Duitse beslommeringen

Gister was ik vrij, en besloot ik een dagje Duitsland te gaan doen. Eerst naar de Marktkauf in Meppen om een goudeerlijke oerduitse Döner Kebap bij de lokale Turk te nuttigen. De Zaziki smaakt zoveel beter dan bij ons.. Daarna vast voorgenomen een kar vol Duitse lekkernijen vol te laden, en uiteindelijk met een paar fijne sloffen en duitse broodjes en nog wat snoeperij te eindigen. Daarna door naar de "Getränkemarkt" voor een kratje (h)eerlijk Duits bier.

Meppen kende ik wel, dus koers gezet naar Lingen, 15 km. verderop. De auto in de parkeergarage van de MediaMarkt gezet en lekker rondgekeken. Het viel me op dat de Duitsers vrij rustig en beleefd zijn in het verkeer, waar ik in ons kikkerlandje al lang was ingehaald.
In Lingen een minder leuke ervaring gehad; er liep een kerel met overduidelijk Nazi-sympathieke teksten op zijn shirt en een camouflagebroek die aan het oostfront niet was opgevallen door de stad. Hij schreeuwde tegen iedereen en alles, en toen hij mij passeerde begon hij me aan te spreken. Ik zie er helaas Arisch uit, dus hij was uitermate vriendelijk. Ik heb hem straal genegeerd en ben een zijstraat ingelopen, intussen het kippenvel van me afschuddend.
Iets verderop was de duitse sterke arm een inbraak aan het opnemen, en de jongen was ook al verdwenen anders had ik ze aangesproken.. Een vreemde ervaring, griezelig dat zoiets kan in Duitsland..

Na anderhalf uur hield ik Lingen voor gezien, en ben teruggereden naar Meppen.
Ook daar was nog een supermarkt open, maar je kon er niet pinnen, dus maar weer verder gegaan, mijn maag rammelde behoorlijk inmiddels. Bij "Pane e Vino" een lekkere pizza gegeten, met artisjokken, asperges, champignons en salami, zodat ik mijn caloriëen weer binnenhad.
Met een betoverende glimlach van de serveerster (eerder die dag al sjans met een leuke pompbediende in Lingen) begaf ik me naar de auto. Daar aangekomen sprak een man met een fiets aan de hand me aan. Of ik 90 eurocent kon missen. Hij zag er niet uit als een bedelaar, en bleek 10 km te hebben gelopen met een fiets met lekke voorband. De fietsenmaker wilde het niet repareren omdat de man 90 cent tekort kwam. Hij zag er betrouwbaar uit, en de band was goed plat. Ik gaf hem een euro (stimmt so), en de man vervolgde tevreden zijn weg.
Wij Hollanders leren als kind al een band te plakken, zei ik. De man bleek een handicap aan zijn been te hebben (oorlogswond?) dus slikte ik m'n woorden weer in.

Met de boodschappen retour Nederland, vandaag een dagje "stad" bij een vriendin op bezoek, die zich (net als ik) erg op het bezoek verheugt, dus ik ga me maar eens op weg begeven.
verslag volgt.