Waarnemer

De afgelopen week staat voor mij in het teken van de Top2000. Dag en nacht luister ik, ik ga veel te laat naar bed en sta brak op, maar heb het er voor over. Er zijn zelfs mensen die doorhalen en er hun leefritme op aanpaassen. Ik niet. Als ik in de auto maar muziek heb, en via mijn mobieltje eventueel.

Iemand die ook altijd deel uitmaakt van onze chatgroep en vriendengroep op het internet, en de Top2000 nooit wil missen,is Eric Smaling. Sinds kort is hij senator voor de SP, en drukt dus het pluche van de Eerste Kamer. Ook is hij gelegenheids-weblogger geworden. Als afgevaardigde namens de EU verblijft hij enkele dagen in Kenia als waarnemer bij de verkiezingen. Ik neem mijn petje diep voor hem af. Als landbouwdeskundige weet hij veel van de regio en is er eerder geweest. Ik volg de ontwikkelingen op de voet, het lijkt er toch wat grimmiger aan toe te gaan voor zover de berichtgeving naar Nederland doorsijpelt.
Ik weet niet wat ik zou doen als ik de kans kreeg daar heen te gaan, zelfs al zou ik de Top2000 gedeeltelijk ervoor moeten missen.
Ik vind het wel een erg goed initiatief en heel nodig ook. Voor de medebloggers en lezers die erin geïnteresseerd zijn zou ik zeggen; klik de link aan en lees zijn ervaringen. Warm aanbevolen!

Bijna raak

Het wegverkeer doet me de laatste dagen mijn hart vasthouden.

Vlak voor de kerst al een bijna-aanrijding meegemaakt, op Kerstavond moest iedereen nog even snel boodschappen doen. Stresskikkers..haast haast..
Een ouwe Volvo trekt op en wil de parkeerplaats van de supermarkt oprijden, en wordt op een haar na vol geraakt door het Golfje uit tegenovergestelde richting. Enkele meters rubber en een aanrijding die op het nippertje voorkomen wordt zijn het gevolg. Het Golfje vervolgt onzeker zijn weg. Broer en ik zien het gebeuren (we reden er achter) en hadden een gevoel van "Oei"..

Op de parkeerplaats is het al niet veel beter. Onderweg naar de diverse bureau's ook meerdere "near misses" gezien. Bij Gieten sukkelt een Japannertje met 30 km/u de rotonde op. Een BMW vliegt er bijna achterop, door hard remmen en uitwijken gaat het goed.. Wat wordt de volgende?.. Gisteren, weer bij de supermarkt. Ik was op de fiets, net boodschappen gedaan. Relaxt pendelde ik op het fietspad en zag bij de uitrit van de winkel een auto staan met een aarzelende mevrouw erin. Voor de zekerheid remde ik wat bij. Achter me kwam een dure Audi voorbij.

Ik probeerde "telepatisch" te roepen naar die aarzel-mevrouw. "NIET DOEN! Blijf staan!".. Helpt niet. Ze geeft een beetje gas en schiet de weg op. De Audi remt keihard, maar dankzij het ABS systeem blokkeren de wielen niet. Ik stond inmiddels stil en wachtte op de klap die zou volgen. Hij kwam niet. Met een laatste hijs aan het stuur ontwijkt de ene de andere auto, half over het stuk fietspad waarvan ik net had besloten er maar even niet te fietsen. Op zo'n moment zie je alles vertraagd. Het aarzel-mevrouwtje kijkt me nog even aan en gaat er dan als een speer vandoor..

Ik weet niet of het de tijd van het jaar is,maar ik hoop wel dat het bij "bijna" blijft, want je zou haast denken dat er wat gaat gebeuren. Ik zal voorzichtig blijven rijden, voor hen die zich zorgen maken..

On the road again

De laatste dagen zit ik vol continu in Delfzijl te werken. Late diensten. Het hangt me een klein beetje de keel uit, maar de ritten er vandaan zijn wel in orde. Die erheen niet zo zeer. Helaas is de bietencampagne nog niet voorbij en zit ik vaak achter die vrachtwagens. Meestal gaan die door naar Groningen of Hoogkerk, zodat ik op de rotonde van Gieten de N33 opdraai zonder hinder. Helaas zit er ook ander vrachtverkeer op de weg. Verkeer met boormateriaal voor de aardgasbuffer in Zuidwending. In de meeste gevallen kan ik omdat ik de route inmiddels goed ken, het verkeer analyseren. Meestal ben ik ze ter hoogte van de afslag naar de A7 kwijt.

Dit keer ook, alleen zat ik tot Delfzijl achter een auto met aanhanger die zich keurig aan de max. snelheid van 80 km/u hield. Schoot niet op dus. Geen stress..Mijn collega kwam me al tegemoet, hij was al vrij, terwijl ik nog een half uur naar een gratis parkeerplek zocht. Na de dienst; een stuk relaxter. De auto stond eenzaam op de parkeerplaats, het kerstpakket stond me op te wachten, dus dat heb ik maar eens thuisgebracht. Radio 2 komt op de autoradio, nog een kwartiertje "Theater van het Sentiment" en dan overschakelen naar Radio 1. De Top2000 is nog niet begonnen, dus maar "Het Oog" tot ik thuis ben. De grap is op welke tijd ik over kan schakelen en waar ik dan ben. Meestal ben ik Veendam voorbij, soms nog niet. Ik reken een uur en een kwartier, maar meestal red ik het in een klein uurtje in Emmen aan te komen. Relaxt luisterend overkwam het me om op de rotonde Gieten de eerste afslag te nemen en dus al bijna in Assen te raken. Bij Rolde eraf en via gehuchtjes als Papenvoort en Nooitgedacht in Borger aangekomen. Ook daar weer binnendoor vanwege werkzaamheden en uiteindelijk weer op de N34 uitgekomen richting Emmen. Niet de meest logische route, maar wel twee obstakels in de vorm van tijdelijke rotondes vermeden. Onlogische situaties zorgen voor gevaar; laatst trof ik een auto die in de verkeerde richting de rotonde wilde nemen en de bus naar Groningen trof. Wie reed er nu spook?

Vannacht mag ik weer, dat betekent 's ochtends om 7 uur de baan op. Pittig wel.. De kerstdagen staan voor de deur, dan ben ik gelukkig vrij..

En...actie!

Zoals beloofd het vervolg van mijn debuut op de vaderlandse TV,
de opnames van de "Top2000 à Gogo".

Zaterdag om 16:00 uur vertrokken met een lid van de Vrienden van de Top2000 die ook in Emmen woont. Gezellig gezelschap en goede muziek op de radio; Veronica, want nog geen Top2000 op de radio. Tegen half zes in Hilversum aangekomen en onderweg al intensief SMS verkeer uitgewisseld met de aanwezigen die al aan een drankje zaten. Helaas waren in het "Grand Café" van de "Beeld en Geluid Experience" alleen patat en kroketten te verkrijgen, terwijl de verse gamba's net uit het ijs werden gehaald.. Die waren waarschijnlijk voor de "Idols" liefhebbers die ook verwacht werden.
Na een snelle hap (kleffe friet en dat voor 8 euro) Gingen we naar Studio 2. Daar in de hal een aantal anderen tegengekomen die ook bij de groep hoorden. Het gebouw was een betonnen bunker, voorzien van veel glas en metaal. Na een half uur wachten stormden we naar binnen, trappen af en gangen door, tot we in de catacomben van de studio kwamen, waar het à Gogo café was opgebouwd uit rekwisieten van films en oude tv series. We hadden al snel een tafeltje gevonden, waar we een goed uitzicht hadden. De opname moest er in één take op, en Matthijs van Nieuwkerk kwam onder luid applaus (aangemoedigd door de technici op de vloer) de kroeg binnenlopen.
De avond was een feest der herkenning. Oude clips, de één tweetjes met Leo Blokhuis, gasten Dolf Jansen en Maarten Spanjer, en dat alles terwijl bier en wijn op bladen werd rondgedragen en voor veel sfeer zorgde bij het publiek, vooral omdat ze gratis waren.. Veel te snel was het weer voorbij, maar er ontstond een gezellige afterparty waar ik nog met wat mensen gepraat en wat gedronken heb. Het gevoel met gelijkgestemden te zitten kletsen was erg leuk.



De terugreis was gezellig, het bleek dat chauffeur R. genoeg mensen kende die ik ook kende, wat weer voor herinneringen zorgde. Tegen middernacht waren we thuis, en dook ik in mijn bed, wetend dat ik er om 5 uur weer uit moest voor een vroege dienst in Groningen.. Het was een belevenis op zich!




Aanvulling: de uitzending waar ik in "voorkom"" is op 29 december gepland.

Stilte..opname!

Vandaag is het zover.

Met een groep vrienden waar ik al eerder van vertelde gaan we Hilversum onveilig maken. Vanavond zijn de opnames voor één van de afleveringen van "de Top2000 à Gogo". We worden rond half acht in het omroepcomplex verwacht, en gaan voor die tijd een hapje eten in het "beeld en geluid experience" dat ernaast staat. Daarna maken we onze opwachting in het café bij Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis om de muziekgeschiedenis door te nemen en "klapvee" te spelen. Vorig jaar was ik in Locomotion in Zoetermeer voor opnames, maar daar heb ik niks kunnen zien van artiesten en presentatie; we zaten ergens in een hoekje weggestopt. Dit jaar herkansing dus! Verslag van deze dag volgt zeer binnenkort.. Vertrek om vier uur met een mede-fan die in de buurt woont.


Ik heb er zin in!

Een eigen huis..

Ik woon prima in mijn flatje, al is het rond deze tijd van het jaar best koud soms, met slecht één gaskachel. Onlangs met een collega had ik het over huizen en het kopen ervan. Niet dat ik me dat kan veroorloven, maar je kan altijd kijken toch? Zo kwam ik op Funda huizen tegen van mensen die ik ken en waar ik ook binnen ben geweest, jaren geleden. Toch leuk om weer eens virtueel rond te kijken. Niet iedereen zet zijn huis op Funda of neemt een makelaar in de arm voor de verkoop. Tot mijn verbazing staat het huis tegenover mij op Marktplaats. Ik heb maar eens gezocht, en kon ook daar virtueel binnen kijken. Het grappigste aan de zaak was dat ik uit het woonkamerraam mijn eigen flat kan zien. Mooie zomerse foto's. Ik stond die dag niet op het balkon, maar de was hing buiten en de gordijnen zaten dicht; ik zal wel hebben liggen pitten na de nachtdienst. Het bood een apart perspectief.
Niet dat ik het huis wil kopen, en ik houd al helemaal niet van grasmaaien en tuinvijvers,maar het geeft een beetje een indruk van de buurt..

Water?

Ik kreeg gisteravond een mailtje van het waterleidingbedrijf WMD.
Vorig jaar had ik aangegeven dat ik de meterstand wel per email wilde doorgeven, en dat hadden ze goed onthouden. Gelukkig zit de meter in de meterkast in de gang, in mijn vorige flat moest ik eerst naar de kelderberging lopen. Ik mocht de stand doorgeven, en voor de eerste inzenders was er kans op een prijs; 75.000 liter water gratis!. Dat laat ik me natuurlijk niet ontzeggen, alleen vraag ik me wel af of ik die hoeveelheid in termijnen krijg of in één keer. Je hebt kans dat er dan opeens veel meer brand in de wijk is, de brandweer komt dan even bij mij tappen. Een zwembad op mijn balkon wordt wat lastig, maar ik kan natuurlijk een aquarium beginnen. Iemand tips voor als de tankwagen voorstaat?

Als het valt..

..Dan valt het tegen..

Eigenlijk een campagne voor veilig werken in de bouw, maar ook handig in het dagelijks leven. Zorg ook dat je niet te moe op pad gaat want dan krijg je brokken. Gisteravond met broer M. een film bezocht in de "bios-bunker" in Emmen. Gezellig. Vertrokken van huis, broer kwam gehaast de trap af en verliet struikelend over de drempel het pand. Auw. Gelukkig viel het erg mee maar ik schrok wel. Mijn wijze hoofd schuddend over dat gestuntel gingen we op pad. Omdat je na twee consumpties tijdens een film wel graag wat vocht kwijt wilt (en het ook weer wilt aanvullen) liep ik even de zaal uit. Zware deuren, oef.. Ik liep direct rechtsom terwijl de deuren langzaam dichtvielen en daarmee de beugels van de magneetsluiting die op de vloer waren gemonteerd aan het zicht onttrokken. Daar ging ik dus. Mijn voet haakte achter een beugel en ik smakte met mijn volle gewicht tegen de vloer. De tweede beugel ontweek ik nog net. Auw.. Even de bedrijfsleider gesproken die me aan zag komen strompelen. Oei, ik bleek de eerste niet te zijn die ruzie had met die dingen.
Nu dus blauw. Been, hand en schouder vertonen mooie kleuren inmiddels. Slapen ging redelijk, hoge pijngrens kennelijk, maar lopen is wat lastiger.. Stom ook dat ik niet beter uitkeek.. En ik schudde m'n hoofd nog wel over M. met zijn gedoe.
Het had erger gekund, maar ik loop wel stijfjes nu. Gelukkig vandaag vrij en morgen laat, ik moet even aanzien hoe het wordt met de diensten..

Doe Maar (net alsof)

Ik werd vandaag "teruggeworpen" naar het jaar 2000.

In dat jaar studeerde ik in Groningen, en via het internet op school vernam ik dat de heren van Doe Maar één reünieconcert gingen geven.
Leuk, de groep en de muziek spraken me aan, ik was een fan tot ze in 1984 aan hun eigen succes ten onder gingen, hordes roze/groene meisjes in wanhoop achterlatend.
Ik wist niet zeker of ik wel naar een concert wilde, maar toen ze de CD "Klaar" uitbrachten was ik om. De fanclub werd afgestoft en er kwam een website. Er werd druk gechat via toen nog ICQ (wie heeft dat nog?) en via de site www.doemaar.com die na de persconferentie van de heren openging. Ik kreeg zelfs serieuze "verkering" met een dame die regelmatig op de site te vinden was. Dat resulteerde in een relatie van anderhalf jaar. In die tijd heb ik veel mensen leren kennen, rare snuiters maar ook serieuze types. Toen ik het bericht op www.nu.nl zag werd er doorgelinkt naar de site van één van de fans van het eerste uur. Vertrouwd gezicht, de hele verzameling teksten, foto's en Doe Maar parafernalia was sinds de laatste concerten nog steeds online. Ik denk dat de bezoekersteller inmiddels aardig warmloopt.
Uit nostalgie heb ik mijn cd's weer afgestoft en bemerkt dat ik de DVD van het concert in Ahoy' waar ik ook ergens tussen de menigte stond, nooit gedraaid heb omdat ik in 2001 nog geen DVD speler had..

Vanmorgen hoorde ik dat ze weer bij elkaar komen in juli volgend jaar. Weer voor één concert. Heintje Davids..In 2000 was daar ook sprake van, het werden er twaalf en allemaal uitverkocht. Is het geld nu op?

Zal ik een kaart voor het concert kopen? Visioenen, koorts en kippenvel.. Ik zag de dames die als puber ontroostbaar waren dat de band stopte nu als huismoeder helemaal losgaan.Ik heb gevallen gezien van meiden die alle concerten bezochten, intussen het huishouden in de steek latend. Er zijn serieuze relaties ontstaan, en er zijn net zoveel gesneuveld. Dertigers die luid meebrulden met de muziek uit hun jeugd.. "Hé er is geen bal op de TV".. Nostalgie.. Slechte herinneringen,mooie herinneringen.
De voorverkoop start op 1 december, maar nu al zijn er kaarten te koop. Zitplaats bijna 90 euro, en dat wordt me te grijs. Ik wacht wel even af, er komen vast nog meer concerten, ze moeten tenslotte weer zeven jaar teren op de winst..
Ik moet eerlijk zijn, het kriebelt wel weer!
Als uitsmijter een clip van de laatste cd, een modern nummer dat ik erg leuk vind. er zijn weinig leuke clips bewaard gebleven..


">


Of deze;

">

Netwerken

Daar ben ik weer..

Het werk dat ik doe is in de laatste maanden steeds minder interessant geworden. Diensten zijn afgelopen (projecten), ik merk dat er steeds minder uitdaging en voldoening voor me in zit. Invloed uitoefenen door mee te praten schijnt moeizaam te moeten, en als ik bekijk wat ik voor papieren heb gehaald zit ik denk ik niet meer echt op mijn plek. Bovendien is het nooit de bedoeling geweest hier tot mijn pensioen te werken. Tijd voor vernieuwing dus. Het CWI hielp me mijn competenties duidelijk te maken, en in kaart te brengen wat mijn talenten zijn. Inmiddels heb ik meerdere mensen gebeld die iets meer zouden kunnen betekenen in de zin van advies en goede raad. Die is duur zegt men, maar het kostbaarste wat je kwijt bent is je eigen tijd. Een gesprek met een oud docent, hij kent me van haver tot gort, gaf me wel wat positieve aanknopingspunten.

Vandaag op het gemeentehuis een afspraak, verder heb ik de vakbond benaderd en nog wat oude bekenden. Welke kant wil ik op? De handhavingstak is misschien toch niet helemaal mijn ding heb ik gemerkt. Ik stel vragen en ben een man van het betere spitwerk. Regeltjes opvolgen en niet nadenken over de logica ervan, daar kan ik slecht tegen. UWV? Gemeente? De stap om mensen aan te spreken of te bellen is soms groot. Mensen die me kennen zeggen dat ze dat vreemd vinden, extravert type als ik ben. Als je je er eenmaal toe zet valt het echter best mee heb ik gemerkt. Bovendien is het een positieve afwisseling van het werk; op niveau praten met mensen die ertoe doen in de samenleving.

Ik ga zo de deur uit voor mijn volgende gesprek; hopende dat een netwerk mij kan helpen aan net werk! Er mag geduimd worden..

Liefdadigheid met een staartje!

Ach, laat ik ook eens behulpzaam zijn. Aanwaaien bij mijn ouders, waar moeders met het eten en vaders met de computer bezig is. Ik krijg te horen dat er nog een kofferbak vol kleren en schoenen voor de Roemenië hulp (voorheen Help de Polen, maar die helpen ons nu) naar het depot moet. Ik ben de beroerdste niet en pak de autosleutels. Het depot is vlakbij. Snel geef ik drie "Turkentassen" zoals we ze noemen (je ziet ze weleens met "medelanders" op stations lopen) aan de bejaarde beheerder die ze behendig leegkiepert. Er valt een blok hout uit de tas dat ik weer in de kofferbak gooi. Ik rijd weg, mission accomplished. Bij m'n ouders thuis vertel ik dat alles afgeleverd is, terloops vertel ik van het blok hout. Opeens gaat moeders een licht op; er zaten nog autospullen onderin de tas, met kleren er bovenop!.

Niet de bedoeling natuurlijk, hoewel een sleepkabel in Roemenië een uitkomst is..
We pakken meteen de auto terug. De beheerder wil net afsluiten, maar met een handige beweging zet ik hem met zijn rollator klem onder de roldeur..
Gelukkig, de buit ligt er nog. Sleepkabel, verkeershesjes, en wat frutsels voor reparatie liggen op tafel. Na een korte uitleg krijgen we de spullen terug, die in het daarvoor bestemde vouwkratje gaan. Zo kunnen ze met een gerust hart op reis. Ik zie gestrande bestuurders van Dacia's en Lada's in Boekarest vergeefs op de gedoneerde sleepkabel wachten. Er is één troost; de warme truien en modieuze schoenen houden ze wel warm tot de wegenwacht komt, in een geelgeverfde boerenkar..

Uit de kast

Nee, niet in die zin, beste lezers.
Op het verkeerde been gezet? welnu, een opruimactie van mijn kant leverde het volgende resultaat op; restanten van ettelijke kerstpakketten.
Doosje chocoladesticks houdbaar tot september 2005. Pakje crackers, november 2006.
Gesorteerde chocladekoekjes van maart 2006. Al die chocolade, het is duidelijk dat dit een single mannen huishouden is, anders was die chocola al lang op geweest.
Blikken met vruchtenmix, doosje "feestsaus" van 2 kerstmissen geleden, en nu ben ik er bijna doorheen en kan er nieuwe voorraad in. Een gegeven paard dient men niet in de bek (mond) te kijken. (Lijkt me ook niet erg fris trouwens) maar het nieuwe kerstpakket maakt over een maandje zijn opwachting, ik denk dat ik bepaalde dingen maar naar de voedselbank breng. Het overschot is voor de goddelozen, zeiden ze thuis altijd. Voor mij dus? En ik heb geen zin in feestsaus vandaag. Zelfs de vruchtenyoghurt van meneer Aldi vond zijn weg in mijn rugtas gister, in de knel gekomen door één of ander blik.. Het is niet aan mij besteed.

Ommelandse Reis

Sinds een paar weken draai ik vaker diensten in Groningen Stad en Delfzijl.
Boeven bewaken, leuk werk. Ook nachtdiensten, hoewel de reis terug naar huis vanuit het uiterste puntje van Groningen je niet in de kouwe kleren gaat zitten na een nachtdienst. Niet dat ik daar zoveel te doen heb 's nachts..Gelukkig hebben ze Film1 op de kabel en zie ik in de baas zijn tijd de meest recente en ook oudere films. Achtereenvolgens Saving Private Ryan, Nachtrit en United 93. Na een uur en een kwartier helemaal brak terug in Emmen.

Gister stond ik op het rooster voor Groningen. Om half twee een dienstauto gehaald en me naar "Stad" begeven. Aangekomen een pasje gehaald en de auto in de parkeergarage gezet, en door naar de afdeling waar ik moest werken.
Voor de tweede keer deze maand keek men verbaasd op dat ik mijn neus liet zien. Weer bleek dat ik in Delfzijl op het rooster stond, en dat terwijl ik nog gecheckt had omdat het eerder is voorgekomen. Nouja..Daar ging ik dus weer in omgekeerde volgorde, naar beneden, auto starten, de garage uit en voor het bureau parkeren en pasje afgeven. Vanwege werkzaamheden moest ik een alternatieve route bedenken. Vanuit Groningen de A7 via Hoogezand, Sappemeer, richting Appingedam en dan naar Delfzijl.Onderweg voor een broodje gestgopt bij een tankstation (wherever you go)en de nieuwe CD van de Eagles zien staan. Hup, meenemen, lekkere reismuziek. Dubbel cd voor 20 euro.. Verder maar weer. Eerste afslag gemist, dan de tweede maar.
Hoosbuien en rukwinden maakten het lastig om het Peugeootje op de weg te houden, terwijl ik de provinciale weg trotseerde. Pff, Delfzijl in zicht.. Ik leer de alternatieve route nooit, ik kwam zelfs bij onze recordblogger A. langs, die niet eens stond te zwaaien..

Na een rustige dienst mocht ik gelukkig eerder weg, zodat ik lekker op tijd thuis was. Op advies van voornoemde blogger de N33 genomen en niet afgeslagen richting Stadskanaal, maar door naar Gieten en de in staat van verbouwing verkerende N34 opgereden. Ondanks alle omleidingen en rotondes toch een prettigere route.
Met bijna 200 kilometer op de dagteller kon ik eindelijk naar huis. Morgen weer, het rooster is duidelijk; deze keer wèl naar "Stad". Het zal mij benieuwen.
Het telefoontje met de vraag of ik vrijdag nacht weer die kant op wil in plaats van laat ('s middags) heb ik afgewimpeld, temeer omdat ik de dag erop weer voor een groot feest in die contreien word verwacht. Twee keer heen en terug is me iets te gortig..

Hoog en droog

Het moest er een keer van komen. Nu het koude jaargetijde weer aanbreekt is het steeds moeilijker om de was droog te krijgen. Een wasrek in de kamer is tot daar aan toe, maar als ik de dekbedovertrekken van mijn lits-jumeaux wil drogen, dan is het een ander verhaal. Lange lellen over deuren en stoelen gedrapeerd. Bij goed weer op de droogtoren op het balkon, die bij het minste zuchtje wind omwaait.
Via-via kon ik aan een goede, niet te oude droger komen. Nu nog zorgen dat 'ie boven komt. Hij paste staand in de auto dus dat was het probleem niet; de derde etage werd lastiger. Broer loodste ons naar boven, ik had intussen de benedenbuurman onder de douche weg getrokken om te helpen sjouwen. Het ding was verbazend licht, en kon met enig passen en meten tussen de koelkast en het (niet werkende) gevelkacheltje staan.
Inmiddels draait de eerste lading was al, ik blijf denk ik maar op voor het resultaat..

Moe

Hoe moe kan je zijn als je niets doet de hele dag?
Vanmiddag om één uur was de uitvaart van de zus van mijn beste vriendin.
Ze overleed zondag plotseling, 64 jaar jong. Nog geen maand geleden hebben we nog samen gekletst en gelachen op het verjaardagsfeest van mijn vriendin, één dag na mijn verjaardag. Zondag was ik ergens in de buurt van Utrecht toen ik door vriendin D. werd gebeld. Ik heb geprobeerd iets van de dag te maken, maar makkelijk was het niet. Vanmiddag afscheid genomen, een familie die helemaal kapot was, en ook binnen bleef het niet droog bij mij, ondanks dat de regen buiten viel.
Zoiets is zo oneerlijk. Vriendin heeft het al voor de kiezen gehad afgelopen jaren, dit komt er nu weer bij.

Moe dus.. Alles is relatief zo blijkt maar weer.
Onderweg maar een ruime bocht om snoeiende mannen gemaakt die met een hoogwerker bezig waren. Overdreven voorzichtig misschien,maar toch.
Depri ben ik er niet van,alleen erg moe...

Het ga je goed, H. ..

Jeugdsentiment

Onlangs was ik even in de "Bieb" waar een bekende boeken-antiquair zijn handel had uitgestald. Naast oude exemplaren van "Het Aanzien van" en oude fotoboeken was er een uitgebreide collectie kinder-en jeugdboeken van "vroeger" waar ik nog uit ben voorgelezen. Achteraf hoorde ik dat vooral de "Pinkeltje" boeken bij mijn broer en mij favoriet waren, terwijl mijn vader er halverwege bij in slaap sufte. De tacktiek van het ter plekke verzinnen van een verhaal terwijl hij zogenaamd voorlas was op den duur geen beproefd recept meer; we hadden het al zo vaak gehoord dat we daar niet meer in trapten. Zo vond ik ook de stichtelijke boeken uit de reeks "Voor onze Kleinen" van de schrijver W.G. van de Hulst, die kinderboekjes als "de wilde Jagers" en "Het wegje in het koren" schreef, geïllustreerd door zijn zoon. De tekeningen staan me nog het meeste bij. Ik die tijd heb je geen erg in de vrij moraliserende toonzetting van deze boekjes. Ik heb ze nog weer eens doorgebladerd. Kattenkwaad uithalen was tot daar aan toe, als je dan maar berouw toonde en een braaf godvrezend kind was. Voor de duidelijkheid; dat is de rode draad die door de boeken loopt, niet per definitie die van mijn opvoeding. Het was een stukje jeugdsentiment.
Later kwamen daar de "Snuf de Hond" boeken bij. Ook daar; spannende avonturen en geheime gangen in oude kastelen met als climax de Duitsers op je hielen. De hoofdpersoon vindt een schatkist terwijl hij de hete adem van de Waffen SS of andere booswichten in zijn nek voelt. Trillend van spanning sloeg ik de bladzijde om en de hoofdpersoon deed de schatkist open en verzonk in devoot gebed omdat hij een Statenbijbel vond. Gezonde jongen, was dat alles? ik heb het boek later maar weggelegd, de climax was een anticlimax. Het schijnt nu verfilmd te worden, naar verluidt heeft de EO de rechten al gekocht..

Later hield ik meer van realistische boeken,maar met de "wijsheid" van nu moest ik toch even glimlachen om dit soort boekjes. Het heeft helaas niet geholpen mij tot een braaf jongetje te maken..

Competentie?

Een paar weken geleden, net voor mijn vakantie, ben ik eens gaan buurten bij het CWI.
Niet dat ik verwacht binnenkort zonder werk te zitten, maar ik merk dat mijn doorgroeimogelijkheden beperkt zijn. Projecten vallen weg, de diensten bieden weinig uitdaging voor me en het salaris zal altijd beperkt blijven tot net iets meer dan het minimum. Bij mij kruipt er dan een gevoel naar boven dat zegt dat ik verder moet gaan kijken dan mijn neus lang is. Gelukkig hebben ze daar iets voor bij het CWI; een competentietest. Daarvoor had ik dus een intakegesprek met een arbeidsconsulent voor ik aan wat voor test dan ook zou gaan beginnen. Mijn CV was in de loop der jaren uigebreid met allerlei certificaten. Mijn vooropleiding in de sociaal juridische sector was een pré. Helaas is dat al zes jaar geleden en is de wetgeving inmiddels volledig op de helling gezet. Toch zijn de kansen dat ik als putjesschepper aan de bak moet niet groot. Na een oriënterend gesprek kon ik een test doen, die mij heel comfortabel per mail werd thuisgestuurd. De zestig tot tachtig minuten die ervoor stonden werden er dertig. Persoonlijkheidstest. Interessant en naar waarheid beantwoorden. Best lastig soms. Nu is het aan mij om initiatieven te nemen door mensen te bellen voor een afspraak. Netwerken doe ik nooit eigenlijk, maar het voordeel is dat ik nog werk heb, en niet noodgedwongen moet verkassen. Het geeft je een goede kijk op jezelf en je mogelijkheden, en dat is weer goed voor je zelfvertrouwen. De test wordt binnenkort geëvalueerd.

Wordt vervolgd!

Vrij

Ik ben vrij dit weekend. Ben nog steeds moe van de dienst; gister pas tegen twaalf uur thuisgekomen. Ik ga er zo even uit, weinig blog inspiratie. Ik wil de lach op jullie gezichten toveren met de volgende grap die ik in mijn mail vond.
Is al een ouwe maar ijzersterk ;-)


De oude Mustafa leeft al meer dan 40 jaar in New York. Hij wil graag in zijn tuin aardappels planten, maar hij is alleen en oud en zijn zoon leeft in Irak.
Hij schrijft een e-mail aan zijn zoon :

"Lieve Ahmed, ik ben erg verdrietig omdat ik in mijn tuin geen aardappelen kan planten.
Ik weet zeker dat jij me had geholpen de tuin om te spitten, als je hier was geweest.
Ik hou van je. Je vader".

De zoon mailt meteen terug:

"Lieve vader. Raak alsjeblieft niets in de tuin aan! Ik heb daar namelijk "het spul" verstopt.
Ik hou ook van jou. Ahmed".

Nog geen 2 uur later staat de US Army, de Mariniers, de FBI en de CIA voor het huis van de oude man.
Ze spitten de tuin spade voor spade om, zoeken iedere milimeter af, maar vinden niks. Teleurgesteld gaan ze weer weg.

Dezelfde avond nog krijgt de oude man een e-mail van zijn zoon :

"Liever vader, hoogstwaarschijnlijk is de tuin nu helemaal omgespit en kan je aardappelen planten.
Meer kon ik op deze afstand niet voor je doen.
Ik hou van je
Ahmed "


Fijn weekend!

Pakjes

Ik heb Marktplaats ontdekt.

Geen grote dure aankopen, kalm aan beginnen.
Ik ben al jaren van fan de SF serie "Stargate" en de spin-off "Stargate Atlantis".
Op Marktplaats zie ik na wat zoeken de twee seizoenen die ik nog niet heb gezien voor een schappelijk prijsje staan. Na wat heen en weer gemail krijg ik er de hoesjes bij en wordt de prijs nog wat schappelijker. Ik kan per bank betalen, de verkoper belooft het pakje direct op de bus te doen. Dat is 28 september.
Die dag is het begin van mijn Vlieland vakantie, dus ik zie het pakje niet meer.
Na mijn vakantie maak ik hoopvol de brievenbus leeg en zie teleurgesteld dat het pakje er niet is. Meteen mail ik de verkoper, die terugmailt dat hij ervan baalt en gaat uitzoeken waar het gebleven is. Ik vraag ook na, maar de buren hebben niets gezien en er ligt ook geen afhaalbriefje in de bus. Ik baal.
Weer mail ik de verkoper, die me voorstelt de DVD's nogmaals te sturen.


Ik accepteer, hoef er niet extra voor te betalen. Een dag later ligt inderdaad een pakje met de gekochte DVD's in de bus. Ik ben inmiddels al ruimschoots bij aflevering 4 als ik van mijn werk kom en in de bus tot mijn verrassing weer een pakje vind. Gedateerd 28 september, maar geadresseerd aan een huisnummer dat verderop in de straat ligt. Via via is het weer in de rode bus beland en via TNT weer bij mij, ruim twee weken te laat. In overleg met de verkoper (die nu ook weet wat er misgegaan is) stuur ik hem het pakje weer retour. Het is een rondpompen van pakjes, maar wel zo eerlijk, want ik heb niets aan 4 DVD's. Ik had trouwens al helemaal geen post meer verwacht..

EHBO (is mijn lust en mijn leven)

Ik ben vanwege mijn werk jaren geleden naar een EHBO cursus gestuurd. Na veel vijven en zessen (en een enkele zeven) heb ik mijn diploma gehaald. Ook een reanimatie cursus hoorde daarbij. Sindsdien verleng ik trouw elk jaar de aantekening reanimatie en mijn EHBO diploma. Dit jaar werd er een aantal mensen gezocht voor het hulp verlenen bij evenementen. Als je er drie bijwoont krijg je een cursus AED van de vereniging aangeboden, die anders 70 euro zou kosten. Ik heb me er voor opgegeven, en werd tijdens mijn vakantie gebeld door een collega van de vereniging die me graag direct bij een evenement wilde hebben. Het ging wel om een piratenfestival in de plaatselijke evenementenhal. Mwah, niet mijn muziek,ik zou er nooit vrijwillig heengaan maar het is voor een goed doel. Op de rol stonden een aantal lokale bekendheden waarvan de presentator hoopte dat ze landelijk zouden doorbreken. Liever niet wat mij betreft, lijkt me ook wel een illusie trouwens maar je moet blijven dromen..

Nick en Simon waren wel uit te houden, en One Two Trio ook wel, die hadden de zaal op zijn kop binnen een paar minuten. Leuk. Ik zat met twee collega's letterlijk boven het "volk" want onze plek was op het balkon. Al met al een paar kleine zaakjes en "patiënten" gehad. Dronken droppies en zo. Intussen zat ik me te verbijten bij Evert Baptist, iets dat leuk zou moeten zijn. Mij te plat dus, maar ik heb alleen cola gedronken,lag het misschien daaraan?

Als klap op de vuurpijl de Drentse Normaal, "Mooi Wark". De vloer trilde onder mijn voeten, mijn oren riepen keihard "weg hier" toen ze de versterkers opendraaiden. Na ettelijke toegiften kon ik mezelf niet meer horen denken. Het publiek op de vloer joeg er in een paar uur tijd griezelige hoeveelheden bier door, en de dames bleven nog het langste nuchter. Een aparte ervaring om het maar zo te zeggen. De lawaaidoofheid aan mijn linker oor is vandaag wat beter geworden maar kan nooit gezond zijn. Vanwege de risico's maar één evenement minder draaien denk ik ..


Wat de afloop betreft; één persoon met een verzwikte enkel die ik de checkvraag stelde of hij iets had horen kraken, om zeker te zijn dat 'ie niet gebroken was. Zinloze vraag bij die herrie, en het geruststellende antwoord was dan ook; "wat zeg je?" Dat hoorde ik nog net. Tegen half twee doodop weer thuisgekomen.

Een ervaring op zich!

Thuis

Ik ben er weer.

Eigenlijk al 2 dagen, de boot van kwart voor 12 vrijdag vanaf het eiland genomen.
Broer en ik waren het met elkaar eens dat we liever met regen en wind dan met dat mooie weer waren vertrokken. Hoe dan ook; de vakantie zat erop. Na de avond tevoren nog een copieus maal bij "Het Geuzennest" te hebben verorberd en moeder en dochter die er verbleven en die we al drie keer tegenkwamen de laatste keer begroet te hebben, wachtte de boot. Langzaam zag ik het eiland verdwijnen. Het vuurtorenduin dat ik met de fiets en te voet beklom, met zijn oude scheefgegroeide dennen, waar ik pijnlijke kuiten en een voldaan gevoel aan overhield, de dijk, het dorpje,het pompeuze, foeilelijke "resort" dat er gebouwd is,het appartement vlak tegenover de veerhaven en het strand.



Ik heb met een tevreden gevoel alles uitgezwaaid, ik heb echt een heerlijke week gehad. We komen er al jaren, onze "roots" liggen er min of meer. Een dagtocht naar Terschelling ging niet door omdat de Koegelwieck niet voer vanwege hoge zee.

Het was fijn, de batterij is redelijk opgeladen, ik ga weer aan het werk..
Nog wat impressies van het eiland;

Bijna thuis

Fietsen, vuurtoren beklimmen (duin te fiets en te voet).
Aan het strand uitwaaien. Terschelling en Texel tegelijk zien. Weer fietsen,
foto's maken, genieten. Happy hour, slap lullen aan de bar.

Door de Dorpsstraat lopen met zeelucht en open haard geur in je neus. Tegen de zon in knipogen. Lekker eten zowel in restaurants als in het appartement.
Van je luxe boxspring lazeren omdat je 't niet gewend bent. Om 7 uur 's ochtends door de veerboot wakker worden getoeterd (we zitten tegenover de haven). Bomen tot half twee 's nachts.

Niks hoeven, langzaam tot rust komen..

Kortom; GENIETEN!

Ben morgenmiddag weer thuis, het zal wennen worden... Leve Vlieland!

Toe aan vakantie....

De laatste loodjes wegen het zwaarst bleek alweer.

Nu pas begin ik aan de voorbereidingen voor de reis naar mijn vakantieadres morgen.
Haar gekortwiekt, nieuwe look (nee geen foto). Tas uit de kast geplukt en stof eraf geblazen. Gister nog een laatste nachtdienst waar ik me terdege op had voorbereid(dacht ik). 's Avonds nog tot tien uur naar EHBO en mijn collega zou me daar ophalen. Weinig zin in.. Les over diabetes en insuline. Ik zat al in gedachten op Vlie, zodat de eilandjes van Langerhans meer een populaire vakantiebestemming leken, iets waar ik de lachers mee op de hand kreeg.. Waar het hart vol van is..

Alles goed en wel, aangekomen op bureau zocht ik mijn dienstpas. Niet aan de riem van mijn uniformbroek, die ik in mijn tas had gedaan. Schrik, mijn overhemd (messcherp gestreken) was er ook niet. Als "vreemde eend in de bijt" dus de hele nacht in mijn burgerkloffie rondgelopen. Gelukkig was het rustig en keek niemand er raar van op. Het pasje bleef weg. Nouja, pech, zal wel thuis liggen dan, maar ook daar niks te vinden. Dan maar douchen en plat tegen half acht vanmorgen. Wakker om kwart voor vier (!) en een smsje op mijn mobiel; een collega had m'n pasje per ongeluk meegenomen. Ik kon dus zoeken tot ik een ons zou wegen. (Da's een extreem laag streefgewicht). Probleem opgelost dus. Vandaag de laatste inkopen gedaan; ik begin tot rust te komen. Boottickets koop je tegenwoordig online, je print gewoon de streepjescode en je hebt je eigen tickets. Geen wachtrijen meer voor het loket. Leve de vooruitgang!

Ik ben de komende week weg; ik zal kijken of ik het internetcafé nog bezoek om jullie deelgenoot van mijn uitwaaivakantie te maken!

Tot Ziens ergens na volgende week!

Een symphonie in Assen

Ik wist dat ze zouden komen; de drie zangers en het NNO. Ze waren op tournee door Nederland met het programma "Symphonic Echoes of Pink Floyd". Ik heb nooit een echt Pink Floyd concert meegemaakt, maar ben ergens begin jaren tachtig op de muziek attent gemaakt door een kennis die een stel enorme boxen had staan waaruit de muziek toch wel erg lekker klonk. Op "Pauw en Witteman" heb ik al eens een stukje gezien, daar was ik niet kapot van. De reputatie van het Noorde Nederlands Orkest deed me besluiten om toch te kijken of er nog kaarten waren. Ik had geluk; er waren nog tien kaarten dus ik heb er snel één besteld en een auto geregeld. In "de Smelt" in Assen (ijsbaan en evenementenhal) was een grote zaal met een tijdelijke tribune ingericht. Ik vond met moeite een plekje achterin, met het nodige klauterwerk, ik houd niet van die "flexibele" tribunes die onder je voeten bewegen.

Al gauw kwam het orkest op, en werden de eerste tonen ingezet. Het programma voor de pauze was voor mij niet erg herkenbaar, het kwam uit het vroege werk van de groep, en daarmee ben ik niet zo bekend. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van Antonie Kamerling als vocalist en solist geen hoge pet ophad, tussen een kanon als Bert Heerink (Kayak en Vandenberg) en een ervaren zanger als Eric Mesie (ex Toontje Lager). Hij moest zijn best doen en miste soms een accoord, wat jammer was gezien de kwaliteit van het NNO als begeleiding. De muziek leent zich goed voor een symphonische bewerking, en dat zeg ik met mijn leken-oor. Na de pauze ging het aardig beter. Stukken als "Breathe" en "Comfortably Numb" waren bekend, maar in de setting van het NNO en de drie vocalisten werd de achtergrond duidelijk. Ik heb genoten.Voor een meer deskundige recensie verwijs ik naar de blog van P. die het eerste concert meegemaakt heeft. Ik zoek naar een leuk filmpje ervan; ik kom niet verder dan een verslag van RTV Noord, het geeft een goede indruk. Zeker de moeite waard!

Virtuele ID

Ik ben een burger.. Dooddoener wellicht, maar bij het aanmelden voor een "DigiD" noodzakelijk om aan te klikken. Belastingaangiftes heb ik niet, maar snel contact met de overheid, gemeente en UWV is wel gemakkelijk. Geen rijen voor de gemeentebalie, vooral niet nu ze hier in een klein halletje zijn weggestopt in afwachting van een verbouwing. Ondanks dat ik geen problemen met internet en computers heb, Is het me al drie keer in een jaar mislukt me aan te melden. Steeds als ik me had aangemeld en mijn wachtwoord opgaf kreeg ik foutmeldingen. Na een week krijg je dan de papieren opgestuurd en moet je alles activeren. So far so good, zou je denken. Behalve als je één van de twee kwijt bent(wachtwoord of inlognaam). Vandaag de derde poging, die inderdaad scheepsrecht bleek. Gelukt! Ik kan nu ook mijn eerste kilometers op de digitale snelweg van de overheid maken; deze was tot voor kort afgesloten met een slagboom; geen virtuele spitsstrook voor mij.
Na SMS en mail en veel codes invullen mag ik me in het "trotse" bezit van een DigiD weten. Helaas kan ik mijn paspoort nog niet virtueel verlengen. Anderszijds maar goed ook; zo kom je er nog eens uit...

Er zijn wel bezwaren tegen deze actie, priacyoverwegingen en dergelijke.
Wat denken jullie van DigiD?

Cel

Het einde van een tijdperk is daar. De celletjes vielen me niet eens meer op, laat staan als ze ineens weg waren. Gister kwam ik echter langs één van de weinig overgebleven hokjes in mijn wijk. "Vroeger" moest je als je op vakantie of schoolkamp was een half uur in de rij staan tot de telefooncel vrij was, en je even met het thuisfront kon praten. Je laatste kwartje viel erdoor, je riep nog wat en de verbinding werd keihard afgebroken. Moedeloos sjokte je weer terug naar de rest van de brugklas. De eerste keer met oma praten aan de telefoon, zo'n grote zwarte bakelieten, thuis. Dat soort herinneringen kwamen boven toen ik gisteren zag hoe een vrachtwagen de ronde had gedaan en een tiental telefooncellen gebroederlijk naast elkaar had gezet. Het gat werd meteen dichtgegooid en betegeld. Iedereen heeft een mobieltje tegenwoordig, het is me al meerdere keren goed uitgekomen, terwijl ik in het begin het nut er niet van in zag. Overal waren toch telefooncellen? Heb zelfs nog telefoonkaarten gespaard, begin jaren negentig. Een foto als herinnering of voor de "nieuwe generaties" die over twintig jaar gniffelen om een ouderwets fenomeen als de telefooncel, wat begon als een wonder der techniek. Hele gesprekken werden gevoerd, de telefoongids was altijd beschadigd of ontbrak, en met oud en nieuw werden ze opgeblazen. Nostalgie?

Ik denk dat we binnenkrt niets meer van de cellen zien. Rijp voor het museum..

Vaarwel cel!

 

<

Hiep hiep..

Er mag gefeliciteerd/gezoend/geborreld worden!

Het schijnt een vruchtbare maand te zijn geweest, september. Ik zie bij mijn blogrondje al drie medebloggers die jarig zijn of dat heel binnenkort worden. 41 jaar geleden zag ondergetekende het levenslicht; het deed pijn aan mijn ogen maar inmiddels ben ik er aan gewend. Vanmorgen geen bezoek gehad, wel al de nodige mailtjes en telefoontjes, ook gezellig. Vanavond feest; ik heb de supermarkt al leeg gekocht. Hoe voelt dat nou, 41? Tja, hetzelfde eigenlijk als 40. Hard op weg naar Abraham, al zal die zich de komende negen jaar nog niet vertonen(gelukkig).Ik ga me maar eens op de schoonmaak storten, het moet wel spic en span zijn voor 't bezoek vanavond. Voor de rest; neem er één op m'n gezondheid (en op mijn rekening).

Tuin

Tijdens mijn werk in Drenthe's onvolprezen hoofdstad kwam en kon ik vaak langs een mooi groen stukje Assen; de Gouverneurstuin. Een mooi stukje natuur in het Asser centrum. Ergens achterin; de theekoepel en een openluchtpodium voor diverse voorstellingen en culturele activiteiten. Natuurlijk viel het me in het kader van mijn werk ook wel op dat er de laatste maanden weinig cultureels aan was; de muziekkoepel werd gebruikt om te overnachten, en het enige sociale was een groepje daklozen en verslaafden dat er huisde en zich rijkelijk van alcohol had voorzien. Natuurlijk geen blik te zien als er uniformen in beeld kwamen, maar toch een bron van ergernis voor de "normale" bezoekers. Nu is het triest dat deze mensen hun toevlucht in drank en drujgs hebben gezocht, maar als je even koffie of thee wilt drinken in een "groene setting" in de stad en vijf meter verderop staat de "onderkant van de samenleving" wild te plassen en te schreeuwen (pardon, te dicussiëren) dan vlucht de klandizie natuurlijk. Steekpartijen en ruzie's op hoge toon waren de bekende druppel.

De gemeente Assen heeft daarom een plan ontwikkeld; drie uitgangen gaan dicht en er wordt beveiliging ingezet. 's Middags lopen er twee collega's rond. Het ouderwetse koddebeierwerk; niet op het gras lopen, geen honden en fietsen (ook niet aan de hand) en meer van die grappen. De rust is weergekeerd; het publiek vindt aarzelend de weg terug. Intussen is de overlast weg, en kan een verblijfsontzegging worden opgelegd aan overlastveroorzakers (3 x woordwaarde).
Deze worden doorverwezen naar het inloophuis dat een kwartiertje verderop ligt en waar ze naar hartelust TV mogen kijken en Scrabblen. Intussen verblijven deze buiten het hek aan de oevers van de Singel, probleemverplaatsing dus. Ik denk niet dat het een doelgroep is voor een potje kaarten of schaken in de daklozenopvang. Vrees dat het een enigszins naieve kijk op de zaak is, een beetje hoog "Emile Rutjes" gehalte. Na een middag blowen en hangen gaat een bord boerenkool met worst er wel in misschien, maar het is wel akelig stil geworden in de gouverneurstuin en omgeving. Dat is weer het andere uiterste...

112 Vervolg

Mijn blog over het ongeluk van 25 juli heeft een klein staartje gekregen.
Kennelijk was een betrokkene aan het googlen en heeft zo mijn verslag gevonden.
Een reactie kwam binnen via de mail; we hebben nu antwoord op de prangende vraag hoe het is afgelopen met de "slachtoffers". Ze staat in mijn reacties. Voor de belangstellenden daar na te lezen.

Zo zie je maar weer hoe het werkt met webloggen. Je staat er niet bij stil dat je zo snel te vinden bent. Met de persoon in kwestie gaat het naar omstandigheden goed. Zie hier de reacties onderaan de blog van die dag. Een opvallende mail en een leuk voorbeeld van hoe de "digitale snelweg" werkt. Soms beter dan de gewone, zo blijkt maar weer.

Enquêtes

Een paar weken geleden werd ik per mail benaderd dooor de organisatie van "21 minuten", een enqüête over politiek, staatsinrichting, het vertrouwen in normen en waarden en in de samenleving. Vorig jaar deed ik ook mee, ik ben bij meerdere enquêtes betrokken, en natuurlijk is dat vaak niet geheel van eigenbelang ontbloot. Bij het NIPO vul ik lijsten in waarmee ik punten verdien, die ik kan schenken aan goede doelen of onder de armen verdelen (allebei). Ik laat ze omzetten in Blokker-bonnen. Zo leverde het mij al eens een scheerapparaat op, ik blogde er al eens over.
Dit project levert me alleen goodwill op, en zette me aan het nadenken. Er zitten vragen bij als "hebt u vertrouwen in de politiek?" en hoe ik tegenover het koningshuis en het Nederlandse leger stond. Ik realiseer me terdege dat we trots mogen zijn op de democratie in ons land, en dat deze vragen in andere landen vrij link zijn om te beantwoorden. Met de vraag of democratie in dictatoriale landen d.m.v. geweld of invallen geïmplementeerd moet worden heb ik meer moeite.




Hoe dan ook; ik mocht een aantal emailadressen opgeven van mensen die eventueel geïnteresseerd zijn, maar uit oogpunt van privacy en spam doe ik dat maar niet.
Wel maak ik hier even reclame voor de site. Als je 21 minuten wilt stilstaan (onderbreken mag altijd) bij standpunten om bij na te denken dan beveel ik de enqüête van harte bij jullie aan..

Dagje Münster

Het is alweer dinsdag, een onverwachte vrije dag vandaag.
Tijd om de blog bij te werken. Zaterdag namelijk een dagje weggeweest. Broer M. en ik hadden het er al langer over; we wilden Münster eens zien. Vroeger (ik heb het over 1987/1988) was Münster een doorgangsstation voor me onderweg naar mijn Duitse vriendin in Paderborn, ook een stad waar ik nog wel eens wil kijken.
Met de auto werd de reis aanvaard.De Autobahn schiet lekker op, maar als je 140 een bloedstollende snelheid vindt dan reken je even buiten de Mercedessen en BMW's op de "Überholspur" die je met 180 voorbij "broez'n" Na anderhalf uur kwamen de kerktorens van de stad in beeld en konden we dankzij de TomTom een parkeergarage vinden. De stad in gelopen en wat kerken van buiten bekeken. Omdat het al ruim twee uur was geweest hadden we helaas wat weinig tijd. Toch moest de "Friedenssaal" bezocht worden waar in 1648 de vrede van Münster werd getekend. Interessant om de politieke verhoudingen van die tijd te horen van een lokale gids. In het "hol van de leeuw", de stad van "Bommen Berend" hoorden we anekdotes en de geschiedenis die bij de stad horen.

De zaal was die dag vrij toegankelijk en de rondleiding (als je het zo mag noemen als je slechts één zaal hebt) was snel voorbij zodat we de stad weer indoken. Bij de Karstadt wat gegeten,maar het was nou niet direct geweldig eten. Het Weizenbier wel overigens.

Helaas begon het weer om te slaan en regenden we nat terwijl we de verkeerde kant op liepen. Navraag leerde ons de goede kant op gaan. Helaas al veel te snel moesten we weer vertrekken. Met een korte tussenstop in Tecklenburg (waar geen parkeerplaats meer te vinden was) en een stop aan de Autobahn voor een degelijke schnitzel werd de thuisreis weer aanvaard. Ik denk dat ik als ik binnenkort een paar dagen vrij ben in Meppen de trein pak en nog eens wat langer ga. Het is een stad die de moeite waard blijft..

Alweer parkeer?

Even tussendoor; deze vond ik op het "WWW".
Sommige mensen denken dat ik zo werk.. niet dus, maar het filmpje blijft grappig..

Morgen maar weer serieus aan het werk dus...




Volgende keer een langere bijdrage!

Kleurrijk

Ook dit jaar was ik weer vrijwilliger bij het Full Colour Festival in ons mooie dorp met stadsallures. Een multiculti festival met diverse pleinen waar activiteiten uit alle windstreken te doen waren, omringd door podia met diverse soorten muziek. Inmiddels alweer het zesde jaar dat ik er rondliep. Ik kreeg van surveillerende collega's de opmerking "die vent zie je ook overal hè?" Ik word haast als festivaltijger gezien. De dag begon met het ophangen van meterslange slingers met vlaggen eraan. Ik kreeg drie Chinezen toegewezen die zich ook gemeld hadden en alles prachtig vonden maar geen woord Nederlands, laat staan Engels spraken. De slingers moesten drie meter boven de grond hangen, dus een ladder erbij gehaald. Halsbrekende toeren.. Lenige Chineesjes die me aan het Chinees Staatsscircus deden denken,maar ik stond er met angst en beven naar te kijken. Handen en voeten werk en veel glimlachen..Sambal bij? Zal wel.. ze begrepen het niet.
Met vier Nederlandse scholieren vlotte het aardig beter.

Dit jaar had ik geen zin om podia te bewaken of rond te crossen om de drankvoorziening daar te verzorgen. Ik meldde me voor een functie op de centrale post. Die was gevestigd in een plaatselijke horecaonderneming, zodat we niet van eten en drinken verstoken bleven. De financiën werden gedaan door twee economen die daarvoor hadden doorgeleerd, zodat ik me met de consumptiebonnen kon bezighouden. Voor de duidelijkheid moet ik zeggen dat ik ze eigenlijk niet nodig had, we werden goed verzorgd zoals gewoonlijk. Ook het vervoeren van artiesten en hun instrumenten was één van mijn taken. Ze meldden zich bij de post en vervolgens werd het hele spul in "mijn" huurbus geladen. De artiesten werden te voet het centrum in geloodsd, en ik crossde door alle gesloten verklaringen en over stoepen om de gitaren en versterkers op hun plaats te krijgen. Ik voelde me een halve "roadie" soms. Loeizware versterkers en drumstellen..

De "oudere jongeren" onder ons waren enthousiast over Massada, een Molukse groep die in de jaren '70 en '80 furore maakte. Er waren nog twee van de oude samenstelling over. Helaas moest ik weer terug om andere artiesten op te halen dus heb ik er weinig van meegekregen.

De dag eindigde met het weer terughalen van de instrumenten en het rondrijden om Kliko's op te halen. Enige schaafwondjes en bloeduitstortingen bij onbesuisde acties tot gevolg hebbende. Totaal opgebrand kwamen we terug op de centrale post waar we ons eindelijk tegoed konden doen aan een lekkere pul bier en een schnitzeltje uit de keuken die tot elf uur open bleef voor de hongerige vrijwilligers. Na een toespraak van de "directeur" begon iedereen zich huiswaarts te slepen. Vandaag heeft een collega mijn dienst overgenomen, waar ik hem nu dankbaar voor ben; ik heb overal spierpijn! Volgend jaar geheid weer!

Zomer in Zeeland

Ik ben er weer!

Mijn weekend in Zeeland was een welkome afsluiting van de vakantie.
De vier en een half uur treinen had ik er dan ook graag voor over.
Van Emmen naar Krabbendijke, en ik ben toch best een beetje een treinenliefhebber.



De reis ging voorspoedig, alleen de 20 minuten wachttijd
in Bergen op Zoom waren minder geslaagd.

Logeren deed ik bij een ex-collega en zijn vriendin, dus om hotels hoefde ik me niet druk te maken. Vooraf had ik al uitgekiend waar ik heen wilde en wat ik wilde zien. Ik werd overal heengesleept en wist niet meer op welk (voormalig) eiland ik zat. Goes, Middelburg, Yerseke, Vlissingen, Westkappelle, ik heb een grote "Tour Zélande" gemaakt. De overblijfselen van het veer Kruiningen - Perkpolder waren imposant. Te weten dat het in deze zomertijd een drukte van belang moet zijn geweest,de steiger ligt er verstild en "Berlijnse muur-achtig" bij.




Er vaart sinds 2003 geen veer meer vanwege de opening van de Westerscheldetunnel. Die tunnel staat voor volgende keer op het programma, net als de Zeelandbrug, waar ik als klein jochie eens vast heb gestaan met de auto die opeens begon te ratelen. In die tijd waren er nog geen mobieltjes dus ik vermoed dat we de eerste beste praatpaal hebben gezocht. Een heel avontuur destijds.

Uit mijn toerisme-opleiding in 1990 kwamen allerlei triviale feitjes naar boven, maar ik had me ook ingelezen in de regio. De Oosterscheldekering, een dag lang van dam tot dam reizen en alles in je opnemen, terwijl het nog lekker weer was ook; geweldig!. Ik ga morgen weer aan het werk, maar dit laatste weekend was gewoon even nodig. Je hoeft niet naar het buitenland om het naar je zin te hebben. Voor herhaling vatbaar dus..

Bijna weg

De rugzak is gepakt, niet teveel onnodige spullen erin. De trein van 6 uur 10 morgenochtend moet ik halen. Ik ga een weekendje op vakantie, logeren bij kennissen. Nee, ik laat de Drentse hei ver achter me. De oplader in het contact, zodat de camera werkt, de mobiel is al opgeladen. Gegeten heb ik ook al, vanavond even weer over de grens in een Duits Gasthaus een "Holzfällersteak" gegeten. Cultuurschok; de waard sprak Nederlands en uit de speakers klonken geen Schlagers maar Jan Smit. Ach, wat wil je, tien kilometer over de Nederlandse grens.
Alles staat klaar. De reis kan beginnen. vier uur en vijfendertig minuten via Amersfoort, Utrecht, Rotterdam, Bergen op Zoom naar het pittoreske Krabbendijke, vlakbij Vlissingen (juist ja, BLØF country).

Ik groet jullie, ik ga uitwaaien, tot volgende week!

Fant!

Het werd tijd eens op kraamvisite te gaan bij de oli's in de zoo. Er was alweer een meisje geboren, zomaar een paar maanden te vroeg. Desondanks dartelde het lekker tussen de poten van moeder en tante door en stond af en toe te poseren voor de vele toeristen die er speciaal voor kwamen. Goed uitgekiend, net tegen het einde van de vakantie dus. In het begin werd er beschuit met muisjes geserveerd aan de gasten. Nu niet meer, en ook de hoop op een lekker glaasje Jonge Olifant was vervlogen. Ach dan hang ik toch even de toerist uit? Bijgaand een foto van "Swe Zin" (Birmaans voor Puur Goud, Geweldig). Nee dat heb ik zelf niet verzonnen, zover gaat mijn talenkennis niet.. Terwijl de kleine tussen de rest van de kudde liep te "lanter-fanten" kon ik een plaatje schieten. Is het niet Fant-astisch?



Ter vergelijking even de veroorzaker van dit "mormeltje" op de foto.
Ik neem er één op.. Proost en tot blogs!

Alweer Taal

Tja, als taalfanaat kan ik het even niet laten jullie te vermoeien met wat voorbeelden van "taalverloedering", maar ook met snel integrerende buitenlanders, de problematiek was er in de jaren '80 al, leve van Kooten en de Bie, en nog beter; leve Youtube. Natuurlijk, een jaar geleden ongeveer blogde ik over taalverschraling en "muggenzifterij" (uiteraard mèt tussen - N). Ik heb nog een paar dagen vakantie en had dus even de tijd om wat op te zoeken, je komt ze toevallig tegen.. Nadat mijn Iraanse kapster een prijslijst op het raam had gehangen met "nagels verzievigen" en een Nederlandse stagiaire me kauwgomkauwend en bloedserieus vertelde dat dat een speciale techniek was (en geen verhaspeling van "verstevigen") en de kapster vervolgens met een tondeuse mijn haar verklootte ben ik maar vertrokken. Ja ik ben eigenwijs, dank u, ik weet het. Maar dit kon ik toch niet laten gaan..Nagels om te verzievigen heb ik trouwens amper..



Ik ga nog even met nuttige dingen bezig en wat verplichtingen vervullen.
Ik zie jullie later..

Sittin' on the Dock of the Bay

Utrecht..Ik moest er eens uit, tenslotte heb ik nog een week vakantie en thuiszitten word je ook maar simpel van. Ik wilde al tijden het gerenoveerde spoorwegmuseum zien, dus op naar Utrecht centraal. In de boemel naar Zwolle werd bij Coevorden eerst maar eens krachtig aan de noodrem getrokken waarop de trein midden in de vlakte abrupt stil kwam te staan. gelukkig bleef dat niet zo en werd met "gezwinde spoed" de reis verder aanvaard. Vanuit Utrecht ging een oud Sprinter-treinstel naar het oude Maliebaanstation, bij elke overgang moesten de bomen handmatig worden bediend. Uitstappen, kaartje kopen (poeh wat duur!) en als bescheiden treinengek rondkijken. Overal kids met een rood petje en een fluit en spiegelei, die streng toezagen of de al jaren stilstaande treinstellen wel op tijd vertrokken, of voorkwamen dat je instapte (terwijl ik daar toch voor betaald had).

Ik had me toch meer voorgesteld van dat museum. Na anderhalf uur vond ik het welletjes en stapte maar weer op de trein terug. Dit keer volgeladen met opa's en oma's, ouders en (klein) kinderen terug naar Utrecht CS. Eindelijk aangekomen, leek de boemel naar Zwolle wel. Met wat stevig doorstappen had ik het ook gered denk ik.
De Domtoren komt in zicht; ik ben er ooit eens opgeklommen, in een grijs verleden.

Mijn favoriete broodjeskraam waar ik een lekker "Broodje Mario" kan halen als ik in de stad ben is dicht. Jammer. Dan eerst maar een biertje bij King Arthur aan de Oude Gracht, nadat ik een aantal boeken in de ramsj heb gekocht bij de Slegte. Met een pul Hertog Jan voor m'n snufferd en uitzicht op de Punks en Gothics die het centrum bevolken, met de nodige leerboys en meiden in zuurstokroze poppenjurken die langs flaneren is het gezellig druk. Onder aan de gracht bij de werfkelders zitten mensen te eten. Boten varen af en aan, lijkt me ook wel wat om dat eens te doen.
Bij Gaucho's is het te druk en het Balkanrestaurant ligt teveel in de schaduw. Na drie keer op en neer te zijn gelopen besluit ik toch de trein naar Amersfoort weer te pakken en me richting het Noorden te begeven. In Amersfoort is nog een tafel vrij voor een hongerige wokker, bij restaurant "het Oosten" bij het station.

Heerlijk..Grote vissen kijken me aan; ik zit vlakbij het aquarium maar houd het maar op inktvis en Chinese Garnalen en ander wokspul. Voldaan reken ik af en slenter naar beneden waar ik meteen instap in de IC naar Zwolle, gelijk met het fluitsignaal. Einde van een gezellig uitje.

Nog op het prgramma; Borkum (Duitsland) en Zeeland.
Of ik alles red voor het eind van de vakantie betwijfel ik..

Talen-Talenten

Op verzoek van meerdere collega bloggers een uitleg. Ik was tijdens SIVO (vorige week) tolk Kroatisch. Na de eerder vermelde uiteenzetting met het bestuur ben ik door de groep echter niet meer bij het vertaalwerk betrokken. Ook goed, dan loop ik wel over het terrein en ga bij een hostess zitten waar ik het erg goed mee kan vinden. Waarom Kroatisch? Waarom geen Fries, Vlaams, Oud-IJslands of Noors?
Ach. Het lot. We schrijven 1991/1992. In het voormalig Joegoslavïë breekt de pleuris uit. Hordes Nederlanders lieten zich in de jaren zeventig verwennen aan de kust door dat "aardige harmonieuze volk". Onrust breidt zich uit en op TV zijn brandende huizen en vluchtende mensen te zien. Milosevic cs. moorden, plunderen en brandschatten. Slovenië blijkt onbelangrijk, Kroatië moet er wel aan geloven. Namen als Osijek, Vukovar, maar ook Zagreb komen in beeld. Nederland wacht af terwijl de eerste ladingen vluchtelingen binnenstromen. Op dat moment spreek ik alleen Duits, Engels en Frans,(vrij behoorlijk tot vloeiend overigens) en alleen de jongeren spreken een woordje over de grens. Een jaar ben ik dan al in dienst van Sociaal Cultureel Werk dat een afdeling "etnische groepen" heeft, die in eerste instantie cultureel bedoeld was (leren fietsen van Turkse en Marokkaanse moeders). Er worden twee pensions geopend voor asielzoekers, de leefomstandigheden zijn erbarmelijk. De wachtkamer voor het spreekuur stroomt vol. Ik baal dat ik niet uit de voeten kan. Een collega op de 1e verdieping is Servische en moet steeds opdraven om te tolken, iets wat we beiden niet ideaal vinden. Al gauw krijg ik een vergeeld boek in handen gedrukt. "Nederlands voor Joegoslavische arbeiders", waar de Nederlandse taal op duidelijke wijze wordt uitgelegd. Zo kan ik de basis leren door die met mijn eigen taal te vergelijken. Later krijg ik ook nog "Servo-Kroatisch voor beginners" in handen. Een paar uur kopiëren en inbinden later heb ik de boel klaar.

Het begin is er, maar met "dit is een huis" en "de boom staat voor het huis" ben je er nog niet. De Joego equivalent van boom roos vuur is niet genoeg. Door steeds weer te vragen waarom iets zo gezegd wordt als het gezegd wordt leer ik de taal steeds beter. Als Vluchtelingenwerk in Emmen van start gaat wordt me een baan aangeboden als juridisch medewerker. Tien jaar lang begeleid ik asielzoekers en vluchtelingen bij spreekuren over hun procedure. Soms staan ze zelfs voor mijn deur met acht familieleden die in Nederland zijn aangekomen. Intensieve jaren. Een collega meldt me aan bij het SIVO, als nota bene de dame waar ik de taal van heb geleerd verhinderd is te tolken. Ik ben er nooit meer weggegaan.

Uitstapjes naar Kroatië en Bosnië volgen,na de oorlog. Het praten met de lokale bevolking die eigenlijk alleen met overleven bezig is en me toch onderdak biedt heeft veel indruk gemaakt. Mijn talenkennis was voor hen weer reden om me te voorzien van de bijnaam "Legenda" de legende. Iets waar ik een hekel aan heb omdat ik gewoon mijn talent gebruik, ik heb geleerd dat je er mee moet woekeren..

Steeds weer wil ik die kant uit, maar het is eigenlijk best duur, hoewel ik in de beide landen (en in Servië) op meerdere plaatsen terecht kan en gastvrij ontvangen zal worden denk ik. Te bescheiden misschien?

Tolken

Het SIVO is begonnen vandaag. De openingsceremonie was leuk, de burgemeester zwaaide met Zuid Afrikaanse sambaballen en de voorzitter had geoefend op zijn Engels.
Dit jaar ben ik tolk voor Kroatië, zoals vele voorgaande jaren. Je hebt leiders en leiders. Er wordt een gesprek georganiseerd; er zijn stekeligheden. Met 6 man aan een tafel, bestuur, groepsleider, hostess en nog 'n paar Kroaten. Ik ben de tolk. Al eerder heb ik duidelijk gemaakt; "er wordt met mij Kroatisch gesproken en ik vertaal het, of er wordt Engels gesproken en ik ga op het terrein een hamburgertje scoren". Er wordt niet met me geold, assertief zijn. Duidelijk. Er wordt gestookt. Hoogwaardigheidsbekleders erbij. Ik tolk weer. Pittige gesprekken en emoties van beide kanten. Een vuurdoop voor mij. En een soort déjavu. Enkele jaren geleden hetzelfde gehad. Onder druk vertalen is moeilijk dacht ik, maar ik voel me als obeservant en "spreekbuis" en men begrijpt dat ik ondanks dat ik van de organisatie deel uitmaak, slechts een spreekbuis ben. De partijen zijn het niet eens en dan weer wel, details laat ik achterwege. Met af en toe spieken in het woordenboek naar een woord dat ik niet (meer) weet kan ik het gesprek tot een goed einde helpen brengen.

Pfff.ik ben leeg..Broer M. haalt me op want ik heb geen vervoer, en om 1 uur 's nachts belt de hostess dat ik niet met de excursie meehoef. Gelukkig, ik pak nog een biertje en ga zo naar bed. Wat een dag. Toch; ondanks alles zeker de moeite waard!

112 onderweg

Broer M en ik zijn vandaag wezen "poppie kiekn" zoals ze dat hier noemen.
Daarvoor moeten we wel naar Amsterdam. Half twee vertrekken we. Een uur later rijden we over de A28 bij 't Harde, M. rijdt. Op de rechterbaan een groene Citroën.
We kletsen gezellig als ik opeens de groene auto naar rechts zie gaan. Ik kijk het even aan en zeg nog; "waar is 'ie mee bezig?" want ik zie 'm de vluchtstrook oprijden. Direct daarop raken de voorwielen de berm en vliegt de auto zeker drie keer over de kop.. Het is net of ik naar een goedkope film zit te kijken.

"Shiiiit...Bel 112!" roept M. "Zet de auto aan de kant" roep ik.
De auto blijft op de kop liggen..
Rennend met de mobiel in de hand doe ik een eerste melding, hectometerpaaltje en rijrichting. Verbinding wordt verbroken. Nog een keer dan maar. Meldkamer KLPD aan de lijn. Ik meld nogmaals met de correcte plaats ongeval want ik ben inmiddels "ter plaatse" bij het ongeluk. De gordels hebben een echtpaar gered. Een raam is kapot en er zijn twee mensen uitgekropen. Op een hoofdwond en de schrik na is zij er goed afgekomen. Hij heeft niks. Iemand heeft een rol tissuepapier aangedragen om het bloeden te stelpen. Een toevallig passerende wegenwachter beveiligt de vluchtstrook met zwaailichten. Hij wil dat ik wegga maar ik ben getuige en wacht tot de politie komt. Binnen tien minuten is alles ter plaatse en wordt de vrouw per ambulance afgevoerd. Ik heb nu pas de bibberaties en begin te shaken. Inmiddels is de sterke arm gearriveerd en neemt een korte verklaring van me op. Daarna mag ik verder. Over de vluchtstrook dus. Nu pas merk ik het razende verkeer op. Gelukkig ben ik snel weer in de auto en kunnen we verder.

Onderstaande melding via een brandweer-pieper site:

14:38:30 25-07-07 Prio 1 Verkeersongeval A28 L 73,3 THAR 42201brandweer Regionaal / Monitorcode / Noord- en Oost-Gelderland
0800477 14:38:30 25-07-07 Prio 1 Verkeersongeval A28 L 73,3 THAR 42201brandweer Hattemerbroek / Blusploeg 1 / Noord- en Oost-Gelderland
0800377 14:38:30 25-07-07 Prio 1 Verkeersongeval A28 L 73,3 THAR 42201brandweer Hattemerbroek / Monitorcode/Lichtkrant / Noord- en Oost-Gelde
0800177 14:38:30 25-07-07 Prio 1 Verkeersongeval A28 L 73,3 THAR 42201brandweer Hattemerbroek / Bevelvoerder / Noord- en Oost-Gelderland

--------------------------------------------------------------------------------

Oom

Beste bloggers en bloglezers..

Ik verwijs jullie vandaag naar de blog van mijn zus, die nu waargenomen wordt door een vriendin.

Zus is even erg druk, op haar blog lezen jullie de details..

H. en M. ; Gefeliciteerd!! Ik hoop morgen te komen "poppie kiek'n" ..

Dit nummer vond ik wel toepasselijk :-) Welkom kleine meid!

Muzieknostalgie

Wat muziek al niet met je doet.. Het triggert herinneringen, zorgt ervoor dat je lacht of huilt, dat je die ene nog eens weerziet, je eerste vriend(in), je schooltijd..Bij mij gaat het nog verder, tot de peutertijd, waar ik met de tong tussen mijn tanden geconcentreerd een plaatje opzette met een koffergrammofoon. Naast de spannende verhalen van Bambi en andere sprookjes, draaide ik ook deze weleens;



Overal speelgoed om me heen, en plaatjes. Een chaoot was ik toen ook al..
Tijdens het opruimen van mijn kast kwam ik mijn NITS verzameling tegen; in de jaren negentig opgebouwd. Het moet 1993 geweest zijn dat ik op en neer reisde naar mijn studie in Groningen. Walkman op het hoofd en me zorgen makend om tentamens. Letterlijk "There's a fire in my head". Ik heb de CD net weer gedraaid; op het album "Ting" staan een paar juweeltjes, waaronder deze..

Een doodgewone avond

Zo, de avond is weer gevuld.

Vanavond eerst samen met broer M. naar de film, hij moest en zou "Die Hard" nog eens zien. Nu heb ik weinig met Bruce Willis, maar ik moet toegeven dat als je niet te kritisch kijkt hoe hij in zijn eentje dertig bad guys naar de eeuwige jachtvelden helpt, en passant een helikopter en een futuristische JSF jager neerhaalt met een paperclip en wat overredingskracht, het best uit te zitten is. Ik zit eigenlijk te springen om vriend Potter te bezoeken. Echter; van de 300 zitplaatsen die vanavond beschikbaar waren gesteld, was een half uur van te voren geen meer over. Terwijl ik samen met broer aan de kaartjescomputer tickets kocht werd omgeroepen dat de films 10 minuten later zouden beginnen. Maar goed ook; op de website staan ze een kwartier te laat aangekondigd, en zo kwam ik deze week als voor de tweede keer in de bios, vastbesloten het dit keer te redden.

Terwijl we ons voorzien van longnecks en chips door de massa wachtende dreuzels wurmden, wat amper lukte, week een kamerplant van manshoogte gedwee voor ons en konden wegaan zitten in een mager bezette zaal. Na afloop door de catacomben weer naar buiten; één blik in de herentoiletten deden me opschalen naar Alarmfase Rood; ernstige dreiging..

Thuisgekomen een verzoek van M. om de TomTom na te kijken. Hij hield ernstig rekening met een "Worst Kaas-scenario" want het virtuele Beste Boek voor de Weg had de geest gegeven. Thuis kon ik 'm niet reanimeren , waarop ik via MSN opperde dat de accu misschien leeg was. "Goh, zou het?" was het antwoord.  Weer naar de parkeerplaats, acculader erin, plug in de aansteker-ingang en contact. "Bliep" Eerste weg rechts!.. Nou heb ik gister nog dat spotje met die dame gezien die de heg binnenreed dus dat leek me niet handig. De accu was inderdaad zo dood als een pier, nu dus weer ok. De korste weg naar Groningen gaf 'ie nog altijd aan via de N34, die inmiddels opgebroken is zodat je zowat via Amssterdam moet rijden..

Weer boven ging bovenbuurman uit zijn dak met zijn Karaokesetje en iets vaags Nederlandstaligs, hele foute muziek in elk geval. Met de koptelefoon op deed hij auditie voor Idols..

Tot de telefoon nadrukkelijk ging en het abrupt stil werd. Henk Jan Smits aan de lijn?

Op verzoek

Op speciaal verzoek een impressie van de typerende bezienswaardigheid van het pittoreske Hoorn. Inderdaad, de jongens zitten nog steeds op de kademuur naar het zeegat te turen, dat inmiddels geen zeegat meer is. Ondanks dat leunen ze nog steeds relaxt op de muur, en we hebben weer eens bijgepraat. Vroeger kwam ik er vaker. Ze waren zich druk aan het voorbereiden op hun filmdebuut, maar mochten even van de set af..

Jongens waren het, maar wel aardige jongens!

Parkeerdag

Aangezien je toch wat moet doen voor de kost, en twee saaie vroege binnendiensten me de keel uithingen, was ik blij dat ik de straat weer op mocht. Waarschijnlijk niet de bevolking van Assen, maar het moet wel gebeuren. Nog een beetje voorzichtig vanwege dreigende taal van een plaatselijke ondernemer die ik bekeurd had de vorige keer, maar die zich nu netjes aan de afspraken hield, deed ik mijn ronde. Donderdag. De voorbereidingen op de TT, het evenement van het jaar, waren al in volle gang. Overal werden podia opgebouwd en renden sleutelaars en technici af en aan. Gezellige drukte. In de loop van de middag ronkten de eerste motoren de stad binnen. Denen, Tsjechen, Duitsers en Engelsen heb ik gezien. Vraag me nog steeds af waarom Engelse motoren het stuur net als bij ons hebben staan, in tegenstelling tot de auto's. Een kennis uit Engeland verklaarde me jaren geleden dat het rijden in Engelse auto's zo handig was in "Europa" omdat zijn vrouw bij een minder gelukkige manoeuvre dan het eerst aan de beurt was  Engelsen en zwarte humor..

Tegen de middag viel mijn oog op een auto waarvan de kentekenplaten behendig gemanipuleerd waren met stukjes tape, zodat er een onmogelijke lettercombinatie ontstond. Tja. Ik kan me voorstellen dat iemand liever niet geflitst wordt, maar stel dat je een aanrijding veroorzaakt? Kenteken maar even natrekken bij de meldkamer dan. Op verzoek kwam een auto ter plaatse, want ik ben niet bevoegd om tegen deze dingen op te treden. Beide platen bleken "aangepakt" en dat kostte dus € 75,- . Weet niet of dat per stuk of voor beide platen was.

Ondanks de weersverwachting (90% kans op neerslag) bleek het meeste 's nachts al te zijn gevallen en was het redelijk weer, al vonden we het wel wat koud. Ik ben van plan om eens een degelijke stappenteller te kopen, en dan te kijken hoeveel kilometers ik heb gelopen. Tegen half zes was ik klaar en vrij, dus terug naar Emmen, waar de dag waardig afgesloten werd in gezelschap van broer M. en een lekkere pizza. "Ik ben 40, wie helpt me oversteken?" Alles deed en doet me pijn. Voelde me een ouwe kerel..

Daar heb ik altijd een paar dagen voor nodig om bij te komen. Moet nodig mijn nieuwe schoenen inlopen, maar dat doe ik maar privé want ik heb geen zin in blaren..