Een symphonie in Assen

Ik wist dat ze zouden komen; de drie zangers en het NNO. Ze waren op tournee door Nederland met het programma "Symphonic Echoes of Pink Floyd". Ik heb nooit een echt Pink Floyd concert meegemaakt, maar ben ergens begin jaren tachtig op de muziek attent gemaakt door een kennis die een stel enorme boxen had staan waaruit de muziek toch wel erg lekker klonk. Op "Pauw en Witteman" heb ik al eens een stukje gezien, daar was ik niet kapot van. De reputatie van het Noorde Nederlands Orkest deed me besluiten om toch te kijken of er nog kaarten waren. Ik had geluk; er waren nog tien kaarten dus ik heb er snel één besteld en een auto geregeld. In "de Smelt" in Assen (ijsbaan en evenementenhal) was een grote zaal met een tijdelijke tribune ingericht. Ik vond met moeite een plekje achterin, met het nodige klauterwerk, ik houd niet van die "flexibele" tribunes die onder je voeten bewegen.

Al gauw kwam het orkest op, en werden de eerste tonen ingezet. Het programma voor de pauze was voor mij niet erg herkenbaar, het kwam uit het vroege werk van de groep, en daarmee ben ik niet zo bekend. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van Antonie Kamerling als vocalist en solist geen hoge pet ophad, tussen een kanon als Bert Heerink (Kayak en Vandenberg) en een ervaren zanger als Eric Mesie (ex Toontje Lager). Hij moest zijn best doen en miste soms een accoord, wat jammer was gezien de kwaliteit van het NNO als begeleiding. De muziek leent zich goed voor een symphonische bewerking, en dat zeg ik met mijn leken-oor. Na de pauze ging het aardig beter. Stukken als "Breathe" en "Comfortably Numb" waren bekend, maar in de setting van het NNO en de drie vocalisten werd de achtergrond duidelijk. Ik heb genoten.Voor een meer deskundige recensie verwijs ik naar de blog van P. die het eerste concert meegemaakt heeft. Ik zoek naar een leuk filmpje ervan; ik kom niet verder dan een verslag van RTV Noord, het geeft een goede indruk. Zeker de moeite waard!