Life is a bitch
Een paar dagen geleden is in Emmen een meisje van 12 verongelukt toen zij met de fiets de straat overstak en door een auto werd geschept.
Triest natuurlijk. Je staat er even bij stil maar omdat je haar niet kende, doet het je persoonlijk niet veel, behalve dan dat je het heel erg vindt natuurlijk. Vandaag stond de rouwadvertentie in de krant, en na twee keer lezen drong ineens de waarheid keihard tot me door: het meisje was een nichtje van een vriendin van me (die ik niet zo vaak meer spreek), ze was de helft van de tweeling van haar oudere zus. Ouders en oma stonden onder de advertentie, de namen klopten en de leeftijd ook.. Ik ben er behoorlijk ontdaan van geweest en heb met tegenzin mijn dienst weer afgemaakt.
Vandaag moet ik in Assen zijn, waar de vriendin woont, maar zij is in Emmen bij de familie. Ik sprak de vriendin op MSN gisteravond, hoef niet uit te leggen dat ze intens verdrietig is. Ik plaatsvervangend.. Zoiets is nooit eerlijk maar het komt nu wel erg dichtbij. Het meisje heb ik één of twee keer gezien toen ze nog klein was, de moeder ken ik wel.
Life's a bitch! Terwijl de ene vriendin na jaren wachten eindelijk een kind krijgt, moet de ander haar nichtje van twaalf wegbrengen.
Ik heb schopneigingen en ik ben verdrietig..
6 opmerkingen:
Dit soort berichten schokken mij altijd, ook al woont het kind in kwestie in zeeland en al ken ik geen enkele betrokkene. Misschien ben je als moeder overgevoeliger, elke keer vraag ik mij af hoe je zoiets als moeder overleeft. En elke keer weer word ik overvallen door enorme boosheid. Dat rotverkeer!
Heel veel sterkte gewenst voor je vriendin en haar familie!
Gotverdomme mies das klote.
Jezus man, ik moet er niet aan denken om mijn eigen kind te moeten begraven.
Wat is het dan allemaal kut.
Mijn ex schoonzusje heeft haar zoontje van anderhalf verloren in 2000.
Nu al langer dood dan dat hij ooit heeft geleefd.
En enkel omdat het glad was en ze het niet door had toen ze eventjes om een boodschap moest.
Zo zie je maar weer, het kan zomaar afgelopen zijn met het leven.
Laten we er maar het beste van het leven proberen te maken. Na opgegroeit te zijn in diverse kinderhuizen en een shit kindertijd te hebben gehad geniet ik van mijn vrijheid die het leven me soms te bieden heeft waneer we niet werken. Graag zou ik daar met je op willen drinken.
Ik bel je nog?
Kraker.
Altijd schokkend en helemaal als je de betrokkenen of het slachtoffer kent.
Oh Btw, je nummer heb ik .
Triest. Ik moet altijd huilen om kinderen die overlijden. Wat er ook gebeurt en wie het ook is. Als het een onbekende is kan ik het makkelijker los laten. Maar sinds ik een kinderwens had en zeker nu ik moeder ben huil ik al om zoiets als het gewoon in een tv serie gebeurt. Onmenselijk om je eigen kind te verliezen.
Als we dood zijn, zoek dan onze rustplaats niet in de aarde, maar in de harten der mensen. (Jalal al Din Al-Rumi)
Een reactie posten