon gaat; I. aan de lijn. Ik denk dat ze wat later komt, maar ze heeft iets anders. Met moeder weggeweest en thuisgekomen, trof ze haar vader aan die duidelijk de weg kwijt was, en niet meer wist wie of waar hij was. Eng. Ik moet denken aan het spotje van de hartstichting; "herken een beroerte". Ik ben geen dokter, maar vraag door naar de symptomen. Geen uitval of verlamming, alleen een enorm gat van een half uur in zijn geheugen. "Wat moet ik doen??" vraagt I. lichtelijk in paniek.. Ik begin koortsachtig na te denken en zeg dat ze de huisarts moet bellen. Of ze hulp nodig heeft? "Wil je naar me toekomen? ik ben in Klazienaveen bij m'n ouders!". Gelukkig heb ik net die dag een auto bij huis en stap in, onderweg nadenkend waar de straat is die ze noemde. Gelukkig, een plattegrond.. Snel uitstappen en kijken, het blijkt vlakbij te zijn. Ik scheur verder en na 10 minuten ben ik "ter plaatse". Beetje vreemd kom ik binnen, ik ken de goede man amper, toch even praten en vragen. Goed aanspreekbaar. Is nog steeds tijd kwijt maar weet wel wie hij is en waar hij is en wat hij die morgen gedaan heeft. Ik laat I. de huisartsenpost bellen.

Binnen 10 minuten staat de spoedarts voor de deur en onderzoekt de patiënt. Gelukkig is er op het eerste gezicht niets aan de hand. Later maar bij de eigen huisarts melden. Tot nu toe weet ik niet hoe het nu is. Afwachten maar.

Ik rij in de auto terug via de verbindingsweg tussen de twee plaatsen. Best geschrokken en gedachten malen door mijn hoofd. Terwijl de ondergaande zon het Drentse landschap streelt hoor ik op de radio "Op fietse" van Skik. Ik kan de plaatsen die Lohues in het lied bezingt voorbij zien glijden terwijl ik er langs rijd. Ik heb de banden vol met wind.. en besef dat ik niks te klagen heb, ook al doe ik soms dramatisch. Een moment van relativering, het kan erger... Maar van samen eten is niets gekomen, dat houden we tegoed.