Crash!

Ik praat niet veel over mijn werk hier.
Uitzonderingen bevestigen echter de regel..

Vandaag een vroege dienst gedraaid. Ik kom tegen zevenen aan en het zit propvol, genoeg te doen dus. Prettige collega, prettig werken. Tegen tienen komt de drukte. De één verhoord, de ander op de nominatie te vertrekken naar elders in het land. Samen bereiden we de bagage, foulliering en papierwerk voor. Iedereen gerookt? Cel opruimen en wachten dan maar. Twaalf uur stipt worden we van vier man "verlost". De jongens van Landelijk Vervoer melden zich. In rap tempo worden de "gasten" in de cellenbus geladen. Ik wens ze een "goede reis", met één van hen kan ik in het Joegoslavisch van gedachten wisselen. We lachen nog wat en dan gaat de deur open en weg ziijn ze. De laatste twee vertrekken later zodat we leeg komen te staan. Na het papierwerk te hebben gedaan en de computer up to date te hebben gemaakt is er niks meer te doen. De porto houdt ons gezelschap. Een uur na vertrek ineens commotie; aanrijding letsel, waar een justitiebusje bij betrokken is. Traumaheli erbij, ziet er slecht uit. Ik schrik hevig en denk aan de mensen die we net hebben "afgegeven".. "Ons" busje!
Een collega hoopt dat de jongens van vervoer het er levend afgebracht hebben, ik maak me meer zorgen om de passagiers. Je zal in een celletje zitten en zo'n klap meemaken.
Einde dienst, ik check internet. Helaas, één dode, waarschijnlijk niet één van "onze" mensen..
Ben onder de indruk en niet in voor grappen van een vriendin op MSN. Ik volg de berichten hier.

Ik ga morgen navraag doen bij de dienst over de toestand van de arrestanten...Merk dat ik steeds vaker met mijn oude "vluchtelingenwerk-pet" op denk. En ik heb al zoveel petten. Een collega die me belde kent mij nog uit die tijd, weet hoe het me raakt. Fijn begrepen te worden, deze mensen worden al teveel als nummer gezien..