Het tuinhuis van mijn vader

Na het coniferenverhaal vorig jaar besloten mijn ouders om de tuin drastisch anders in te richten. Een tuinhuis moest er komen! Nu bleek dat nog niet makkelijk te zijn, de bomenman had de stronken van de coniferen te ondiep weggefreesd. Zand erover, letterlijk. Nu moest er een fundering worden gelegd, want bouwen op zand is niet verstandig, zo gaat het verhaal. Opnieuw kwam de bomenman en hij freesde met grote vreze.. Vervolgens moest alle zavel (houtsnippers) worden afgevoerd en nieuw zand worden opgebracht. Twee kuub zand in grote zakken werd op de oprit gedeponeerd en broerlief en ik schepten er kruiwagens vol mee. Buurman schatte met een kennersblik in hoeveel hij nodig had, waar het moest komen en hoe het huisje verder moest staan.
Iik wist nooit wat "Gegist bestek" betekende, tot ik hem in gedachten zag staan en hij de hele zaak al in een paar minuten had berekend.

Een vlakke zandvloer was het gevolg, er werd beton op gestort en inmiddels waren de planken en wanden gebeitst. Een onoverzichtelijke puzzel voor ons, maar niet voor buurman. Het dak ging erop, er werden "shingles" op getimmerd en daar stond het huisje te pronken, op nog geen meter afstand van het appelboompje dat inmiddels het afbouwen vierde met een bloesempracht. Tegels en een tuinset erin, en voldaan zaten de heer en dame des huizes te kijken hoe de ochtendzon alles verwarmde. Ook de schutting was klaar, het is gedaan met heggen snoeien. Ik moet zeggen; het is prachtig geworden! Ik was een beetje triest van de coniferen, die ik als kind eens bijna in de fik heb gestoken.. Maar dit is gewoon erg mooi! Overtuig u zelf..