Ontmoetingen

Soms kom je zomaar mensen tegen. Ik ben geen type dat snel ergens op een bankje gaat zitten. Met het mooie weer, na een fietstocht met mijn "nieuwe" fiets, deed ik dat toch even. Daar kwam een man aan, al lang niet meer "piep", eerder "stok". Hij "rollatorde" naar mijn bankje en ging erbij zitten. We raakten aan de praat. Meneer was ondanks zijn negentig lentes nog zeer bij de tijd. Net vanuit Groningen hier komen wonen, dichterbij de kinderen.

Politiek, de nieuwe dierentuin, de toestand in de wereld, leven en dood.. Alles kwam voorbij. Dagelijks 10 kilometer wandelen; hij draaide er zijn hand niet voor om. Peinzend staarde hij naar de mensen in de winkelstraat, zijn ogen een beetje dichtgeknepen tegen de zon. Na een half uurtje stond hij op. Met een handgebaar groette hij me, zette de rollator in de goede richting en stapte met ferme pas weer richting het wooncomplex waar hij zo'n mooi uitzicht had.

Nog geen week later op hetzelfde bankje; een "jongedame" van 85. Ook weer gesprekken, en ook weer dat kordate. Misschien trek ik het oude deel van Emmen aan door op dat bankje te gaan zitten? Ik hoor in elk geval mooie verhalen. Mooi oud geworden mensen, goed bij de tijd, genietend van de najaarszon de wereld beschouwend. Ik zou ervoor tekenen om ook zo te worden...

Liberté !

Het is vandaag 14 juli, voor de Fransen een nationale feestdag. Quatorze Juillet, dat was een jaar geleden ook de dag dat ik een papier tekende waarmee ik bevrijd werd van een jarenlang dienstverband met een club waar ik me al lang niet meer thuisvoelde. Ik kon me uit de naad lopen en me uitsloven, het was nooit goed. Zoiets bevordert de "arbeidsvreugd" niet erg, om het voorzichtig te zeggen. Voor mij was het een bevrijding van een paar maanden waarin ik na en tijdens een gebroken enkel ook nog eens met depri gevoelens kampte vanwege de hele heisa, en een jaar of drie waarin mijn verlangen daar afscheid te nemen steeds groter werd.

Liberté, égalité, fraternité. Vrijheid, gelijkheid, broederschap.. Pas nu zie ik dat het dus ook anders kan. Het kostte me een jaar om erover te bloggen, maar ik vond vandaag een passend tijdstip. Geen van de drie begrippen ervoer ik op mijn werk. Ik relativeer dat nu een beetje, maar ik ben blij dat ik er nu weg ben.

Mijn vakbondsman die me al die tijd bijstond vroeg me na afloop op weg nar zijn auto hoe ik me voelde. Ik lachte en riep "Liberté"! . Dat moest ik nog wel even uitleggen, maar hij begreep snel hoe ik me voelde. Free at last, om een andere historische figuur te citeren. Pas in oktober kwam officieel een einde aan mijn dienstverband, maar toen had ik al zoveel afstand genomen dat ik nu minzaam glimlachend de oud-collega's bezie. De meeste zijn van een nieuwe lichting en kennen me niet meer, en ik laat dat zo. Ik moet toegeven dat ik een paar zetjes nodig had, maar ik zeg nog steeds dat het het beste is dat me kon overkomen. Ik heb een half jaar stil gestaan, als ik mijn virtuele geschiedenis bekijk, heb ik niets gedaan omdat dat thema overheerste.
Je leert ermee omgaan, erbovenuit te groeien. Ik ben mijn eigen baas.

Ik schnabbel nu weliswaar van alles bij elkaar om de eindjes aan elkaar te knopen, maar alles beter dan thuis zitten.Jammer genoeg nog niet zoveel dat ik de WW niet meer nodig heb,maar wel lekker veel uren. En zelf gedaan, omdat ik van thuis zitten simpel word.

Morgen reis ik weer af naar de Achterhoek om een paar dagen bij Zwarte Cross te werken. Lowlands staat op het programma. Oproepcontracten zat.. Ook genoeg werk laatste tijd, ik voel me gewaardeerd en geaccepteerd op de locatie waar ik mijn nachten doorbreng als beveiliger. Dat werd laatst bevestigd in een voortgangsgesprek waar ik twee dagen over liep te sappelen, maar waar ik met een grote grijns weer uitkwam. Zo kan het dus ook..

Visit Britain

Morgenvroeg (erg vroeg) gaat de wekker.
Het moest er eens van komen; uw blogger gaat Londen bezoeken. Wel via een omweg; met de bus naar Calais en dan "de boot in". Voordeel is wel dat we de white cliffs of Dover zien, als het weer meezit. Verder op het programma; Buckingham Palace, Windsor Castle, de Thames en de Tower of London, wisselen van de wacht.. En voor mij: Engels bier, bacon and eggs, Engelse humor, de Union Jack in plaats van de Union fiets, en vreselijk de toerist uithangen. Ik heb er zin in en ben over een weekje terug.. We'll meet again!

Concert

Ik doe al jaren mee aan de Postcodeloterij, sinds ik merkte dat de postcodekanjer in mijn wijk viel en ik als "visser achter het net" mijn vangstquotum niet haalde terwijl de buren dagenlang in de olie waren van alle champagne die door de feestvreugde vloeide. Bittere teleurstelling was mijn deel. Toch toegegeven aan de verleiding, en mee gaan doen. In die jaren dat ik meedoe heb ik (per lot) 2 x de ijsprijs gewonnen (ik houd niet zo van ijs) en 3 memoryspellen, 4 kaarften voor Duinrell, kaarten voor wat vroeger Ponypark Slagharen heette (de enige pony's doe over waren belandden op de barbeque) en nu dus kaarten voor André Rieu in de Amsterdan ArenA.

Nu had ik daar best heen gewild met een vriendin die dat dus wèl leuk vindt, maar ik had al toegezegd om twee nachten bij Pinkpop te werken voor de Zeeuwen van de beveiliging waar ik ook oproeper ben. NU ben ik voor belangstellenden al 2 kaarten kwijt, ik heb er nog 4 over. Iemand zin om de schöne Blaue Donau weer eens te horen en mee te hossen? Niet allemaal tegelijk!!

Off topic: ik wil wel eens een clip vanuit Youtube bijvoegen hier, maar geen idee meer hoe dat moet. Kan iemand me tips geven?

's Nachts

Sinds enige tijd draai ik dus nachtdiensten. Tegen elven los ik de late dienst af en vervolgens zit ik negen uur moederziel alleen in een oud pand dat als opvanghuis dienst. Jongeren maar ook volwassenen die daar hun leven tijdelijk leven. Dat betekent af en toe als duvelstoejager fungeren als het om 2 uur nog niet stil is en het spul de volgende dag naar school moet. Een ronde binnen en buiten lopen, hopen dat het pand niet instort. Het vreemde toeval wil dat ik "vroeger" in hetzelfde pand heel wat voetstappen heb gezet toen er asielzoekers waren gehuisvest. Nostalgie. Soms als ik in het holst van de nacht door het huis dwaal, hoor ik in gedachten stemmen en zie gezichten van mensen en kinderen die al zeker twintig jaar elders zijn, doorgereisd of hier gebleven.
Tegen vijf uur vertrekt de eerste trein, hoor ik de bellen, en weet ik dat de nacht er bijna op zit. Alle tijd om tot diepe gedachten te komen..of minder diepe..

Een ritme ontwikkelen; tegen kwart over acht naar bed en tegen drie uur weer op. Yeah right. Vandaag deed ik pas om vijf uur mijn ogen weer open. Dag naar de Filistijnen en zometeen weer aan de bak. Gelukkig daarna meer dan een week vrij; in het weekend mijn koffer pakken voor een midweek naar Londen! Maar daarover later. Want logrevival of niet; ik heb de smaak te pakken!

Mladic

Het beste nieuws sinds tijden (of het moet de kwestie Bin Laden zijn) las ik vanmiddag toen ik na de nachtdienst wakker werd. Na jaren steggelen en "bijna arrestaties" hebben ze hem gepakt; Ratko Mladic. De laatste echt grote oorlogsmisdadiger uit de oorlog in voormalig Joegoslavië. Het collectieve schuldgevoel van Srebrenica ligt nog erg aan de oppervlakte bij de jongens die destijds deel uitmaakten van Dutchbat.

Indertijd werkte ik met asielzoekers. Je kon op je vingers natellen wanneer welke groep naar Nederland zou komen. De ene na de andere brandhaard ontwikkelde zich. Wachtkamers vol Bosniërs, waarvan de hoogst opgeleide mensen zich als tolk opwierpen. Uit pure interesse begon ik hun taal te leren. Woordje voor woordje, zin voor zin. Het liep uit de hand, en na een jaar zat ik bezwaarschriften te vertalen en hele gesprekken te voeren in het Servo-Kroatisch. Ik raakte er erg bij betrokken toen ik de verhalen hoorde die loskwamen toen ze me gingen vertrouwen.

De verhalen uit de eerste hand van mensen die Srebrenica overleefden maar hun mannen en zonen moesten achterlaten, de beelden op TV van Karremans die "only the piano player" was, de blikken in de ogen van mijn cliënten waar ik soms niet van sliep, ondanks dat ik een professionele afstand kon bewaren.. Alles kwam boven toen ik dit nieuws hoorde. Kennelijk is in Servië het politieke klimaat er rijp voor.

Binnenkort mag hij "gezellig" met Karadzic schaken in Scheveningen. Er zitten nog meer politieke scherpslijpers uit die tijd, een republiekje van oude mannen dus. Mladic, het betekent "jongeman" in het Servisch. Dat was eens, een oude man is nu gearresteerd, opgejaagd wild, oud en moe.

Een grote groep mensen kan het leed dat ze is aangedaan nooit vergeten, maar wel alvast weer voorzichtig naar de toekomst kijken. En dat is het beste nieuws sinds jaren. Gerechtigheid. Een hoofdstuk wordt afgesloten. Ergens ook in mijn hoofd.

Gyros 555

Vandaag was ik even in het centrum. Na wat shoppen vond ik mijn favoriete douchegel niet meer bij Etos, die zijn me dus als klant kwijt. Hoewel mijn eigen economische situatie niet erg rooskleurig is, moet de plaatselijke economie wel blijven draaien. Bij de andere drogist was mijn favoriete product in de aanbieding; 2 voor de prijs van één!.

Omdat er ook nog gegeten moest worden besteedde ik de uitgespaarde euro's aan de Griekse economie. Eerlijk is eerlijk, ze zitten daar in de penarie, dus openden de Grieken onlangs een eethuis in het Emmense. Gek als ik ben op Gyros Pita met Zaziki en wetend dat ik dat eigenlijk nergens anders kan krijgen behalve even over de grens, heb ik dus mijn bijdrage geleverd. Beschouw het maar als een soort "Gyros 555"

Kom er maar in Geert W.!

Dag Sinterklaasje

De afgelopen week gonsde het van de geruchten; een extra Sinterklaasjournaal op de TV, vèr voor de Goedheiligman in Nederland was gearriveerd. Spanning en sensatie natuurlijk. Maar ook; ouders op Twitter die zich afvroegen hoe ze een eventuele "machtswissel" aan hun kinderen uit konden leggen die nog diepgelovig waren. Hetzelfde Twitter knapte uit zijn/haar voegen toen ik de "hashtag" #Sinterklaasjournaal toevoegde. De ene "overload" waarschuwing na de andere verscheen in mijn timeline. Eindelijk was het zover. Met een beker chocolademelk en een uit de krochten van mijn keukenkast opgediepte chocoladeletter B (van Bram) zag ik dat Dieuwertje Blok en Bram van der Vlugt aan de onzekerheid een eind maakten. Bram was hulpsinterklaas af. Hij was jaren de naaste en meest bekende stafmedwerker van Sinterklaas geweest. Die staf hing hij nu aan de spreekwoordelijke wilgen. Het grote boek mocht hij houden, hoewel hij daarmee wel de aandacht van het college bescherming persoonsgegevens trok. Gelukkig is Bram altijd een kei in geheimhouding geweest.

Natuurlijk bestaat Sinterklaas. Daarover is geen twijfel mogelijk. Het is zelfs één van de weinige (letterlijk) geloofwaardige bisschoppen. En ondanks dat mijn nichtje van bijna 4 nog niet kan lezen moet je voorzichtig zijn met dit soort verhalen. Ik ben dan ook nooit van mijn geloof gevallen. Het enige dat me deed twijfelen was de verschijning van een "hulpsinterklaas" op een naburige school, terwijl ik wist dat de "echte" nog 2 klassen moest afwerken op mijn eigen school. "Nepperd" riep ik, intussen wat meer vaart makend om de roe van Piet te ontwijken (die had 'ie toen nog).


Vele jaren later werkte ik met asielzoekers. De werkgroep die zich voor deze mensen inzette, die in een plaatselijk pension gehuisvest waren had een idee; Sinterklaas komt op bezoek. Destijds bestond die groep mensen uit Afrikanen, Polen en een verdwaalde Roemeen. De mate van inburgering was nog zo laag, dat ze de man "achter de baard" niet herkenden (dat was uw blogger namelijk) en een echte bisschop zagen. Een paar Roemenen knielden, en enkele Zaïrezen sloegen een kruis en wilden de ring-met-nepsteen die ik droeg,kussen. Dat ging me toch te ver.
"Lève-toi mon fils" (sta op, mijn zoon) zei ik in mijn beste Frans, met verve mijn rol spelend.

Als Gereformeerd opgevoede jongeman was ik toch even in verlegenheid gebracht. gelukkig kregen ze snel door dat Sint vooral voor de kinderen kwam, en kon het feest doorgaan.

Daar moest ik aan denken toen ik Bram op TV zag,in een geweldig één-tweetje met Stefan de Walle, de nieuwe "CEO" van de BV Sinterklaas. Zoals hij zelf zei: per jaar een keer of dertig "achter de baard" is geen sinecure. Het stokje (of beter gezegd het stafje) is overgedragen. Een stuk jeugdsentiment is afgesloten. Ik word oud!

Dag Bram, dankjewel voor alle jaren Sint-plezier.

En Stefan;

Succes!

Blogrevival en politiek

Ook ik heb me aangemeld voor een Blogrevival, die door een aantal bloggers van het eerste uur werd voorgesteld. Zat van alle kleine microblogjes op Twitter is er een initiatief geboren om deze week weer eens ouderwets te bloggen. Na het 100 x verkeerd typen van een wachtwoord dat ik al twee jaar geleden gewijzigd had, kon ik in mijn blog scherm komen. Twijfel aan wat ik zou schrijven was de volgende stap. Wat maak ik nou helemaal mee? Over mijn werk kan ik niet veel schrijven..

Politiek dan maar? Ja! De Eerste Kamer is gekozen en Wilders kraait voorzichtig victorie. Geen meerderheid, maar doordat VVD als een windvaan zijn principes aan de SGP heeft verkocht omwille van het Torentje zit er een goede kans in dat een hoop onvriendelijke en populistische wetsvoorstellen door de Senaat worden geloodsd. Jammer, maar helaas; de tijdgeest, meneer, mevrouw, "het volk" mort. Griekenland en de euro, geblaat voor de bühne, Uitgesproken WNL port nog eens in de gulden-nostalgie.. toegegeven, de biljetten waren spannender en mooier dan de eurobiljetten, maar een weg terug is er niet.

Hoe denk ik over de toekomst? Ik vrees dat er nog veel meer geblaat gaat worden en dat de kudde schapen er als kippen zonder op achteraan loopt. Daarmee kan ik makkelijk een bruggetje naar het landbouw beleid slaan, maar dan komt dit blogje niet af. Verdenk me niet van haarscherpe analyses, maar ik maak wel zorgen over waar we naartoe gaan...

Werk

Hier eindelijk weer een update van mij. Over werk. Werk is iets dat je hebt of niet hebt, of bijna denkt te hebben en toch niet krijgt. Hoe dan ook; het kan verkeren.
In december vorig jaar was ik begonnen bij een huiswerkinstituut, waar ik een proefplaatsing tekende samen met het UWV. Ik zou voor drie maanden aan de slag met behoud van uitkering, waarna ik een halfjaarcontract zou krijgen. Al vanaf het begin kon ik "snuffelen" aan de organisatie. Dat snuffelen mondde uit in wc's poetsen en kantoren stofzuigen en dweilen. Na 2 maanden heb ik maar eens aan de bel getrokken. Voor schoonmaakwerk ben ik niet te beroerd, maar ik werd niet als studiecoach ingezet zoals beloofd was. Na een hoop vijven en zessen kon ik bijles Engels gaan geven aan een VWO leerlinge van 18 jaar. Clevere tante, maar wat onzeker na slechte resultaten op school. Samen hebben we haar Engels bijgespijkerd, en ik kwam tot de conclusie dat niet alleen talen mijn grote hobby zijn, maar dat ik ook talent heb om mensen iets bij te brengen.

Ik heb het met plezier gedaan, maar het waren maar 2 uurtjes per week, en de beloofde baan bleef uit, tot bleek dat steeds meer collega's er de brui aan gaven omdat ze gewoon niet betaald werden. Eind van het liedje was dat ik mijn UWV werkcoach inlichtte die acuut de stekker eruit trok, iets wat ik ook al had gedaan.

Solliciteren dan maar weer. Na een aantal maanden zag ik een vacature voor beveiliger in de regio Assen, bij een bedrijf in Apeldoorn. Oproepkracht, dat wel, maar baat het niet dan schaadt het niet. Een telefoontje was genoeg, en nadat ik mijn CV had gemaild tijdens dat telefoongesprek kon ik meteen diezelfde week komen, Ik toog dus welgemoed naar Apeldoorn met trein en bus, en al OV chippend kwam ik op het kantoor aan. Goed gesprek gehad, en meteen een paar papieren ondertekend,waarna een dag later mijn contract in de bus, en inmiddels al een stuk of 8 nachten op diverse locaties gedraaid. Rustige nachten in een opvanglocatie voor minderjarige asielzoekers, inmiddels vlakbij huis, dus geen gevaarlijke autorit meer na de nachtdienst. Ik draai nog niet genoeg uren om mijn WW kwijt te raken, maar het aantal uren stijgt gestaag. Ik tel de uren die voorbijkruipen terwijl in het huis de rust van de nacht zijn intrede doet. De ene nacht gaat me gemakkelijker af dan de andere, maar elke keer weer ben ik blij dat het acht uur is, de aflossing komt, en ik mijn bedje in kan schuiven. Er is weer wat stabiliteit teruggekeerd, al weet ik niet of ik dit nog jaren ga doen.

Afscheid van oma, 1914-2010

De jaarwisseling 2010-2011 is één om nooit meer te vergeten.

Onderweg naar mijn ouders om daar 2010 uit te luiden, werd ik gebeld door mijn vader. Mijn oma, van ruim 96 jaren, was kort daarvoor toch onverwacht overleden. Zoals haar wens was; rustig inslapen en niet meer wakker worden.Een beetje verdwaasd liep ik verder naar hun huis, terwijl mijn ouders inmiddels afgereisd waren naar de stad waar oma woonde. Met mijn broer heb ik daar een beetje onwerkelijk Oud en Nieuw gevierd, de buren een hand gegeven om middernacht, en daarna het huis afgesloten.
Bij broer nog een fles bubbels opengetrokken en herinneringen aan haar opgehaald.
Twee weken geleden was de begrafenis. Een mooie afsluiting van een lang leven, het begin van een herinnering. Het is moeilijk voor haar kinderen, mijn moeder, ooms en tantes, maar het is goed zo. Zesennegentig. Ik proef dat getal en denk na over wat oma allemaal heeft meegemaakt, en over de verhalen hoe hard het leven was voor een meisje van 13 of 14 dat moest werken en "kachels poetsen" zoals oma het noemde. Bikkelhard, dat leven. Het heeft zijn weerslag gehad op haar latere leven. Een leven dat wij ons niet kunnen voorstellen. Een leven dat nu voorbij is.
Het is goed zo..