Toe aan vakantie....

De laatste loodjes wegen het zwaarst bleek alweer.

Nu pas begin ik aan de voorbereidingen voor de reis naar mijn vakantieadres morgen.
Haar gekortwiekt, nieuwe look (nee geen foto). Tas uit de kast geplukt en stof eraf geblazen. Gister nog een laatste nachtdienst waar ik me terdege op had voorbereid(dacht ik). 's Avonds nog tot tien uur naar EHBO en mijn collega zou me daar ophalen. Weinig zin in.. Les over diabetes en insuline. Ik zat al in gedachten op Vlie, zodat de eilandjes van Langerhans meer een populaire vakantiebestemming leken, iets waar ik de lachers mee op de hand kreeg.. Waar het hart vol van is..

Alles goed en wel, aangekomen op bureau zocht ik mijn dienstpas. Niet aan de riem van mijn uniformbroek, die ik in mijn tas had gedaan. Schrik, mijn overhemd (messcherp gestreken) was er ook niet. Als "vreemde eend in de bijt" dus de hele nacht in mijn burgerkloffie rondgelopen. Gelukkig was het rustig en keek niemand er raar van op. Het pasje bleef weg. Nouja, pech, zal wel thuis liggen dan, maar ook daar niks te vinden. Dan maar douchen en plat tegen half acht vanmorgen. Wakker om kwart voor vier (!) en een smsje op mijn mobiel; een collega had m'n pasje per ongeluk meegenomen. Ik kon dus zoeken tot ik een ons zou wegen. (Da's een extreem laag streefgewicht). Probleem opgelost dus. Vandaag de laatste inkopen gedaan; ik begin tot rust te komen. Boottickets koop je tegenwoordig online, je print gewoon de streepjescode en je hebt je eigen tickets. Geen wachtrijen meer voor het loket. Leve de vooruitgang!

Ik ben de komende week weg; ik zal kijken of ik het internetcafé nog bezoek om jullie deelgenoot van mijn uitwaaivakantie te maken!

Tot Ziens ergens na volgende week!

Een symphonie in Assen

Ik wist dat ze zouden komen; de drie zangers en het NNO. Ze waren op tournee door Nederland met het programma "Symphonic Echoes of Pink Floyd". Ik heb nooit een echt Pink Floyd concert meegemaakt, maar ben ergens begin jaren tachtig op de muziek attent gemaakt door een kennis die een stel enorme boxen had staan waaruit de muziek toch wel erg lekker klonk. Op "Pauw en Witteman" heb ik al eens een stukje gezien, daar was ik niet kapot van. De reputatie van het Noorde Nederlands Orkest deed me besluiten om toch te kijken of er nog kaarten waren. Ik had geluk; er waren nog tien kaarten dus ik heb er snel één besteld en een auto geregeld. In "de Smelt" in Assen (ijsbaan en evenementenhal) was een grote zaal met een tijdelijke tribune ingericht. Ik vond met moeite een plekje achterin, met het nodige klauterwerk, ik houd niet van die "flexibele" tribunes die onder je voeten bewegen.

Al gauw kwam het orkest op, en werden de eerste tonen ingezet. Het programma voor de pauze was voor mij niet erg herkenbaar, het kwam uit het vroege werk van de groep, en daarmee ben ik niet zo bekend. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van Antonie Kamerling als vocalist en solist geen hoge pet ophad, tussen een kanon als Bert Heerink (Kayak en Vandenberg) en een ervaren zanger als Eric Mesie (ex Toontje Lager). Hij moest zijn best doen en miste soms een accoord, wat jammer was gezien de kwaliteit van het NNO als begeleiding. De muziek leent zich goed voor een symphonische bewerking, en dat zeg ik met mijn leken-oor. Na de pauze ging het aardig beter. Stukken als "Breathe" en "Comfortably Numb" waren bekend, maar in de setting van het NNO en de drie vocalisten werd de achtergrond duidelijk. Ik heb genoten.Voor een meer deskundige recensie verwijs ik naar de blog van P. die het eerste concert meegemaakt heeft. Ik zoek naar een leuk filmpje ervan; ik kom niet verder dan een verslag van RTV Noord, het geeft een goede indruk. Zeker de moeite waard!