Cel

Het einde van een tijdperk is daar. De celletjes vielen me niet eens meer op, laat staan als ze ineens weg waren. Gister kwam ik echter langs één van de weinig overgebleven hokjes in mijn wijk. "Vroeger" moest je als je op vakantie of schoolkamp was een half uur in de rij staan tot de telefooncel vrij was, en je even met het thuisfront kon praten. Je laatste kwartje viel erdoor, je riep nog wat en de verbinding werd keihard afgebroken. Moedeloos sjokte je weer terug naar de rest van de brugklas. De eerste keer met oma praten aan de telefoon, zo'n grote zwarte bakelieten, thuis. Dat soort herinneringen kwamen boven toen ik gisteren zag hoe een vrachtwagen de ronde had gedaan en een tiental telefooncellen gebroederlijk naast elkaar had gezet. Het gat werd meteen dichtgegooid en betegeld. Iedereen heeft een mobieltje tegenwoordig, het is me al meerdere keren goed uitgekomen, terwijl ik in het begin het nut er niet van in zag. Overal waren toch telefooncellen? Heb zelfs nog telefoonkaarten gespaard, begin jaren negentig. Een foto als herinnering of voor de "nieuwe generaties" die over twintig jaar gniffelen om een ouderwets fenomeen als de telefooncel, wat begon als een wonder der techniek. Hele gesprekken werden gevoerd, de telefoongids was altijd beschadigd of ontbrak, en met oud en nieuw werden ze opgeblazen. Nostalgie?

Ik denk dat we binnenkrt niets meer van de cellen zien. Rijp voor het museum..

Vaarwel cel!

 

<