Kluns enzo

Ik weet nu uit ervaring hoe een gekneusde rib voelt. Na in oktober ergens op station Mariënberg een trapje te hebben gemist maakte ik kennis met de zwaartekracht en kwam herad terecht. Linkerkant; rib gekneusd. Auw. Resultaat; voorzichtig hoesten, paracetamol slikken en kalm aan doen. Vrijdagmorgen; déjà-vu. 's Avonds had ik een date en het huis moest schoon zijn. Het foulard over de bank lag eraf, dus even weer echt gelegd. Tevreden wilde ik verder gaan, maar zag een lus van het kleed niet. Weer de zwaartekracht en een tafeltje dat als keiharde landingsbaan fungeerde. Auw. Rechterkant is dus aan de beurt. Doet het pijn? Alleen als ik lach dokter..(en als ik hoest, waarom krijg ik net nu kriebelhoest?) Opstaan uit bed is een operatie waarbij nagedacht moet worden. Weetn dat dit een week of vier duurt, ben er weer mooi klaar mee. Wel eerlijk verdeeld trouwens, binnen 3 maanden beide kanten..

Geluk bij een ongeluk was trouwens dat het huis al bijna schoon was en dat de bezoekende dame in kwestie mijn kookkunsten op prijs stelde.
Het rijden met de dienstauto gisteravond en het onderschatten van de sneeuwduinen bij het sportpark Meerdijk leidde tot een vastloper. Mijn jonge en klein van stuk zijnde collega lukte het niet om de auto uit de prut te duwen. Gelukkig waren er andere collega's in dienst die het wel lukte. Daar ga ik dus niet meer heen voorlopig. Het is maar goed dat ze voorlopig niet thuis spelen, er zullen eerst(sneeuw)bergen verzet moeten worden. Heb ik weer.

Ik ben toch nog wat huiverig achter het stuur nadat ik bij de eerste sneeuw met broer's auto een paaltje ramde na een slippartij. Gelukkig verzekeringswerk, maar toch niet fijn. Blikschade is te overzien. Broer lag daags daarna in het ziekenhuis en heeft daar tot de kerstdagen bijgetankt en langzaam van een longontsteking hersteld. December was een rare maand. Van bloggen kwam dus om deze redenen niets.

Laat ik er van uitgaan dat de "bad luck" voor deze maand genoeg is geweest..