Dag Sinterklaasje

De afgelopen week gonsde het van de geruchten; een extra Sinterklaasjournaal op de TV, vèr voor de Goedheiligman in Nederland was gearriveerd. Spanning en sensatie natuurlijk. Maar ook; ouders op Twitter die zich afvroegen hoe ze een eventuele "machtswissel" aan hun kinderen uit konden leggen die nog diepgelovig waren. Hetzelfde Twitter knapte uit zijn/haar voegen toen ik de "hashtag" #Sinterklaasjournaal toevoegde. De ene "overload" waarschuwing na de andere verscheen in mijn timeline. Eindelijk was het zover. Met een beker chocolademelk en een uit de krochten van mijn keukenkast opgediepte chocoladeletter B (van Bram) zag ik dat Dieuwertje Blok en Bram van der Vlugt aan de onzekerheid een eind maakten. Bram was hulpsinterklaas af. Hij was jaren de naaste en meest bekende stafmedwerker van Sinterklaas geweest. Die staf hing hij nu aan de spreekwoordelijke wilgen. Het grote boek mocht hij houden, hoewel hij daarmee wel de aandacht van het college bescherming persoonsgegevens trok. Gelukkig is Bram altijd een kei in geheimhouding geweest.

Natuurlijk bestaat Sinterklaas. Daarover is geen twijfel mogelijk. Het is zelfs één van de weinige (letterlijk) geloofwaardige bisschoppen. En ondanks dat mijn nichtje van bijna 4 nog niet kan lezen moet je voorzichtig zijn met dit soort verhalen. Ik ben dan ook nooit van mijn geloof gevallen. Het enige dat me deed twijfelen was de verschijning van een "hulpsinterklaas" op een naburige school, terwijl ik wist dat de "echte" nog 2 klassen moest afwerken op mijn eigen school. "Nepperd" riep ik, intussen wat meer vaart makend om de roe van Piet te ontwijken (die had 'ie toen nog).


Vele jaren later werkte ik met asielzoekers. De werkgroep die zich voor deze mensen inzette, die in een plaatselijk pension gehuisvest waren had een idee; Sinterklaas komt op bezoek. Destijds bestond die groep mensen uit Afrikanen, Polen en een verdwaalde Roemeen. De mate van inburgering was nog zo laag, dat ze de man "achter de baard" niet herkenden (dat was uw blogger namelijk) en een echte bisschop zagen. Een paar Roemenen knielden, en enkele Zaïrezen sloegen een kruis en wilden de ring-met-nepsteen die ik droeg,kussen. Dat ging me toch te ver.
"Lève-toi mon fils" (sta op, mijn zoon) zei ik in mijn beste Frans, met verve mijn rol spelend.

Als Gereformeerd opgevoede jongeman was ik toch even in verlegenheid gebracht. gelukkig kregen ze snel door dat Sint vooral voor de kinderen kwam, en kon het feest doorgaan.

Daar moest ik aan denken toen ik Bram op TV zag,in een geweldig één-tweetje met Stefan de Walle, de nieuwe "CEO" van de BV Sinterklaas. Zoals hij zelf zei: per jaar een keer of dertig "achter de baard" is geen sinecure. Het stokje (of beter gezegd het stafje) is overgedragen. Een stuk jeugdsentiment is afgesloten. Ik word oud!

Dag Bram, dankjewel voor alle jaren Sint-plezier.

En Stefan;

Succes!