Bijna..

Ik moet weer een uitzondering maken en over het werk schrijven.
Ik heb een uitdagende baan zeggen ze..

Want je hebt het niet, maar je krijgt het wèl voor je kiezen..
De maatschappij zit helaas vol paradijsvogels, maar helaas ook vol zielige vogels.
Nadat de collega's iemand een lift naar het bureau gaven die op 2 minuten na haar allerlaatste trein zou hebben genomen, werden wij ermee opgescheept. Waar een wil is is een weg luidt een oudhollandsch spreekwoord. Ondanks de boeien die ze omheeft voor haar eigen veiligheid weet ze zich er toch uit te wurmen. Uit voorzorg werd ze al op de monitor gezet. Mijn collega merkt dat er iets mis is, samen rennen we naar de cel waar inmiddels een trui als "laatste redmiddel" gebruikt wordt. Het is nog een hele toer om het ding los te maken en de persoon in kwestie zodanig in bedwang te houden dat ze niet weer pogingen gaat doen, maar gelukkig zijn we net op tijd. Ik moet m'n collega even alleen laten om de andere collega's erbij te roepen. Voor mijn gevoel ben ik weken onderweg met de lift, één verdieping lager.

Om half drie is het einde dienst, ik zit nog te shaken. Gelukkig heb ik mijn verhaal kunnen doen bij de collega van de recherche. De chef nog gebeld "Ja dat hoort er ook bij" nouja..los het zelf wel op, mocht ik er wakker van gaan liggen dan zijn er altijd opvangmogelijkheden. Ik ben total loss nu, maar heb er wel een goed gevoel over. Niet tijdens mijn dienst! denk ik dan altijd..