Herdenken

Vier mei.. Traditie..



Broer en ik aten wat in het centrum en hadden zicht op het oorlogsmonument.

Tegen achten rekenden we af en slenterden er naar toe. Het viel ons al op dat er niet veel "volk" op af kwam. Het bevreemdde ons.


De kerk die naast het monument ligt stroomde nog niet leeg. Normaal gesproken is de dienst vlak voor acht uur afgelopen zodat iedereen ruim op tijd bij het monument is. De padvinders met de kransen begonnen te schuifelen en de dirigent van de fanfare zette nog maar eens "Nader mijn God tot U" in, terwijl hij nerveus op zijn briefje keek.. Broer en ik keken op onze mobieltjes en stelden vast dat de twee minuten al ruim voorbij waren; de torenklok sloeg acht uur terwijl er nog gespeeld werd.. De bussen reden alweer en het leven was weer op gang gekomen.


Eindelijk liep de kerk leeg en toen alle mensen zich hadden opgesteld klonk aarzelend
"The Last Post".. Het was ruim tien over acht.

De kransen werden aangereikt en gelegd, maar ik had er niet het plechtige gevoel bij als andere jaren.. Rommelig en ongeïnteresseerd kwam het over. De ceremonie werd snel en gehaast afgewerkt..






Het mag 62 jaar geleden zijn,
dit hebben de mensen niet verdiend die gevallen zijn.










Ik mag nu klinken als "Bussink" (van Kooten en de Bie) en ik ben geen fanatieke nationalist, maar aan deze traditie hecht ik wel.. Jammer, ik heb er een katterig gevoel van overgehouden..

Heimwee?

Het is nog een dag of twee prachtig weer. Veel te gek voor April. (nee Mei)

In mijn mailbox kreeg ik een aankondiging van de nieuwssite van mijn favoriete waddeneiland. De plaatselijke VVV heeft een nieuwe volautomatische webcam geplaatst op het dak van een hotel aan de haven. Ik heb er even gekeken en de beelden zijn gestoken scherp. Je kan op het terras inzoomen en bij wijze van spreken zien wie er nu weer aan het bier en de uitsmijter zitten. Bovendien is het mooi weer voor "bootje kieken". Ach..zucht.. Ik wil ook! Broer M. en zus H. gaan in juni een midweek, en M. en ik willen in september. Zo lang nog.. Ik heb zin om de boot te pakken en met de wind in mijn haren aan een broodje kroket te zitten terrwijl het eiland langzaam in zicht komt.. Jaren lang heb ik er in de zomer in de bossen en duinen gerausd als kind, en later bleek het "Vlierus" nog steeds niet te zijn uitgewoed. Als ik de beelden zie krijg ik weer kriebels. Ik zal nog even moeten wachten.











.